مرکز خبر- به گزارش خبرگزاری زن، در پی وقوع آتش‌سوزی و انفجار در روز یک‌شنبه ۵ ژوئن، در یک انبار کانتینری در نزدیکی بندر چیتاگونگ بنگلادش ۴٩ نفر کشته و بیش ‌از ٣٠٠ نفر نیز مجروح شدند. در میان کشته‌شدگان ۵ آتش‌نشان هم وجود دارد.

این آتش‌سوزی در انبار متعلق به یک شرکت مشترک هلند- بنگلادشی در نیمه‌شب یک‌شنبه رخ داد. علت آتش‌سوزی و انفجار هنوز مشخص نشده اما آتش به حدی گسترده بود که آتش‌نشانان  تا اواخر روز یکشنبه در تلاش برای مهار آن بودند.

در حالی‌که آتش‌نشانان در حال مهار حریق بودند، یک ظرف حاوی ماده‌ی شیمیایی پراکسید هیدروژن در انبار منفجر شد. این انفجار منجر به جراحت امدادگران، پلیس، آتش‌نشانان و خبرنگارانی شد که در محل حضور داشتند.

شدت انفجار به حدی بوده که تا چهار کیلومتری نیز صدای آن شنیده شده است. تعدادی از مصدومان در محل نبودند اما موج انفجار آن‌ها را به اطراف پرتاب کرده است.

این انبار انباشته از پوشاک تولیدی کارگاه‌های بنگلادشی به ارزش میلیون‌ها دلار بوده که به سفارش شرکت‌های اروپایی تولید و برای انتقال به خارج از کشور بنگلادش در این محل انبار شده بود. در این انبار ۶٠٠ نفر مشغول به کار هستند.

حوادث این‌گونه در بنگلادش سالانه کشته‌شدن صدها کارگرا را در پی دارد که با کمترین دست‌مزد و ایمنی به کار مشغول هستند. شرکت‌های مختلف جهان ده‌ها هزار کارگر کم‌درآمد را در بنگلادش استخدام می‌کنند و با حداقل دستمزد بیشترین بهره‌وری را از این کارگران می‌برند.

کارگران و دوزندگان کارگاه‌های خیاطی و تولید پوشاک در بنگلادش با کمترین دست‌مزد کار می‌کنند. سرمایه‌گذاران اروپایی و خارجی پوشاکی را که با کم‌ترین قیمت تولید‌شده، با بیش‌‌ترین سود در بازارهای غربی عرضه و به فروش می‌رسانند. کشور بنگلادش مرکز تأمین پوشاک کشورهای اروپایی و غربی است.

ضریب ایمنی کارگاه‌های تولیدی بسیار پایین است و این کشور فقیر آسیایی همواره وحشتناک‌ترین سوانح کارگری را به خود اختصاص داده است.

سال ٢٠١٢، حدود ١١٧ کارگر پس‌از گیر افتادن در پشت درهای قفل شده در یک کارگاه تولیدی پوشاک در آتش‌سوزی جانشان را از دست دادند. بدترین فاجعه که برای کارگران در این کشور رخ داده در سال ٢٠١٣ رخ داد، زمانی که یک کارخانه پوشاک فروریخت و بیش‌از ١١٠٠ نفر کشته شده و ٢۵٠٠ نفر نیز مجروح شدند که جراحات برخی از آن‌ها شدید بود.

در سال ٢٠١٩ نیز در آتش‌سوزی در منطقه‌ی مسکونی  در داکا، پایتخت بنگلادش که به عنوان انبار پوشاک نیز مورد استفاده قرار می‌گرفت، ۶٧ نفر کشته شدند. سال ٢٠٢١ نیز در پی آتش‌سوزی در یک کارخانه‌ی مواد غذایی و نوشیدنی و به دلیل قفل شدن درب ورودی این کارخانه ۵٢ نفر جان باختند.

بخش نساجی و تولید پوشاک به‌خاطر اهمیت درجه اولی که در اقتصاد بنگلادش دارد، حدود ۴٠ درصد نیروی کار این کشور را جذب کرده است. ٨۵ درصد از نیروی کار ٣ و نیم میلیونی بخش نساجی را زنان تشکیل می‌دهند. زنان به علت این‌که دست‌مزد کمتری از مردان دریافت می‌کنند، بیشتر مورد توجه کارفرمایان قرار می‌گیرند.

 زنان به طور متوسط تنها ٢٠ سال در این رشته کار می‌کنند زیرا که پس‌از این مدت به‌علت مشکلات چشمی و بدنی، که اغلب به سوءتغذیه‌ی شدید مربوط است، از پای در می‌آیند و توسط کارفرمایان کنار گذاشته می‌شوند که اغلب آن‌ها حتی بیمه و حقوق بازنشستگی نیز ندارند.

سرمایه داران در کشورهایی مانند بنگلادش با ایجاد رقابت بین زنان و مردان برای دست‌یابی به شغل، دست‌مزد زنان را پایین نگه می‌دارند و زنان نیز برای حفظ کار خود با این دست‌مزد پایین کار می‌کنند.

در بین کارگران بنگلادشی، کودکان زیادی وجود دارند که حتی دست‌مزدشان از زنان نیز پایین‌تر است و سرمایه‌گذاران خارجی در این کشور با این سیاست‌ها بیشترین سود را می‌برند. دولت بنگلادش نیز به دلیل اخذ مالیاتی ناچیز و جذب سرمایه‌های خارجی در این کشور هیچ اقدامی برای بهبود شرایط زندگی این کارگران انجام نمی‌دهد.