زمین‌لرزه در شرق افغانستان؛ کنر، لغمان و جلال‌آباد زیر آوار
زمین‌لرزه‌ای شدید با ریشتر ۶ در ولایات شرقی افغانستان، به‌ویژه کنر، لغمان و جلال‌آباد، هزاران قربانی برجا گذاشت. دره‌های «چپه‌دره» و «دره‌مزار» در کنر کاملاً ویران شده‌اند و اجساد هنوز از زیر آوار بیرون آورده می‌شود.
بهاران لهیب
کنر- در دهم سنبله ۱۴۰۴، زمین‌لرزه‌ای شدید با ریشتر ۶ ولایات شرقی افغانستان، به ویژه کنر، لغمان و جلال‌آباد را لرزاند و هزارها کشته و زخمی برجای گذاشت. این مصیبت طبیعی برای کشورهای فقیر مانند افغانستان بسیار ویرانگر است. خانه، کاشانه و عزیزان مردم را به نابودی کشاند.
در جلال‌آباد، علاوه بر ویرانی خانه‌ها در چند قریه ولسوالی دره‌نور، چهار کودک زیر آوار جان باختند و در لغمان مردم تنها خسارات مالی دیدند.
اما دردآورترین وضعیت در ولایت کنر است که دو دره آن، چپه‌دره و دره‌مزار، با خاک یکسان شدند. دو روز پس از زمین‌لرزه، مردم هنوز اجساد را از زیر آوار بیرون می‌آورند. بنا به آمار طالبان، بیش از هزار نفر کشته و دو هزار و پنجصد نفر زخمی شدند.
کنر یکی از ولایات شرقی افغانستان است که با کوه‌های سربه‌فلک احاطه شده و دریای(رودخانه) خروشان آن از جمله مهشورترین و پرقدرت‌ترین دریا‌های کشور به شمار می‌رود، با وجود زیبایی طبیعی، گاهی همین محیط شرایط دشواری برای مردم ایجاد می‌کند.
با تلاش زیاد، توانستیم با هاجره نور از زلزله‌زدگان از طریق تلفن صحبت کنیم تا از وضعیت مردم کنر مطلع شویم. او گفت: «نیمه‌شب بود صدایی مهیب به گوشم رسید. از جا بلند شدم و دیدم خاکریزیی همه اطراف اتاق را فرا گرفته است. با وارخطایی دختر دو ساله‌ام را در آغوش گرفتم و با همسرم فرار کردیم. تازه از اتاق بیرون شده بودیم که همه منازل ما ویرانه شد.»
هاجره به سختی صحبت می‌کرد و بعد از سکوت طولانی ادامه داد: «در اتاق کنار ما، مادر و پدر پیر همسرم بودند که امروز توانستیم اجساد زخمی آنان را از زیر آوار بیرون بیاوریم.»
او افزود: «خانواده‌هایی هستند که همه اعضای شان کشته شدند یا فقط یکی دو تن زنده مانده‌اند. هر روز مراسم دفن عزیزان خود را برگزار می‌کنیم. بیشترین قربانیان کودکان، زنان و سالمندان هستند که نتوانستند فرار کنند.»
وقتی از وضعیت کمک‌ها پرسیده شد، تنها با یک «نه» کوتاه پاسخ داد.
این دو دره جاده هموار و مراکز صحی ندارند. زنان زخمی با مشکلات جدی مواجه‌اند و موترها(خودروها) نمی‌توانند کمک‌ها به مناطق صعب‌العبور برسند، بنابراین کمک‌ها باید توسط هلی‌کوپتر منتقل شود. مردم با مشکلات جدی روبه‌رو هستند و بار دیگر، کمک‌های ارسال شده از سوی طالبان به غارت رفته و روند انتقال زخمی‌ها با تأخیر انجام می‌شود. کمبود امکانات، جان مردم را بیش از پیش تهدید می‌کند و می‌گیرد.