ک‌ژ‌ک برای ۲۵ نوامبر فراخوانی برای مبارزه مشترک به تمامی زنان داد
ک‌ژ‌ک به مناسبت ۲۵ نوامبر، روز مبارزه با خشونت علیه زنان، بیانیه‌ای صادر کرد و فراخوانی برای مبارزه مشترک به تمامی زنان داد و خواست که ۲۵ نوامبر به‌عنوان روزی بزرگ برای مبارزه علیه خشونت دیده شود.
مرکز خبر- کوردیناسیون جوامع زنان کوردستان (ک‌ژ‌ک) به مناسبت ۲۵ نوامبر، روز مبارزه با خشونت علیه زنان، فراخوان داد و پیام تقویت مبارزه مشترک را منتشر کرد.
بیانیه ک‌ژ‌ک به شرح زیر است:
«سه خواهر میرابال که باعث شدند ۲۵ نوامبر به‌عنوان روز مبارزه با خشونت علیه زنان شناخته شود، در شخص آنها تا رزا لوکزامبورگ، ساکینه جانسز، شیلان کوبانی، آسیه، سیو، پاکیزه، فاطمه، اوین گویی، ژیان، ریحان، یسرا، ناگهان، زلال حسکه، گلستان و هیرو، ما قتل زنان مبارز را به شدت محکوم می‌کنیم و قول می‌دهیم که میراث مبارزه آنها را به آزادی برسانیم.
در حیات اجتماعی، زنان از هر طبقه‌ای، از کودکی تا نوجوانی، از بزرگسالی تا کهنسالی، هر روز، هر لحظه مورد قتل قرار می‌گیرند، از آنها سوءاستفاده می‌شود، بدن‌هایشان به کار گرفته می‌شود، شکنجه می‌شوند، مورد تجاوز قرار می‌گیرند و با تحقیر به صورت رو در رو مواجه می‌شوند. گاهی در مقابل چشم همگان در کوچه‌های تاریک، به آنها دست‌درازی شده و به قتل می‌رسند، گاهی جنازه‌هایشان در کنار رودخانه، در آب‌بندها یا در مناطق دورافتاده پیدا می‌شود و گاهی هم زیر زمین پنهان می‌شوند جایی که هیچ‌کس نمی‌بیند. در گوشه‌گوشه جهان، اجساد زنانی که بدون دفن رها شده‌اند، وجود دارند. دخترانی که به زندگی چشم باز کرده‌اند، مورد تجاوز قرار گرفته و کشته می‌شوند. زنان و کودکان بیرون از خانه‌ها به دام می‌افتند و بدن‌هایشان تصرف می‌شود. تمامی زنانی که به قتل رسیده‌اند و قربانی خشونت جسمی و روانی شده‌اند، زخم‌های ما برای قیام و مبارزه هستند. محاسبه این جنایات برای ما زنان هم شرط زندگی است و هم دلیل زندگی.»
در جریان جنگ جهانی سوم، خشونت علیه زنان افزایش یافته است.
جنگی که در سراسر جهان، خاورمیانه و کوردستان در جریان است، به بالاترین سطح خود رسیده است. جنگ‌هایی که در چارچوب جنگ جهانی سوم رخ می‌دهند، بحران مدرنیته سرمایه‌داری و نظام مردسالار حاکم را نشان می‌دهند و هر چه شدت می‌گیرند، از هر سو کشتار و بحران را تحمیل می‌کنند. در جریان این جنگ جهانی، خشونت علیه زنان روزبه‌روز افزایش می‌یابد. تا زمانی که جنبش‌های زنان علیه این خشونت فزاینده نتوانند مبارزه‌ای هماهنگ، سازمان‌یافته و خودجوش شکل دهند، این خشونت همچنان تشدید خواهد شد. مانند گره‌ای که هر چه بیشتر پیچیده شود، زنان، جامعه و طبیعت بیشتر از هم جدا و تکه‌تکه می‌شوند.
همان‌طور که جنبش‌های زنان در برابر این سیاست‌های جنگی، سیاست‌های مقاومت، صلح و حل مسئله خود را با شدت بیشتری مطرح می‌کنند، خشونت علیه زنان در تمامی ابعاد زندگی روزمره ریشه دوانده و آثار خود را از این جنگ‌های دیکتاتوری و نژادپرستانه به جا می‌گذارد. جنگی که در اوکراین ادامه دارد، جنگی که یک سال است در فلسطین جریان دارد، جنگی که تازه در لبنان آغاز شده و جنگ‌های داخلی در کشورهایی مانند یمن، سودان و اتیوپی هزاران زن و کودک را تحت تأثیر قرار داده است. در مناطقی مانند آمریکای لاتین، افغانستان، هند، ایران و دیگر کشورها، کشتاری سخت علیه زنان در حال وقوع است. همچنین در کشورهایی که مرکز مدرنیته سرمایه‌داری هستند و ما آنها را جهان غرب می‌نامیم، قتل و سرکوب زنان پنهان و انکار می‌شود.
ما باید این جنگ‌ها، قتل‌ها، تجاوزها، مهاجرت‌ها، فقر، گرسنگی و بیماری‌هایی که علیه زنان اعمال می‌شود را متوقف کنیم. خشونتی که از نظام و فرهنگ مردسالار هژمونیک نشات می‌گیرد، هم ویژگی‌های جهانی و هم منطقه‌ای دارد. این کشتارهایی که از زنان آغاز می‌شود، علیه طبیعت، کودکان و کل جامعه نیز اعمال می‌شود و به شدت پیشرفت می‌کند. هنگامی که ما علیه این خشونت مبارزه می‌کنیم، باید از سطح منطقه تا جهان جبهه‌ای متحد ایجاد کنیم و با اتحاد زنان، طبیعت، کودکان و جامعه در برابر آن ایستادگی کنیم. در این چارچوب، باید مبارزه خود را علیه دولت، نهادهای دولتی، نظام مردسالار و هرگونه تفکر و ساختاری که آن را تقویت می‌کند، به طور کامل گسترش دهیم.
تعیین مسیر سازماندهی و مبارزه مهم است.
ما در دوره‌ای قرار داریم که خشونت نهادینه شده و واکنش‌های اجتماعی در برابر خشونت ضعیف شده است. هزاران قتل و موارد تجاوز وجود دارد که هیچ حسابی از آنها خواسته نمی‌شود و عاملان آنها نیز پاداش می‌گیرند. پس از هر قتل و تجاوز، ۵ تا ۱۰ روز در اخبار مطرح می‌شود و سپس به مرور زمان فراموش می‌شود، پنهان می‌گردد و پس از چند روز دوباره همان اتفاق با همان شدت تکرار می‌شود. این در حالی است که ما زنان و جامعه هنوز از این گونه تجربه‌ها چیزی یاد نگرفته‌ایم. در این بستر، بسیار مهم است که در برابر این خشونت که به شکلی خاص در حال گسترش است، موضع خود را به‌طور واضح اعلام کنیم و در مقابل سیاست‌های عادی‌سازی، عادی‌کردن و آموزش‌دادن این پیام را برسانیم که «ما هرگز این مسائل را یاد نمی‌گیریم و آنها را فراموش نمی‌کنیم.» بنابراین، تعیین مسیر سازماندهی و مبارزه بسیار مهم است.
در مبارزه زنان جهان، یک وقفه کلی وجود دارد. هرچند مقاومت و سازماندهی‌های پراکنده‌ای در برخی نقاط وجود دارد، اما به نظر می‌رسد که از سرعت خود قبل از دوران کرونا کاسته شده است. سیستم هژمونیک با بهره‌گیری از این وضعیت تلاش می‌کند تا جامعه را به سوی ناامیدی و تضعیف هدایت کند. مانند همه جنبش‌های زنان، ما باید این واقعیت را به‌خوبی تحلیل کنیم و مسیر و روش‌های مبارزه خود را در برابر سیستم مردسالار هژمونیک قوی‌تر کنیم و استراتژی‌ها و تاکتیک‌های مبارزه خود را تقویت کنیم. در برابر سیستم مردسالار حاکم، دولت، ایدئولوژی‌های جنسیت گرا و متجاوز، ما باید با همبستگی، آموزش، سازماندهی و خوددفاعی به شکلی که هرکس با اراده خود شرکت کند، پیش برویم. ملت، دین، رنگ یا نژاد مهم نیست. ما باید با فلسفه و فرهنگ ملت دموکراتیک و مدرنیته دموکراتیک، با این درک که تفاوت‌های ما غنای ما هستند، به هم بپیوندیم و نیرو و مبارزه خود را علیه نژادپرستی، بنیادگرایی دینی، علم‌پرستی و مردسالاری که سرچشمه‌های اصلی خشونت علیه زنان هستند، تقویت کنیم.
همان‌طور که جنبش‌های زنان در چارچوب دفاع از اصول به منظور جلوگیری از بهره‌کشی، مرزگذاری و گسترش قدرت مردسالار حرکت می‌کنند، ما چه کاری می‌توانیم انجام دهیم، چه گام‌هایی باید برداریم، چه فعالیت‌هایی می‌توانیم انجام دهیم و چه سازمان‌هایی را باید پیش ببریم؟ در این مسائل نیاز به دانستن و بحث جدی وجود دارد. به‌عنوان زنان، باید قطعاً این جنگ خاص علیه دشمن کشتارگر و نظام مردسالار را شکست دهیم. این نیز بر اساس خوددفاعی در چارچوب یک سازماندهی جدی و خوشحال‌کننده خواهد بود.
زنان با آزار، تجاوز و تن‌فروشی اجباری به‌طور مستقیم مواجه می‌شوند
در جهان، به‌ویژه در منطقه خاورمیانه، جنایات علیه زنان به‌طور روزانه اتفاق می‌افتد. در کشورهای غربی که مدرنیته سرمایه‌داری در آن حاکم است، این جنایات به یک مشکل عمده تبدیل شده است، هرچند زنان در آنجا آزاد به نظر می‌رسند. با پیاده‌سازی مکانیسم‌های قدرت مردسالار، این تصور نادرست شکل گرفته که زنان آزاد و برابر هستند، اما در واقعیت این تنها یک فریب از سوی مردسالاری هژمونیک است. بسیار مهم است که چهره واقعی استثمار و ستمی که علیه زنان در جریان است و به‌طور نامرئی رخ می‌دهد، آشکار شود. این چهره پنهان آزار و بهره‌کشی، در قالب مدرنیته سرمایه‌داری در غرب باید به وضوح دیده و افشا شود.
همچنین، به جای تمرکز صرف بر خشونت‌های آشکار، باید به جنبه‌های نرم و پنهانی که به‌عنوان «قدرت نرم» شناخته می‌شوند نیز توجه شود. عملیات‌هایی که تحت عناوین مد، زیبایی و استتیک روی بدن زنان انجام می‌گیرند، هر بخش از بدن زن را به یک کالای تجاری تبدیل کرده و در بازار عرضه می‌کنند. آزادی زنان به شکل جنسیت‌زدگی و محدودیت بر بدن آنها تعریف شده و این دیدگاه که زنان باید بدن خود را تکه‌تکه کنند، به‌طور گسترده نهادینه شده است. این دیدگاه، در کنار جنگ‌های دولت‌محور و فاشیسم، از زنان بهره‌برداری می‌کند و آنها را به‌نام «اراده» و «اختیار» به ابزار دست مردان تبدیل می‌کند، و این بخشی از همان خشونت نرم است که چهره‌ای دیگر از ستم به زنان را نشان می‌دهد. همچنین، زنانی که به‌دلیل جنگ و مشکلات خانوادگی از کشورهای خود به غرب مهاجرت کرده‌اند، با آزار، تجاوز و تن‌فروشی اجباری به‌طور مستقیم مواجه می‌شوند. یکی از مهم‌ترین مشکلات دوره ما، شرایطی است که زنان مهاجر با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
اتحادیه اروپا و برخی دولت‌های غربی به این خشونت نرم پی برده‌اند و آن را به‌عنوان «خشونت زایشی» طبقه‌بندی می‌کنند، در نتیجه خشونت مردسالارانه را انکار می‌کنند. حتی در قوانین اتحادیه اروپا به‌دلیل عدم درک صحیح از این نوع خشونت، راه‌حلی برای آن وجود ندارد و مشکلات زیادی در تدوین قوانین مرتبط با آن دیده می‌شود. خشونت به‌سادگی از لیست جرایم حذف می‌شود.
باید سیاست‌های مردسالارانه را به‌خوبی درک و افشا کنیم
در سطح جهان، با تقویت نزدیکی به نیروهای راستگرای فاشیستی و بنیادگرای مذهبی، تحمیل مفهومی مانند «خانواده مقدس» روزبه‌روز بیشتر می‌شود، از حق سقط جنین گرفته تا بسیاری از حقوق به‌دست‌آمده، از زنان سلب می‌شود و آنها را به اسارت خانواده و کودکان در می‌آورند، و مفهوم «مادر مقدس» به‌طور گسترده‌ای تحمیل می‌شود. نیروهای اسلامی حاکم نیز از این شرایط استفاده کرده و با طرح مفاهیمی مانند «فطرت» و تحمیل هرگونه محدودیت، اراده زنان را سرکوب کرده و خشونت را بر اساس ایدئولوژی خود اعمال می‌کنند. هرچقدر که دنیای ما به‌عنوان دنیایی آزاد و پیشرفته معرفی می‌شود، در واقعیت، مدرنیته سرمایه‌داری و مدرنیته سنت‌گرایی در پایه و اساس خود بر سرکوب اراده و به بردگی کشیدن زنان توافق دارند. برای مقابله با این وضعیت، باید ویژگی‌های جهانی و منطقه‌ای سیاست‌های مردسالارانه هژمونیک را به‌خوبی بفهمیم و آنها را افشا کرده و مبارزه خود را تقویت کنیم.
در اروپا، آمریکای لاتین، هندوستان، بلوچستان، افغانستان، ایران، آفریقا، خاورمیانه و بسیاری از نقاط جهان، زنان علیه قتل زنان فعالیت می‌کنند و به مقاومت ادامه می‌دهند. به‌عنوان جوامع زنان کوردستان (ک‌ژ‌ک)، ما به همه یاران و دوستان زن مبارز خود درود می‌فرستیم و از آنها می‌خواهیم که قدرت مبارزه مشترک خود را بیشتر کنند و از ۲۵ نوامبر به‌عنوان روز بزرگی برای آغاز مبارزه مشترک علیه خشونت استفاده کنند.
هر زنی که به قتل می‌رسد، فریادی برای انقلاب زنان است!
خاورمیانه صحنه جنگی شدید است، و جنایات علیه زنان در هر لحظه و در برابر چشمان ما رخ می‌دهد. رژیم اعدام ایران، حکومت چپاولگر افغانستان، دولت‌های ملی و گروه‌های شبه‌نظامی در یمن، سودان، شمال آفریقا و کشورهای خاورمیانه در حملات پیچیده‌ای علیه زنان دست دارند. دولت‌ها و نهادهای مردسالار، سنت‌گرا و نهادهای مذهبی از شکنجه و قتل گرفته تا اجبار به ازدواج کودکان و بردگی، با استفاده از قوانین و سیاست‌های مرگبار، به زنان بی‌رحمانه حمله می‌کنند. مقابله و مقاومت در برابر این حملات بسیار حیاتی است.
مسئولیت اصلی ما این است که در ۲۵ نوامبر، در تظاهرات، اعتراض‌ها و حرکت‌های اعتراضی علیه سرکوب زنان شرکت کنیم، به‌ویژه در ایران و در میان دولت‌های ملی که این حملات علیه حقوق بشر را اجرا می‌کنند. در ایران صدها زن زندانی شده‌اند و همچنان در انتظار محاکمه و مجازات هستند. ما به‌عنوان یاران و همرزمان آنها در بیرون از مرزها، باید در کنارشان بایستیم، زیرا این مبارزه اساسی برای حقوق زنان است. ما باید در مسیر قیام شلیر رسولی و ژینا امینی گام برداریم، جنبش «ژن، ژیان، آزادی» را گسترش دهیم و یاد و خاطره آنها و هزاران زن مشابه آنها را زنده نگه داریم.
در نتیجه حملات اسرائیل به غزه و جنگ اخیر علیه لبنان، هزاران زن و کودک کشته شده‌اند. زنان و کودکان فلسطینی و لبنانی با نتایج ویرانگر این جنگ‌های هژمونیک و نسل‌کشی مواجه‌اند. علاوه بر کشتارها، آنها با مشکلات عظیمی مانند گرسنگی، فقر، بیماری، فحشا، تجاوز و مهاجرت اجباری نیز دست و پنجه نرم می‌کنند. مبارزه در برابر این نتایج ویرانگر که جنگ جهانی سوم به بار آورده، بسیار اهمیت دارد. همچنین باید بتوانیم در این شرایط، همبستگی زنان را تقویت کرده و مبارزه مشترک را پیش ببریم.
باید صدای زنان ایزدی باشیم
سال ۲۰۲۴ برای کوردستان سالی بود که در آن حملات نسل‌کشی و کشتار زنان افزایش یافت. دولت فاشیست آ‌ک‌پ-م‌ه‌پ امسال نیز حملات نسل‌کشی خود را ادامه داد، از کوه‌ها تا شهرها، از گریلاها تا غیرنظامیان، از زنان تا کودکان، در هر نقطه‌ای از کوردستان همه هدف قرار گرفتند. آخرین جنایت این رژیم در جنگ‌های چندساله‌اش، هدف قرار دادن غیرنظامیان، زنان، کودکان و خدمات عمومی در روژاوا و شنگال بود. دولت فاشیست ترکیه از عفرین تا شنگال، از باشورتا باکور، از روژاوا تا مخمور، در تمامی مناطق کوردستان زنان ایزدی را مورد هدف قرار داد. دولت آ‌ک‌پ-م‌ه‌پ مسئول این جنگ‌ها و نسل‌کشی‌هاست، مسئول قتل زنان، کودکان و طبیعت است. سال‌هاست این جنایات علیه مردم کورد و به‌ویژه زنان کورد اعمال می‌شود. در آستانه ۲۵ نوامبر باید به یاد زنان و کودکان کوردستان باشیم که کشته شده، شکنجه شده و به‌طور سیستماتیک مورد آزار قرار گرفته‌اند، و هر نامی را که از دست رفته، به انگیزه‌ای برای مبارزه تبدیل کنیم. ما باید صدای زنان ایزدی باشیم که هنوز در دست داعش اسیرند و زنانی که در عفرین و سرکانی از خانه و سرزمین خود رانده شده‌اند.
در کوردستان، بدون هیچ محدودیتی در قوانین، حقوق و مرزها، این جنایات انجام می‌شود. ایدئولوژی دولت، ارتش، پلیس، نهادهای مذهبی و گروه‌های جنایتکار روزانه زنان و کودکان را در مناطق تحت اشغال ترکیه قتل‌عام می‌کنند. نتایج این جنگ و نسل‌کشی زنان و کودکان ترکیه‌ای به‌طور فزاینده‌ای در حال وخامت است. در ترکیه، نژادپرستی، شوونیسم و مردسالاری در مرحله‌ای از فاجعه و هرج‌ومرج قرار دارد. بحران ذهنی مدرنیته سرمایه‌داری در این مردسالاری به اوج رسیده است. خشونت به‌ویژه علیه مردان و از طریق آنها علیه زنان اعمال می‌شود و به تمام افراد جامعه کشیده شده است. خشونت‌های روزانه که علیه زنان به کار گرفته می‌شود، از نو ساختارهای اجتماعی را شکل می‌دهد. بسیار مهم است که جنبش‌های زنان کوردستان و ترکیه با هم متحد شده و مبارزه‌ای بزرگ علیه این خشونت‌ها و برای یافتن راه‌حل ایجاد کنند.
ما فرهنگ مقاومت را بیشتر گسترش خواهیم داد
زنانی که در زندان‌ها هستند، با شدیدترین شکل شکنجه‌های دولت مردسالار روبه‌رو می‌شوند. زنانی که در زندان‌های ترکیه، باکور کوردستان و ایران اسیرند، و همچنین زنانی که در زندان‌های خاورمیانه و سراسر جهان مقاومت می‌کنند، هر روز با حملات زن‌ستیزانه دولت‌های مردسالار مقابله می‌کنند. در روز ۲۵ نوامبر نیز باید با تمام توان در کنار زنان زندانی که در خط مقدم مقاومت هستند، بایستیم و صدای آنها را به گوش جهان برسانیم و فعالیت‌های خود را گسترش دهیم. به‌ویژه باید مقاومت باعزت مادرانمان را که با وجود بیماری‌های سخت و سنین بالا در زندان‌ها به مبارزه با دولت فاشیست و قاتل ترکیه ادامه می‌دهند، به‌عنوان مشعلی برای راه آینده‌مان ببینیم. همچنین، مادران شهیدان، مادران عزادار و بستگان زنانی که پیکر فرزندانشان هنوز تحویل داده نشده و اندوهشان را در دل نگاه داشته‌اند، سنگ بنای مبارزه ما هستند. ما به‌عنوان جوامع زنان کوردستان (ک‌ژ‌ک) با افتخار به مقاومت این مادران درود می‌فرستیم و بار دیگر در ۲۵ نوامبر قول می‌دهیم که فرهنگ مقاومت را بیشتر و بیشتر گسترش دهیم.
دختران و به‌طور کلی کودکان در سطوح بالاتری با خشونت روبه‌رو هستند. کودکان بیشتر در معرض خطرند. زمانی که صحبت از دفاع از زنان می‌شود، باید بدانیم که وظیفه اصلی ما، دفاع از کودکان است. حقایقی که در مورد نارین فاش شده، نشان‌دهنده فاجعه‌هایی است که در زندگی کودکان نیز نمود یافته است. کودکان یا از نظر جسمی به قتل می‌رسند یا روح و روانشان به‌طور کامل شکسته می‌شود. جلوگیری از این وضعیت، وظیفه اصلی جنبش‌های زنان است. برای همین باید به مناسبت ۲۵ نوامبر، از همه تلاش‌ها برای حمایت از کودکان، جلوگیری از کشتار، بهره‌کشی و انواع مختلف ستم‌های دیگر حمایت کنیم و به این سوال پاسخ دهیم که چگونه می‌توانیم از کودکانمان به‌طور گسترده‌تر محافظت کنیم. همه کودکان، کودکان ما هستند! باید قبل از اینکه آنها کشته شوند، از آنها محافظت کنیم.
باید در هر جنبه از زندگی، بنیادهای مبارزه را گسترش دهیم
در کوردستان، ارتش زنان به مدت ۳۲ سال به مقاومت خود ادامه داده است. یژاستار، که پیشرو ارتش زنان ماست، با قدرت در برابر نظام مردسالار، دولت مردسالار و فرهنگ مردسالارانه، همچنین در برابر استعمار و فاشیسم، مبارزه‌ای قوی و خودمدیریتی را پیش برده است. تاکتیک، نیروی درونی، تجربه و روح فداکاری در قلب اتحاد این مبارزه نهفته است. حقیقت یک گریلا زن که با شجاعت در برابر ارتش ترکیه، که از حمایت ناتو برخوردار است، می‌جنگد و با تمامی سلاح‌های ممنوعه، از سلاح‌های شیمیایی گرفته تا سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی، مقابله می‌کند، نمایانگر این مقاومت است. در این مبارزه، هزاران زن انقلابی شهید شده و قربانیان بزرگی داده شده‌اند. ما بروار درسیمی، بریتان نورحق، آخین موش، دکتر سارا، آسیه علی و تمام زنان همرزممان که در مبارزه علیه خشونت مردسالارانه شهید شده‌اند را به خاطر می‌آوریم و به یاد می‌آوریم که همگی آنها، به‌ویژه روژگر هلین و دیگر همرزمان زن و مرد، با عشق، احترام و سپاس به خاطر می‌آورند. همه زنان و مردانی که در این مبارزه شهید شده‌اند، شهیدان ساختن یک فرهنگ دموکراتیک و زندگی آزاد در برابر فرهنگ خشونت بوده‌اند. عهد ما در این ۲۵ نوامبر این است که آنها را شایسته یاد کنیم و به اهدافشان برسیم.
یژاستار در این مبارزه نقش پیشرو داشته است، یگان‌های مدافع زنان (ی‌پ‌ژ) در روژاوا، یگان‌های زنان شنگال (ی‌ژ‌ش)در شنگال و نیروهای مدافع زنان (ه‌پ‌ژ) در شرق کوردستان این مبارزه را به نمادی از مقاومت زنان و خودمدیریتی تبدیل کرده‌اند. این مبارزه نه تنها در خاورمیانه، بلکه برای زنان سراسر جهان یک الگو و نمونه است. شناخت و درک عمیق‌تر از این نمونه و سازماندهی آن بسیار مهم است.
آن زنانی که خود، دختران و مادران ما هستند و باید از زیر سلطه و خشونت مردسالارانه آزاد شوند، نیازمند خودمدیریتی، سازماندهی و مبارزه هستند. آزادی بدون مبارزه و خودمدیریتی امکان‌پذیر نیست. اگر ما به‌عنوان زنان خود را سازماندهی کنیم و برای دفاع از هویت‌مان مبارزه کنیم، می‌توانیم زنده بمانیم، قوی شویم و به عنوان نیرویی در برابر خشونت مردسالارانه‌ای که مانند اختاپوس ما را احاطه کرده، ایستادگی کنیم. مبارزه ما باید سازماندهی را به‌وجود آورد، خودمدیریتی را ایجاد کند و به پایه‌ی زندگی تبدیل شود. برای همین باید در هر جنبه از زندگی، بنیادهای مبارزه را گسترش دهیم، در هر جا که هستیم زنان را به‌سوی پیشبرد عدالت و حقیقت هدایت کنیم و قدرت مردسالارانه را از کرسی‌های عدالت به زیر بکشیم.
برای این:
ما به‌عنوان ک‌ژ‌ک، از تمامی جنبش‌های زنان جهان، به‌ویژه زنان کوردستان و خاورمیانه، دعوت می‌کنیم که در کمپین امسال ۲۵ نوامبر که ۱۵ روز به طول خواهد انجامید، با ما همراه شوند. بیایید از ۱۰ نوامبر تا ۲۵ نوامبر روزهایی را رقم بزنیم که در آن خشونت مردسالارانه علیه زنان بررسی و افشا شود و در عین حال، در برابر این خشونت‌ها، هوشیاری و همبستگی را تقویت کنیم. ما از زنان می‌خواهیم که نیروی خود را متحد کرده و حول شعار «ما با زنان زندگی آزاد خود را محافظت می‌کنیم» قدرت خود را تقویت کنند. در واقعیت امروزی، که خشونت‌های فیزیکی و روانی علیه زنان به شدت افزایش یافته، ما با شعار «ژن، ژیان، آزادی» که رهبر آپو به‌عنوان فرمولی جادویی بیان کرده، از خود، هویت و زندگی‌مان دفاع می‌کنیم! برای این کار، باید در هر عرصه زندگی به سمت فعالیت و آگاهی بیشتر حرکت کنیم، دستانمان را به هم پیوند دهیم و صدایمان را به‌صورت یکپارچه تقویت کنیم. در نهایت، ما باید نظام مردسالارانه را فرو بریزیم و زندگی آزاد را بنا کنیم.»