این هفته، زمانم را صرف چیزی کردم که آن را برای خودم جهان گسترده‌ی آن دی‌ کورسی نامیدم.

دی کورسی، روزنامه‌نگار بریتانیایی و نویسنده‌ی پرکار کتاب‌های تاریخی محبوب، تاریخ هر دوره را با داستان‌های زنان آن ثبت می‌کند. از جمله برخی از کتاب‌های محبوب او می‌توان زندگی‌نامه‌ی شخصیت‌های مشهوری مانند دیانا موزلی و کوکو شانل را نام برد. هرچند او معمولا  از زنان کمتر شناخته‌شده برای روایت داستان دوره‌ها یا رویدادهای خاص استفاده می‌کند.

به عنوان مثال، «دبز در جنگ» و «۱۹۳۹: فصل آخر»، جنگ جهانی دوم و فروپاشی آن در سیستم طبقاتی بریتانیا را با دنبال‌کردن زندگی اولین‌های لندن ترسیم می‌کند. «ناوگان ماهیگیری» استعمار بریتانیا را از دریچه‌ی زندگی گروهی از زنان که هم موفق و هم تحت‌ستم بودند، روایت می‌کند. این زنان جوان به لطف نظام سرکوبگر مردسالار آن زمان، غالبا موفق به ازدواج نشده و با فقر و انزوا به زندگیشان ادامه داده‌اند و حتی اگر توانسته‌اند ازدواج کنند، با انقیاد قانونی و اجتماعی روبرو شده‌‌اند. تنها برخی از آنها که شهروندان بریتانیایی سفیدپوست مرفە بودند، با ازدواج با مقامات راج بریتانیا، از دستاوردهای مالی و اجتماعی استعمار خشن و استخراجی بریتانیا بهره برده و رفاه مطلوبی در سایه‌ی این استعمار داشتند.

پس از خواندن چند جلد از کتاب‌های او، متوجه شخصیت‌های تکرارشونده‌ای شدم که شبیه ابرقهرمانان فیلم‌های مارول در کتاب‌ها ظاهر می‌شدند. برای مثال، «دختران نایب‌السلطنه» درباره‌ی ایرنه، سینتیا و الکساندرا کرزن است که پدرشان از سال ۱۸۹۸ تا ۱۹۰۵ نایب‌السلطنه‌ی هند بود. خواهران کرزن بار دیگر در کتاب‌های دو کورسی (درباره‌ی مازلی) ظاهر شدند و در آنجا معشوقه و همسر دوم مازلی بودند.

کتاب‌های او را نمی‌توان از لحاظ اقتصادی، دیدگاه برابری‌خواهانه به تاریخ نامید. بسیاری از رعایای او از ثروتمندترین زنان زمان خود بودند. اما او با به تصویرکشیدن نحوه‌ی پیوند آنها با یکدیگر، نشان می‌دهد که چگونه زنان شبکه‌های نفوذ خود را تشکیل داده و سیستم‌های اجتماعی و سیاسی آن زمان را به شیوه‌هایی شکل می‌دادند که اغلب توسط مورخان دیگر نادیده گرفته می‌شد. کتاب‌های دوکورسی اصلاحیه‌ی رضایت‌بخشی است بر طرز تفکری که من «سندرم منشی» نامیده‌ام: تمرکز بر مردان به‌عنوان شخصیت‌های اصلی تاریخ و تنها دیدن زنانی که منشی، همسر، دختر، معشوقه یا ندیمه‌ی آنها بوده‌اند.

رمان جولی اوتسوکا (۲۰۱۱) درباره‌ی عروس‌های ژاپنی است که در اوایل دهه‌ی ۱۹۰۰ به آمریکا مهاجرت کردند. راوی این اثر اول شخص جمع یا صدای جمعی است و به راستی قادر است ضربه‌ی جمعی به وجدان همه بزند. این P.O.V (دیدگاه اول شخص) ممکن است در ابتدا خواننده را منحرف کند، زیرا ما به صدای منحصر‌به‌فرد یک شخصیت عادت داریم صدایی که هنگام خواندن در ذهن خود می‌شنویم، اما طولی نمی‌کشد که خواننده قدرت «ما» را در این روایت درک می کند.

در حین خواندن رمان اوتسوکا صدای زنان و دخترانی را می‌شنویم که نامشان هرگز فاش نشده است. بله، برخی فقط دخترانی هستند که برای ازدواج با مردانی که هرگز ندیده‌اند به ایالات‌متحده می‌آیند. شما در این کتاب با ترس‌ها، آرزوها و اشتیاق آنها به خانه جدیدشان، آمریکا، آشنا می‌شوید. سپس با شروع زندگی جدیدشان، غم و درد آنها (چه احساسی و چه فیزیکی) و لحظات شادی، پذیرش و خشمشان را کشف می‌کنیم.

صداهای جمعی خواستار شنیده‌شدن هستند، نمی توان آنها را ساکت کرد.

معجزه‌ی این کتاب مانند همه‌ی کتاب‌های بزرگ است: وقتی کارمان تمام شد و جلد آن را بستیم، صدای شخصیت‌های آن برای همیشه در مغز و قلب ما نقش بسته و باقی خواهد ماند.

نوشتەی آماندا تاوب مترجم مستقر در لندن. او نویسنده‌ی ستون‌های روزنامه و همچنبن خبرنامه‌ای توضیحی درباره رویدادهای جهان است.