فیلم «زندان زنان» به کارگردانی منیژه حکمت و محصول سال ١٣٧٩، با وجود محدودیت‌هایی که کارگردان در نمایش برخی جنبه‌های فضای زندان داشت، توانسته تصویری تاثیرگذار از شرایط زندان‌های زنان در ایران ارائه دهد. این فیلم عمدتاً در فضای زندان می‌گذرد و استفاده از نماهای خارج از زندان به حداقل رسیده است.

حکمت در این اثر به مسائلی چون اعدام زنان، زایمان در بند و تعرض‌های جنسی در زندان پرداخته است و توانسته تصاویری تکان‌دهنده و فراموش‌نشدنی از وضعیت اسفبار زندانیان زن در ایران را به نمایش بگذارد.

منیژه حکمت درباره فیلم‌هایش و چالش‌های اکران آنها به تحلیل وضعیت سینمای ایران پرداخته و به مشکلاتی که در مسیر ساخت و نمایش آثارش تجربه کرده، اشاره می‌کند که هیچ‌گاه خود را به سیاه‌نمایی متهم نکرده و معتقد است که سینماگر باید معضلات اجتماعی مانند اعتیاد، فحشا و فساد را به تصویر بکشد، چرا که پنهان کردن این مشکلات منجر به درمان‌ناپذیری آنها خواهد شد.

حکمت با اشاره به تجربه ساخت فیلم «زندان زنان» که پس از دو سال تحقیق ساخته شده، به مشکلات متعدد در مسیر اکران این فیلم می‌پردازد. او توضیح می‌دهد که پس از تولید، این فیلم دو سال توقیف شد و در نهایت تنها در خانه سینما توجهی به آن شد. وی همچنین از سانسورهای متعدد فیلم‌های ایرانی در مراحل مختلف اکران انتقاد کرد و می‌گوید که سانسور در تلویزیون به حدی است که فیلم‌ها عملاً بی‌محتوا می‌شوند.

این کارگردان همچنین در پاسخ به منتقدان خود در سینما می گوید که تنها با ایستادگی توانسته است آثارش را به نمایش بگذارد. همچنین می گوید که سینماگران باید برای آثار خود تلاش کنند، حتی اگر حمایت‌های رسانه‌ای و دولتی وجود نداشته باشد و فیلم‌ها نباید تحت تأثیر فشارهای بیرونی تغییر کنند و باید با صداقت کامل ساخته شوند.

حکمت نسبت به وضعیت اجتماعی و فرهنگی ایران ابراز نگرانی می کند که سینماگر باید در برابر مشکلات جامعه مسئولیت‌پذیر باشد و وظیفه خود را در بیان این معضلات ایفا کند.