تابوی قاعدگی
به مناسبت روز جهانی 《بهداشت قاعدگی》
نویسنده: جنی همپتون
مترجم: غنچه قوامی
«سرماخوردگی دخترانه»، «نان و مربا»، «زوزه کشیدن برای ماه»، «سفر به اوکلاهاما» و … تنها تعدادی از اصطلاحات انگلیسی است که در طول تاریخ برای اجتناب از شرم قاعدگی به کار گرفته شده و بعضا هنوز هم استفاده می‌شوند. زمان آن فرارسیده که درباره‌ی کارکرد بیولوژیک بدن انسان، صریح و بی‌پرده صحبت کنیم. در حالی که این متن را می‌خوانید، ۸۰۰ میلیون زن در دوران قاعدگی خود به سر می‌برند. بدون پریود هیچ‌یک از ما وجود نداشتیم اما این موضوع همچنان یکی از سرسخت‌ترین تابوهای زیست‌شناختی است. نویسندگان و روزنامه‌نگاران به راحتی از سکس، هضم غذا، جریان خون و دیگر فرایندهای طبیعی می‌نویسند اما موضوع پریود همچنان مسکوت است.
تعداد کمی از پستانداران پریود می‌شوند و انسان از این حیث غیرمعمولی است. در حالی که هورمون‌های استروژن و پروژسترون دست‌به‌دست می‌دهند تا تخمک‌گذاری را تسهیل و تسریع کنند، خون به سمت رحم هدایت می‌شود تا آندومتر(دیواره‌ی رحم) را اسفنجی و مغذی کند، تا تخمک بارور شده به واسطه‌ی آن به بچه تبدیل شود. اگر لقاح صورت نگیرد، دیواره‌ی رحم متلاشی و در قالب خون پریود از واژن خارج می‌شود. ما نمی‌توانیم این بافت و خون را بازجذب کنیم. پس باید در طی چند روز از شر حدودا ۵ تا ۱۵ قاشق غذاخوری خون خلاص شویم. خرید و استفاده محصولات قاعدگی برای اکثریت زنان دشوار است و دور ریختن نواربهداشتی‌ها و تامپون‌ها، مشکلات محیط‌زیستی روزافزون برای دنیا رقم می‌زند.
ادبیات قاعدگی بیان می‌کند که چرخه‌ی «طبیعی» قاعدگی ۲۸ روز است و هر چرخه‌ای کوتاه‌تر و بلندتر، «غیرعادی» قلمداد می‌شود. حتی اگر زن همچنان قابلیت باروری داشته باشد. در دوران مدرسه، من پریودهای منظم و طبیعی را مال دختران مرتب با موهای تمیز می‌دانستم. دخترانی که همیشه تکالیفشان را سروقت انجام می‌دادند. پس پریودهای غیرعادی خودم بوضوح عارضه‌ای ناشی از تنبلی و نامرتبی‌ام بود.
امروز زنان نسبت به گذشته، در سال‌های بیشتری از عمر خود، قاعدگی را تجربه می‌کنند. چرا که تا قبل از ظهور لوازم پیشگیری از بارداری و شیردهی غیرطبیعی، زنان بیشتر دوران زندگی خود را یا باردار بودند و یا در حال شیردهی. هم‌چنین، تا قرن بیستم، فقر غذایی و کارهای طاقت‌فرسا باعث می‌شد تعداد زیادی از دختران در سن ۱۷ یا ۱۸ سالگی پریود شوند. در قرن ۲۱، میانگین سن قاعدگی، به ۱۲/۵ سال کاهش پیدا کرده است.
در گذشته انواع و اقسام تابوها و اسطوره‌ها، قاعدگی را احاطه کرده بود. یونانیان باستان باور داشتند که اگر دختری دیر به قاعدگی برسد، خون در اطراف قلبش انباشه و رحم در اطراف بدنش معلق و سرگردان می‌شود. این باورها به رفتارهای دمدمی‌مزاجی، افسردگی، افکار خودکشی و پرخاشگری منجر می‌شد. اوایل قرن بیستم، هرگونه رفتار نامناسب و یا فقدان سلامت روان در زنان، «هیستری» نامیده می‌شد. هیستری به معنای رحم در زبان یونانی است.
«پگایوس پلینیوس دوم»، فیلسوف طبیعی و نویسنده‌ی رومی که در سال ۷۹ پیش از میلاد مسیح درگذشت، هشدار داده بود: «اگر زنی در دوران قاعدگی برهنه شود و در مزرعه گندم قدم بزند، کرم‌های ابریشم، کرم‌های خاکی، سوسک‌ها و دیگر حشرات موذی از دانه‌های ذرت فرو می‌ریزند. زنبورها اگر با دستان زن پریود لمس شوند، کندوها را رها و فرار می‌کنند. پنبه در حال جوشیدن در دیگ، به جای اول خود بازمی‌گردد و لبه‌های تیغ کند می‌شوند.» این در حالی بود که او باور داشت نوشیدن خون یک گلادیاتور، بیماری سرع را درمان می‌کند.
«هیلدگارد بینگنی» (۱۰۹۸-۱۱۷۹)، نویسنده، آهنگ‌ساز و فیلسوف آلمانی نوشته است که جذام –که او باور داشت از افراطی‌گری و شهوت نشات می‌گیرد- از طریق شست‌وشو در مواد مغذی خون پریود درمان می‌شود. در دوران قرون وسطی، این باور عمومی وجود داشت که اگر آلت جنسی مرد با خون پریود تماس داشته باشد، خواهد سوخت و اگر در دوران قاعدگی نطفه‌ای شکل بگیرد آن کودک، مجذوب شیطان خواهد شد و یا بدشکل، معیوب و موقرمز به دنیا خواهد آمد. به زنانی که در دوران قاعدگی خونریزی شدید داشتند، توصیه می‌شد که از سر یک حیوان مویی جدا کنند و به درختی جوان گره بزنند. اگر این روش افاقه نمی‌کرد، زن باید گیاه سرده یا چای گزنه می‌نوشید و زیر لب ورد می‌خواند. یا اینکه غوکی می‌جست و آتش می‌زد و خاکسترش را روی کمر خود قرار می‌داد.
این موضوع به قدری تابو بوده که «لارا کلاسترمن کید»، مورخ دانشگاه آیووا در خاطرات، نامه‌ها و فهرست متعلقات درون قطار زنان آمریکای شمالی، هیچ‌گونه ارجاع و اشاره‌ای به قاعدگی نیافته است. در سال ۱۸۷۸، نامه‌هایی به مجله‌ی پزشکی بریتانیا فرستاده شد با این ادعا که قاعدگی زنان موجب فاسد شدن بیکن می‌شود. در سال ۱۹۱۶، «سر ریموند کراوفورد»، پزشک بریتانیایی نوشت که کشاورزان همچنان باور دارند که زنان پریود، مانع تبدیل شدن شیر به کره یا درمان بیماری‌ها می‌شوند. «بیلا شیتسک»، پزشک اطفال مجارستانی معتقد بود پوست زنان پریود، موادی به نام منوتوکسین تشرح می‌کند که به نابودی گیاهان منجر می‌شود. در سال ۱۹۱۹، او این ادعا را از طریق آزمایشی «اثبات» کرد. او از تعدادی زن خواست که گل بچینند و گل‌هایی که توسط زنان پریود چیده شده بودند، زودتر از بین رفتند. این ادعا در سال ۱۹۷۴ توسط ژورنال لنست هم تکرار شد و البته ادعایی دیگر هم به «یافته»های پیشین افزوده شد: «در دوران قاعدگی موی زنان، فر بلندمدت را به خود نگه نمی‌دارد.»
در سال ۱۹۴۶، والت دیزنی انیمیشنی آموزشی به نام «داستان پریود» منتشر کرد که برای بیش از ۱۰۰ میلیون دانش‌آموز در دبیرستان‌های سراسر آمریکا نمایش داده شد. این اولین فیلمی بود که از کلمه‌ی واژن استفاده می‌کرد، اگرچه موفق شده بود از اشاره به رابطه‌ی جنسی و باروری خودداری کند. اگرچه راوی در این ویدئو دختران را در دوران قاعدگی تشویق به حمام کردن، اسب‌سواری و رقصیدن می‌کند، اما تاکید بر رعایت بهداشت و نظافت، کماکان بازتولیدکننده‌ی نگرشی است که قاعدگی را بحرانی بهداشتی می‌پندارد.
بسیاری از هواداران ورزشی چینی نمی‌دانستند که یک زن پریود هم می‌تواند شنا کند
مدت‌ها پیش از آنکه ارتباط میان پریود و باروری کشف شود، مردم متوجه شدند که پریود به تعداد دفعاتی که ماه می‌چرخد، رخ می‌دهد. یوروک‌های کالیفرنیا باور داشتند که اگر قاعدگی زن با حرکات ماه یا قاعدگی زنان دیگر انطباق زمانی نداشته باشد، او باید زیر نور ماه بنشیند، با ماه حرف بزند و این اختلاف زمانی را از بین ببرد. موضوع تطابق زمانی پریود زنانی که در زندان‌ها، خوابگاه‌ها و صومعه‌ها با یکدیگر زندگی می‌کنند دوباره در سال ۱۹۷۱ در مطالعه‌ای که توسط «مارتا مک‌کلینتاک»، استاد روانشناسی در دانشگاه هاروارد انجام شد، مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه نشان داد که بدن‌های زنان در مواجهه با سلطه‌ی مردانه، با یکدیگر همیاری می‌کنند و هماهنگ می‌شوند. اما در سال ۲۰۱۶، «الکساندرا الورن»، مردم‌شناس پزشکی در دانشگاه آکسفورد، توضیح داد که این ایده سوگیری داشته و تحت‌تاثیر نظریه‌های فمینیستی بوده و مبنای علمی نداشته است.
«جودی بلوم»، نویسنده‌ی ادبیات کودکان در آمریکا، اولین رمان‌نویسی بود که در کتاب «خدایا، هستی؟ منم، مارگارت» به قاعدگی اشاره کرد. سال ۱۹۸۵ بود که برای اولین بار در یک تبلیغ تلویزیونی از واژه‌ی «پریود» استفاده شد و در سال ۲۰۱۰، شبکه‌های تلویزیونی آمریکا، در یک تبلیغ تامپون مانع استفاده از کلمه‌ی «واژن» و حتی «پایین‌تنه» شدند. تاکنون، صنعت تبلیغات برای نشان دادن قابلیت جذب نواربهداشتی‌ها، همواره از مایعی مرموز و آبی‌رنگ استفاده کرده است. در سال ۲۰۱۵، زمانی که «روپی کور»، شاعر کانادایی تصویری از خود منتشر کرد که روی شلوار جینش لکه‌ای خون دیده می‌شد، اینستاگرام این عکس را دو بار حذف کرد. خون قاعدگی همچنان «مایع» یا «جریان» خوانده می‌شود. «میشل هانسون» اخیرا در گاردین نوشت: «نمایش خون در فیلم‌های ژانر وحشت هیچ مشکلی ندارد اما وقتی از واژن بیرون می‌آید به تابو تبدیل می‌شود.»
نگرش عمومی اگرچه به کندی، اما در حال تغییر است. در المپیک سال ۲۰۱۶ در ریو، شناگر چینی «فو یوانهوی»، اعلام کرد که هنگام مسابقه پریود بوده است. این موضوع رسانه‌ها را شگفت‌زده کرد. بسیاری از هواداران ورزشی چینی حتی اطلاع نداشتند که یک زن در دوران قاعدگی هم می‌تواند شنا کند. اما در سال ۲۰۱۷، بی‌بی‌سی در یک برنامه تلویزیونی به تابوانگاری پریود دامن زد: «ایوان دیویس»، مجری شوی Dragon’s Den گفت: «چرا اصلا کسی باید بخواهد بیزینس نوار بهداشتی را که تنها نیمی از جمعیت مشتری آنند، راه بیندازد؟»
«لاویان»، از کتابهای تورات در عهد عتیق صراحتا نوشته که زنان پریود ناپاکند و به تبع هرآنچه لمس می‌کنند از جمله همسرانشان نیز آلوده‌اند. این نگرش‌های منفی نسبت به قاعدگی، سوء‌ظن عمومی و رایج کلیسای مسیحیت را نسبت به زنان تقویت و تثبیت کرد. نظریه‌ی کاتولیک، استدلال می‌کرد که حوا مقصر بیرون رانده شدن از بهشت است و قاعدگی و درد و رنجش یادآور گناه اوست. حتی امروز، عده زیادی پریود را «نفرین» نام می‌دهند. تا سال ۱۹۱۶، زنان کاتولیک رومی در دوران قاعدگی از شرکت در مراسم عشای ربانی منع می‌شدند. در کلیساهای ارتدوکس شرقی، همچنان از زنان پریود انتظار می‌رود از شرکت در آیین مذهبی خودداری کنند و بیرون ساختمان بمانند. در سال ۲۰۰۵ رسم هندوی «چهاپادی» در نپال ممنوع شد اما همچنان در نقاط دورافتاده انجام می‌شود. طبق این سنت، زنان در دوران قاعدگی به کبه‌های گلی کوچک تبعید می‌شدند. در ژاپن زنان شینتو در دوران قاعدگی از ورود به معابد منع می‌شوند و صخره‌نوردی در برخی کوه‌های مقدس برای آنها غیرمجاز است.
در سال ۲۰۱۶، «کارمدی گری»، الهیدان انگلیسی در یادداشتی برای مجله کاتولیک تبلت نوشت: «اگر هر رخداد دیگری موجب می‌شد که من یا شخصی دیگر آنقدر درد بکشد، خون از دست بدهد و اموراتش متوقف شود، حتما به طور گسترده در تعاملات اجتماعی‌مان انعکاس پیدا می‌کرد و برجسته می‌شد. زنان رنج می‌کشند و خونریزی می‌کنند تا دیگران زندگی کنند. به معنای حقیقی کلمه، خونریزی برای تداوم حیات بشر، کاری است که زنان انجام می‌دهند.»
به طور تاریخی، زنان چگونه قاعدگی خود را مدیریت کرده‌اند؟ شواهدی بیش از روایاتی که در سایت‌ها منتشر شده وجود ندارد اما گفته می‌شود زنان مصر باستان، تامپون‌هایی از جنسی پاپیروس تلطیف‌شده استفاده می‌کردند و یونانی‌ها ضایعات پنبه را دور تکه‌های چوب می‌پیچاندند و به عنوان تامپون استفاده می‌کردند. نواربهداشتی‌های قدیم به قول اشعیای پیامبر «پارچه‌های آلوده» یا آنطور که در قرن ۱۷ میلادی در انگلیس رایج بود، «پارچه مندرس» نام داشتند و از بافت کنف یا خزه اسفاگنوم ساخته می‌شدند. ملکه الیزابت اول (۱۵۳۳-۱۶۰۳)، سه کرست کمری از جنس ابریشم سیاه داشت که نواربهداشتی‌هایش را -که از جنس پارچه اعلای هلندی بودند- در آنها جای می‌داد. یک جفت لباس زیر، برای هر پا یک عدد، با چسب به دور کمر وصل می‌شد تا دسترسی آسان و کثیف‌کاری کمتر باشد. مادربزرگ من که در سال ۱۸۸۶ متولد شده بود، از پارچه‌های کتانی استفاده می‌کرد.
در نقاطی از کشورهای توسعه‌نیافته، پارچه‌های قاعدگی به طناب گره زده و دور کمر پیچیده و پس از شستن زیر تخت خشک می‌شوند یا اینکه روی رخت‌آویز، زیر لباس‌های دیگر پنهان می‌شوند. «جنیفر فیری»، دختر دبیرستانی ۱۶ ساله ساکن مالاوی مراقبت قاعدگی خود را اینگونه برایم توصیف می‌کند: «تمام آنچه که مادرم از پس پرداخت هزینه‌اش برمی‌آمد دو تکه پارچه پاره بود. اصلا خوب نبود چون هر وقت پریودم تموم می‌شد، می‌دیدم بین پاهایم ملتهب و قرمز شده است. در دوران پریود دیگر نمی‌توانستم برقصم، بدوم یا حتی با سرعت زیاد راه بروم و گاهی هم لباس‌هایم لکه‌دار می‌شد. به سختی می‌توانستم به مدرسه بروم و ترجیحا در خانه می‌ماندم تا تمام شود. بوی خیلی بدی می‌دادم چون آن پارچه با هوا در تماس قرار داشت.»
سازمان «ساوتهالز» در بیرمنگام، در سال ۱۹۸۸، نواربهداشتی‌های یک‌بارمصرف را تبلیغ و آنها را برای زنانی که زمینی و یا دریایی سفر می‌کنند، مناسب عنوان کرد. نواربهداشتی‌های تولیدی کمپانی «جانسون و جانسون» از سال ۱۹۸۶ در آمریکا در دسترس قرار گرفتند. در طی جنگ جهانی اول، پرستاران فرانسوی دریافتند گاز‌های پانسمانی‌ای که برای زخم‌ها و جراحات استفاده می‌شوند، خون قاعدگی را به خوبی جذب می‌کنند و پس از استفاده، قابل سوزاندن است. در طی جنگ جهانی دوم، «ویلیام موریس»، تولیدکننده ماشین انگلیسی، هزینه نواربهداشتی‌های یک‌بارمصرف تمامی پرستاران در ارتش انگلیس را تامین کرد. این نواربهداشتی‌ها Nuffield’s Nifties نام گرفته بودند. گاز دور پنبه پیچیده شده بود و با یک کمربند کشی به کمر وصل می‌شد. بعد از استفاده هم در یک کیسه کاغذی گذاشته می‌شد. کیسه‌هایی که عموما تصویر زنی در لباس پف‌دار روی آنها نقش بسته بود. تا دهه‌ی ۱۹۷۰، سرویس‌های بهداشتی عمومی زنانه بوی پنبه سوخته‌ای که از زباله‌سوزهای فلزی بیرون می‌آمد، می‌دادند. یا اینکه راه‌آب لوله‌های دستشویی توسط نواربهداشتی‌های استفاده شده، بسته می‌شد.
در سال ۱۹۲۹، «ارل هاس» در دنورِ کلورادو، ابزار کاتامنیال داخلی را اختراع کرد. او دو لوله مقوایی و پنبه را فشرده و به تامپون تبدیل کرد. ۴ سال بعد او امتیاز «تامپکس» را به قیمت ۳۲ هزار دلار به «گرترود تندریچ» فروخت. تندریچ با چرخ خیاطی و دستگاه کمپرسور هوا، تامپون تولید می‌کرد. در سال ۱۹۸۰، ماده‌ی سازنده‌ی تامپون از پنبه به مواد سلولزی با قابلیت جذب بیشتر تغییر پیدا کرد. این موضوع باعث شد که زنان بتوانند مدت‌زمان بیشتری از هر تامپون استفاده کنند. مدت کوتاهی بعد، مواردی از تلفات « سندرم شوک سمی» گزارش شد. به محض اینکه تولیدکنندگان به مواد پیشین روی آوردند، تعداد این گزارش‌ها کاهش پیدا کرد.
در سال ۱۹۶۹، یعنی همان سالی که «نیل آرمسترانگ» روی ماه فرود آمد، چسبی اختراع شد که نواربهداشتی را بدون نیاز به کمربند، روی لباس زیر نگه می‌داشت. مدتی بعد نواربهداشتی‌های بالدار برای کاهش نشتی خون به بازار عرضه شدند. نواربهداشتی‌ها از موادی دارای قابلیت جذب بالاتر ساخته می‌شدند اما به لحاظ زیست‌تجزیه‌پذیری برای محیط زیست مخرب بودند. برای مثال پلی‌اکریلات که فراورده نفتی دارای قابلیت جذب بسیار بالا است.
تعداد روزهای مدرسه‌ای که دختران مالاوی به علت پریود از دست می‌دهند از خانه‌نشینی به علت بیماری مالاریا بیشتر است
هر زن بارور سالانه ۲۵۰ نواربهداشتی یا تامپون مصرف می‌کند. یعنی در انگلیس ۳۷۵۰ میلیون نواربهداشتی استفاده‌شده، دور ریخته می‌شود. سوای ۳۰۰ میلیون کیسه پلاستیکی یا جعبه‌هایی که نواربهداشتی‌ها در آن جای داده می‌شود. ارزیابی میزان مصرف انرژی برای رشد پنبه و چوب، تولید محصول، حمل‌ونقل و در نهایت دوررختن زباله‌های آن نیاز به تحقیق دارد. تجزیه شدن نواربهداشتی‌ها و تامپون‌های یک‌بارمصرف، ۸۰۰ سال زمان می‌برد. شیوه‌ی حساس به محیط‌زیست اخیرا و توسط یک زن کشف شده است. کاپ قاعدگی از سیلیکون نرم ساخته شده است و در درون واژن قرار می‌گیرد. این کاپ خون را درون خود جمع می‌کند و هر چند ساعت یک بار تخلیه و شسته می‌شود. پس از پایان هر پریود، در آب جوش گذاشته و برای ماه بعد آماده می‌شود. عمر مصرف هر کاپ تا ۱۰ سال است. یعنی معادل ۲۵۰۰ نوار بهداشتی یا تامپونی که در این زمان مصرف می‌شود. «ماندو رید»، بنیانگذار انگلیسی سازمان «اثر کاپ» می‌گوید: «افراد به ندرت درباره‌ی کاپ قاعدگی شنیده‌اند. محصولی که هر ۱۰ سال یک‌بار خریده می‌شود برای کسی سود ندارد. بسیاری از مردم می‌گفتند زنان آفریقایی از این کاپ‌ها استفاده نخواهند کرد چون بی‌فرهنگند. اما آموزش‌ها ثمربخش بوده و حالا می‌بینیم که زنان و دختران، متفق‌القول تمایل به استفاده از کاپ قاعدگی دارند.» کاپ‌های قاعدگی به طور روزافزون در آمریکا و اروپا و هم‌چنین توسط داوطلبان سازمان «سپاه صلح» و دختران مدرسه‌ای در اوگاندا، مالاوی، کنیا و تانزانیا مورد استفاده قرار می‌گیرند.
مع‌الاسف، میلیون‌ها زن همچنان ماهانه با موانع و چالش‌های عملی، اقتصادی و فرهنگی قاعدگی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. در نقاط متعدد دنیا، این موانع اشکال متعددی به خود می‌گیرند. استحمام مجزا از دیگر اعضای خانواده، ممنوعیت آشپزی، ممنوعیت ملاقات با دوستان، منع خوابیدن روی تخت مشترک با همسر و … . در مالاوی بسیاری از مردم همچنان باور دارند که قاعدگی یک نوع بیماری است که به ناباروری یا حتی مرگ همسر منجر می‌شود. زنان پریود نباید گیاه بکارند، شیردهی کنند، یا پارچه‌های قاعدگی‌شان را بیرون از خانه خشک کنند، چون ممکن است مورد هدف سحر و جادو قرار بگیرند. بیش از نیمی از دختران مالاوی، یک تا دو ساعت از زمان مدرسه را در دوران پریود از دست می‌دهند و ۱۵ درصد، هر ترم بیش از ۳ روز از مدرسه عقب می‌مانند. یعنی بیشتر از غیبت‌هایی که به دلیل بیماری مالاریا رخ می‌دهد. هزینه‌ی مصرف نواربهداشتی حدود ۱۵ درصد از میانگین درآمد سالانه (حدود ۳۵۰ دلار) است. ۹۵ درصد از ۴ میلیون زن مالاویایی که به سن قاعدگی رسیده‌اند، از پارچه، برگ و چمن در دوران خونریزی استفاده می‌کنند. اکنون فعالیت «انجمن راهنمای دختران مالاوی»، آموزش قاعدگی را نیز دربرگرفته است. این انجمن به دختران مدرسه‌ای و پناهجوها کاپ قاعدگی و یک قابلمه برای ضدعفونی کردن آن عرضه می‌کند.
در سال ۱۹۷۳، زمانی که بریتانیا به جامعه‌ی اقتصادی اروپا پیوست، سیاستمداران مرد با یکدیگر توافق کردند که محصولات قاعدگی برخلاف پوشک بچه، تیغ اصلاح مردان، هلیکوپترها و گوشت کروکودیل(که همگی از مالیات معافند) از جمله کالاهای ضروری و حیاتی نیستند. در سال ۲۰۱۴، «لارا کوریتون»، در انگلیس طورماری اینترنتی برای لغو مالیات نواربهداشتی به راه انداخت. او نوشته بود: «پریود مسئله‌ای لوکس نیست. شما انتخاب نمی‌کنید که پریود شوید.» بعد از این حدود ۳۲۰ هزار انگلیسی طومار «کارزار توقف مالیات تامپون» را امضا کردند، دیوید کامرون، نخست‌وزیر بریتانیا اعلام کرد که دولت مالیات تامپون را لغو کرده است.
البته کوریتون در ماه فوریه ۲۰۱۷ نوشت: «به دنبال پیچیدگی‌های حاصل از خروج انگلیس از اتحادیه‌ی اروپا، این اصلاحات حداکثر تا آخر آوریل اجرا خواهد شد. واقعا ناراحت‌کننده است.» او کمی بعد سازمان «دیدبان قاعدگی» را راه‌اندازی کرد تا با تابوی قاعدگی مبارزه و از لغو مالیات تامپون اطمینان حاصل کند. در استرالیا نیز کارزاری علیه مالیات ۱۰ درصدی تامپون فعالیت می‌کند. در آمریکا تنها ۱۱ ایالت بر محصولات قاعدگی مالیات ندارند و کالیفرنیا سالانه ۲۰ میلیون دلار از زنان پریود کسب درآمد می‌کند.
در سال ۲۰۱۴، سازمان ملل متحد ۲۸ ماه مه را روز بهداشت قاعدگی اعلام کرد. این روز از این جهت انتخاب شد که دوره‌ی قاعدگی به طور میانگین پنج روز طول می‌کشد و چرخه‌ی قاعدگی ۲۸ روز است. اما چرا سازمان ملل واژه‌ی «بهداشت» را به عنوان این روز اضافه کرد؟ آیا به این دلیل بود که حتی در قرن ۲۱، قاعدگی «آلوده» قلمداد می‌شود؟ من ترجیح می‌دهم که ۲۸ ماه مه را روز جهانی قاعدگی بنامم. امروز این مناسبت توسط ۳۸۰ سازمان در سراسر دنیا به رسمیت شناخته شده است. صدها وبسایت و صفحه فیسبوک وجود دارند که به مسئله‌ی قاعدگی می‌پردازند. برای مثال می‌توان به «پریود اهمیت دارد»، «پریود مثبت»، «انقلاب رگتایم» و … اشاره کرد.
تضاد عمده قاعدگی در این است که توامان اثبات زنانگی و باروری و منشا شرم و اسباب زحمت زنان تلقی می‌شود. در سال‌های اخیر، زندگی بخش عمده‌ای از زنان از حیث سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ارتقا پیدا کرده است. اما علی‌رغم اینکه امروز در دوران قاعدگی به لحاظ فیزیکی احساس راحتی بیشتری می‌کنیم، هنوز هم از صحبت کردن درباره‌ی این بخش طبیعی زیستمان شرم داریم. احساس ندامت می‌کنم از اینکه دیگر سنم بالا رفته و نمی‌توانم در یک قطار شلوغ اعلام کنم: «خیلی سنگین پریود شده‌ام. آیا کسی جای نشستنش را به من می‌دهد؟»
منبع:
https://aeon.co/essays/throughout-history-and-still-today-women-are-shamed-for-menstruating
زاگاه