سازمان‌های کمک‌رسانی مطابق با سیاست‌های کشورهای خود عمل می‌کنند
خدیجه عاصم، یکی از اعضای دفتر امور بشردوستانه، وضعیت مهاجران سرکانیه، ساکن در منطقه و روستاهای تل‌تمر، میزان علاقه‌ی سازمان‌های حقوق بشری به آنها را ارزیابی کرد و گفت که سازمان‌های امدادی مطابق با سیاست‌های کشورشان عمل می‌کنند و درد و خواسته‌های مهاجران را نادیده می‌گیرند.
سورگل شیخو
حسکه – در تاریخ ۹ اکتبر ۲۰۱۹، دولت اشغالگر ترکیه حملات اشغالگرانه‌ی خود را به مناطق شمال و شرق سوریه آغاز کرد. هزاران نفر مجبور به فرار از سرکانیه و گریسپی شدند. مهاجران، مناطق امن مانند درباسیه، حسکه، تل‌تمر و قامیشلو را انتخاب کرند. بیش از ۴۰۰۰ مهاجر، از جمله زنان، کودکان، پیر و جوان، در مدارس، روستاهای آشوریان و کوه قزوانان در منطقه‌ی تل تمر از کانتون حسکه مستقر شده‌اند. مردمی که مجبور به مهاجرت شدند، اظهارات اولیه‌ی آنها این است که آنها کمکی نمی‌خواهند، آنها سرزمین خود را می‌خواهند.
خدیجه عاصم، یکی از اعضای دفتر امور بشردوستانه، در مورد آخرین وضعیت مهاجران، میزان کمک سازمان‌های بشردوستانه‌ی بین‌المللی، منطقه‌ای و محلی اظهار نظر کرد.
آشوری‌ها مهاجران سرکانیه را در روستاهای خود مورد استقبال قرار دادند
خدیجه در مورد وضعیت مهاجران چنین ادامه داد: "پس از اشغال سرکانیه و روستاهای آن، ساکنان اصلی منطقه مجبور به مهاجرت شدند. مهاجران قبلی به منطقه‌ی تل‌تمر نقل مکان کردند. مردم تل‌تمر و تمام اهالی آنجا از آنها استقبال کردند، زیرا آنها نیز درد مهاجرت را تجربه کرده‌اند. در همان زمان، تعداد زیادی از مهاجران در روستاهای آشوریان مستقر شدند. آشوریان که روستاهای آنها در سال ۲۰۱۵ به دلیل حملات داعش تخلیه شده بودند، مهاجران سرکانیه و روستاهای تل‌تمر را به گرمی استقبال کردند. آشوریانی که درد مهاجرت را کشیده بودند، نمی‌خواستند مهاجران سرکانیه آن را تجربه کنند."
سازمان‌های بشردوستانه طی ۸ ماه گذشته به مهاجران سر نزده‌اند
خدیجه با بیان اینکه سازمان‌های حقوق بشری طی ۸ ماه گذشته به تقاضای مهاجران توجهی نداشته‌اند، ادامه داد: "مهاجران با وجود کمک‌های ارائه شده نمی‌توانند درد اشغال سرزمین خود را فراموش کنند. اما تقریبا در ۸ ماه گذشته به جز ۴ سازمان حقوق بشر به مهاجران و مطالبان آنها توجهی نشده است. برخی از سازمان‌ها فقط مواد غذایی تهیه می‌كنند و آنها را تمدید نمی‌كنند. هر خانواده ۱۰ روز یكبار به این مواد احتیاج دارد اما این سازمان فقط ماهیانه یكبار مایحتاج آنها را تهیه می‌كند و این مورد مشكلاتی را به همراه دارد. سازمان‌های حقوق بشری باید در میان مهاجران باشند، از مشکلات آنها آگاه بوده و پاسخگو باشند. زیرا مهاجران کاری از دستشان برنمی‌آید، بنابراین باید خواسته‌های آنها را برآورده کنند و به مسئولیت‌های خود عمل کنند."
در حال حاضر ۴ سازمان فعال هستند اما کافی نیستند
خدیجه با اشاره به پروژه‌های مهاجران چنین به سخنان خود ادامه داد: "سازمان‌های زیادی وجود دارد اما در حال حاضر تنها ۴ سازمان فعال هستند و پروژه‌های آنها از ۶ ماه تا یك سال به طول می‌انجامد. Solidarites International یك سازمان بین‌المللی است، ۶ ماه پیش هر كدام حدود ۲۸۰ دلار به خانواده‌های مهاجر تحویل داده است تا مایحتاج زمستانی خود را خریداری كنند. سازمان امید و Mercy Corps نیز بین‌المللی هستند و وسایل تمیزکاری را به مهاجران توزیع می‌کنند. هلال العربی السوری همچنین یک سازمان منطقه‌ای است که به مدت دو یا سه ماه به مهاجران کمک و غذا می‌کند. کوپا (Copa) همچنین یک سازمان محلی است و مسئول پروژه‌های خود است. پروژه‌ی امسال توزیع آب بین مهاجران تا یک سال است، اما این کمک‌ها برای مهاجران کافی نیست و پاسخگوی نیازهای آنها نیست. سازمان‌های بین‌المللی باید وارد عمل شوند، زیرا تعداد مهاجران زیاد است."
وعده‌های غیرواقعی
خدیجه در مورد برنامه‌های برخی سازمان‌ها برای خروج کودکان از شرایط جنگ صحبت کرد و افزود: "سازمان‌هایی مانند نجات کودکان، بهار و میرسیکول به روانشناسی کودکان در طول جنگ آسیب زده‌اند و می‌خواهند پروژه را تغییر دهند. نجات کودکان این کار آگاهی را آغاز کرد و به کودکان در مورد چگونگی دور شدن از مناطق جنگی، تغییر روانشناسی و نحوه‌ی محافظت از خود در برابر ویروس کووید ۱۹ آموزش داد. مهاجران به تلاش‌های خود پیوستند و احساس تعلق ایجاد شد، اما هیچ پروژه‌ی خاصی برای زنان و کودکان وجود ندارد. وی افزود: "ما در مورد كودكانی كه می‌خواهند تحصیل كنند پیشنهادهایی ارائه داده‌ایم و دیگر جایی برای آنها وجود ندارد، اما سازمان‌ها قول داده‌اند و عملی نکردند."
نیاز به کمک به افراد در خط آتش
خدیجه در ادامه به شرح وضعیت غیرنظامیان روی خط آتش پرداخت و گفت: "همانطور که مهاجران به کمک احتیاج دارند، غیرنظامیانی که در خط آتش هستند نیز نیاز دارند. اگر سازمان‌یافته باشند، شعار آنها کمک به مردم است. پس چرا آنها غیرنظامیان را در خط آتش نادیده می‌گیرند. بسیاری از اوقات برای اینکه روستاهای آنها توسط دولت اشغالگر ترکیه و باندهای آن بمباران می‌شود، راه‌ها مسدود شده و نمی‌توانند به شهر برسند. بنابراین آنها همچنین نیاز به کمک دارند. به اندازه‌ی سازمان‌های حقوق بشری منافع کشور خود را در نظر دارند و انجام می‌دهند، آنها قادر به انجام مسئولیت‌های انسانی خود نخواهند بود. هیچ محدودیتی و قانونی در امور انسانی وجود ندارد، اگر شخصی به کمک احتیاج داشته باشد، باید هر کجا که باشد با آنها تماس گرفته و از آنها حمایت کنند. امروزه در سرتاسر سوریه جنگ و درگیری ادامه دارد. خط آتش نیز گسترده است، از جاده‌های سرکانیه – تل‌تمر، حلب – تل‌تمر، تل‌تمر – زرگان و جاده‌ی M4 و ده‌ها روستای دیگر که نیاز به کمک دارند."
دولت ترکیه باید شهرهای اشغالی را ترک کند
خدیجه در پایان گفت: "سازمان‌های بشردوستانه باید موضع بگیرند تا مهاجران بتوانند به راحتی به سرزمین مادری خود برگردند و زندگی خود را از سر بگیرند. لازم است كه دولت ترکیه را تحت فشار قرار دهند تا از سركانیه، گریسپی و عفرین خارج شود. چون تا اشغالگران در خاک آنها باشند، بازگشتی برای آنها وجود نخواهد داشت و مشکلات آنها پایان نخواهد یافت."