فاطمه مدرسی تهرانی معروف به سیمین فردین مترجم، نویسنده، زندانی سیاسی و از کادری‌های برجسته‌ی سازمان نوید بود  که پس از انقلاب ۱۳۵۷ در تشکیلات غیرعلنی حزب توده‌ی ایران، یکی از دو عضو رهبری کمیته‌ی تهران در این سازمان شد. وی در فروردین سال ۱۳۶۸ با جوخه‌ی آتش اعدام شد.

فاطمه مدرسی در سال ۱۳۲۷ در تهران متولد شد. او دارای فوق لیسانس رشته‌ی حسابداری و کارمند شرکت نفت بود. وی  پیش از انقلاب ۱۳۵۷ از کادرهای برجسته‌ی سازمان مخفی نوید بود و پس از انقلاب ۱۳۵۷ در تشکیلات غیرعلنی حزب یکی از اعضا رهبری کمیته تهران و عضو مشاور کمیته‌ی مرکزی حزب توده‌ی ایران بود.

در سال ۱۳۶۲ فاطمه مدرسی همراه همسر و دخترش (نازلی) که یک سال و نیم داشت دستگیر و به زندان اوین منتقل شد. به نوشته‌ی کتاب «شهیدان توده‌ای» او در اثر شکنجه کاهش وزن شدیدی پیدا کرده بود و از بیماری‌های کلیوی و ریوی رنج می‌برد.

در بند ۳۰۰۰ اوین، شکنجه‌گران از هیچ تلاشی برای شکستن روحیه‌ی مقاوم فاطمه مدرسی خودداری نکردند. یکی از هم‌بندان فاطمه مدرسی آن روزهای سیاه شکنجه را از قول سیمین چنین ترسیم می‌کند «پاهایم تا زانو خونی بود. خون حتی از لای پانسمان پام بیرون زده بود. نازلی با دیدن پاهای خونینم وحشت‌زده به من چسبید. آن موقع یه چادر سفید سرم بود و می‌لنگیدم و نازلی رو این ور اون ور به دندون می‌کشیدم. توالت‌های بند «سه هزار» با سلول فاصله‌ی زیادی داشت. هر بار که می‌خواستم به آن‌جا بروم، باید با آن پاهای آش و لاش، بچه‌ی وحشت‌زده را با خود می‌کشیدم. با همه‌ی درد و نگرانی می‌کوشیدم دنیای نازلی را با شادی بیامیزم. هر بار که مرا برای بازجویی می‌بردند، مدام این دغدغه را داشتم، نازلی چه میشه؟»

او در ششم فروردین سال ۱۳۶۸ اعدام شد. گفته می‌شود فاطمه مدرسی تهرانی، تنها زن چپی بود که در سال ۱۳۶۸ با «حکم ویژه» در زندان اوین تیرباران و اعدام شد.