بمباران شیمیایی اشنویه؛ تاریخی که هرگز فراموش نمی‌شود
هواپیماهای «گارگارین» رژیم بعث عراق در ۱۱ مرداد سال ١٣۶٧، چندین منطقه‌ی شهر شنو(اشنویه) را مورد هدف بمباران شیمیایی قرار داد و ۲ هزار و ۶۲۰ مصدوم و قربانی برجای گذاشت.
مرکز خبر- سه‌شنبه ١١ مرداد ۱۳۶۷، ساعت ۲:۴۵ دقیقه، هواپیماهای «گارگارین» رژیم بعث عراق که با خود بمب‌های شیمیایی حمل می‌کردند، بر آسمان شهر ظاهر شده و چند محله‌ی مسکونی در سمت غرب و جنوب غربی از جمله «کچل‌آباد»، «برده زرد» و «مام‌تمر» را با گازهای خردل و اعصاب مورد هدف قرار دادند.
پس از این بمباران شیمیایی با توجه به اینکه قطعنامه‌ی صلح ۲ دولت امضا شده بود، هرگونه تجاوز و حمله‌ی نظامی با مفاد قطعنامه صلح مغایرت داشت.
این هیات ضمن تایید حمله‌ی شیمیایی به شنو و شناسایی نوع بمب‌های بکار رفته در این جنایت، تعداد مصدومان این حمله را ۲ هزار و۶۲۰ نفر اعلام کرد و در قطعنامه‌ی ۶۱۲ شورای امنیت برای نخستین بار رژیم بعث عراق به خاطر بکارگیری سلاح شیمیایی محکوم شد.
براساس نقل قول‌های متعدد اهالی شهر شنو، همزمان با بمباران شیمیایی بادی کە از سمت شرق شروع بە وزیدن کرد باعث شد شدت خسارات گاز خردل محدود بە چند نقطه خاص شهر شود.
با این وجود تعدادی از مصدومان این جنایت تا امروز نیز با زخم‌ها و عوارض ناشی از آن زندگی می‌کنند.
اکنون ۳۴ سال از آن واقعه می‌گذرد و این جنایت علیه بشریت نیز به اَسناد مظلومیت مردم منطقه بالاخص مردم شنو اضافه شده است.
این در حالی‌ست که مظلومیت شنو(اشنویه) دست‌کمی از هلبچه و سردشت ندارد و در ۳۴مین سالروز حمله‌ی شیمیایی به شهر شنو، هنوز هم بسیاری از قربانیان شیمیایی در سردشت، روستای زرده، هلبچه، شنو از درد زخم‌های التیام‌نیافته‌شان می‌نالند و هیچ کمک بهداشتی و مادی در راستای مداوای آنها انجام نگرفته است.
بدون شک قتل‌عام خلق کورد داستانی‌ست که پایانی ندارد! امروزه نیز همزمان با ۳۴ مین سالروز حمله‌ی شیمیایی شنو، هشتمین سالروز قتل‌عام خلق شنگال و بخصوص زنان ایزدی تداعی می‌شود. بار دیگر این تاریخ شوم و تاریک در خاطره‌ها زنده شده و تمام این رویدادهای تاریخی اثباتی‌ست بر این ادعا که خلق کورد هیچ دوستی بجز خویش نداشته و تنها با اتکا بر اراده‌ی ذاتی خویش می‌توانند مانع از تکرار تاریخ‌های وصف‌ناشدنی شوند.