«کسانی که از صلح می‌گویند، ابتدا باید انزوا را پایان دهند»
در تجمع اعتراضی شهر اِلیح ، زنانی که بر اهمیت صلح و آزادی تأکید داشتند، گفتند: «کسانی که از صلح سخن می‌گویند، باید با گام‌هایی صادقانه ابتدا به انزوا پایان دهند.»
مدینه مهمداوغلو
اِلیح – در ۱۷ نوامبر، تظاهراتی با شعار «دموکراسی و آزادی» در شهر اِلیح برگزار شد که با حضور ده‌ها هزار نفر همراه بود. این تجمع خواستار حل مسئله کورد از طریق راه‌های دموکراتیک، آزادی فیزیکی رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان، و پایان دادن به انتصاب قیم‌ها بود. در این تجمع، زنان بر اهمیت صلح و اراده تأکید کردند و بیان داشتند: «اگر واقعاً خواهان صلح هستند، باید ابتدا حصر را بردارند و به انتصاب قیم‌ها پایان دهند.»
«حصر باید پایان یابد»
حیات آکتاش، یکی از شرکت‌کنندگان در این تجمع، گفت: امروز به اینجا آمده‌ایم تا در برابر حصر و انتصاب قیم‌ها صدای واحدی باشیم. ما این قیم‌ها را به صراحت و قاطعیت رد می‌کنیم و مبارزه علیه این ناعدالتی‌ها ادامه خواهد داشت. ظلمی که سال‌هاست بر ما روا می‌دارند، بی‌پایان است. آن‌ها حق انجام چنین کاری را ندارند ولی در واقع حتی حقوق خودشان را هم به رسمیت نمی‌شناسند. ما دیگر نمی‌پذیریم که به اراده و آزادی ما دست‌درازی کنند. حصر در زندان امرالی را قبول نداریم. رهبر آپو باید هرچه زودتر از زندان و شرایط حصر آزاد شود. آن‌ها به هر چیزی که نماد اراده خلق کورد باشد، حمله می‌کنند. ما دیگر می‌گوییم: کافی است! ما جنگ نمی‌خواهیم و نمی‌خواهیم کسی کشته شود. تنها خواسته ما صلح و پایان حصر است. امروز همه کسانی که در کشور این خواسته را دارند، باید مبارزه کنند.»
«امروز از صلح می‌گویند و فردا قیم می‌گمارند»
موزیین کاراکوچ، از دیگر شرکت‌کنندگان، نیز در این مورد گفت: «ما برای اداره شهرداری‌ها ماه‌ها و سال‌ها کار کردیم، بدون توجه به سن و سال. حالا می‌آیند و از ما می‌خواهند قیم‌ها را بپذیریم، اما این کار را نمی‌کنیم. ما زنان در برابر این غصب و دزدی سکوت نخواهیم کرد. این قیم‌ها جدا از مسئله حصر نیستند. وجود حصر است که باعث انتصاب قیم‌ها می‌شود. امروز از صلح می‌گویند و فردا قیم می‌گمارند. حتی صحبت‌هایشان درباره صلح هم ریاکارانه است. سال‌ها پیش وقتی از صلح گفتند، دیدیم چه شد: مردم را کشتند یا به زندان انداختند. ما چنین صلحی نمی‌خواهیم. این مردم صلحی صادقانه می‌خواهند. ما هیچ چیز جز صلح نمی‌خواهیم. آن‌ها تانک و توپ دارند، اما ما هم اراده داریم. امروز اطرافمان پر از تانک و توپ است. حتی از یک لبخند یا شعار ما می‌ترسند. حتی هلهلە ما هم برایشان دشوار است. ما دیگر نمی‌خواهیم کسی کشته شود. این ظلم تا کجا ادامه خواهد یافت؟ دیگر نباید ادامه یابد. صلح باید هرچه زودتر برقرار شود.»
«مبارزه را رها نخواهیم کرد»
حلیمه دمیرل، بر اصرار بر صلح تأکید کرده و گفت: «آن‌ها نمی‌خواهند با این مردم صلح کنند و فقط می‌خواهند ظلم کنند. آن‌ها همیشه به مبارزه این مردم حسادت می‌ورزند. وقتی ما از انسانیت می‌گوییم، آن‌ها از جنگ می‌گویند و با تانک و توپ به ما حمله می‌کنند. آن‌ها حتی از سنگی که فرزندان ما پرتاب می‌کنند، می‌ترسند. من برای صلح اینجا هستم. همه جوانان ما باید آزاد شوند. من مادر یک زندانی هستم و می‌خواهم درهای زندان‌ها باز شوند. درهای امرالی باید باز شوند. اگر از ما نمی‌ترسیدند، نه حصر ادامه می‌یافت و نه قیم منصوب می‌شد. هرچه پیش بیاید، ما در برابر این فشارها سر خم نخواهیم کرد و مبارزه را رها نخواهیم کرد.»
«درهای زندان‌ها باز شود»
مریم آکتاش، با تأکید بر گسترش مبارزه علیه حصر گفت: «این مردم نه قیم می‌خواهند، نه جنگ و نه هرج‌ومرج. ما سال‌هاست که خواهان صلح هستیم. حصر باید برداشته شود و درهای زندان‌ها باز شوند. هرچه می‌خواهند انجام دهند، این مردم از خواسته خود دست نمی‌کشند. باید این را بفهمند. تا زمانی که این روح در بدن ما هست، مبارزه ادامه خواهد یافت. حتی اگر قیم منصوب کنند یا حصر را ادامه دهند، ما سر خم نخواهیم کرد و همیشه مبارزه خواهیم کرد.»
«همه باید از این اراده حمایت کنند»
اسمت اوزتورک، نیز تأکید کرد که مبارزه آن‌ها باید توسط اقشار گسترده‌تر جامعه حمایت شود :«امروز ما تنها برای اعتراض به قیم‌ها اینجا نیستیم، بلکه برای گفتن «بس است» به بسیاری مسائل آمده‌ایم. مردم باتمان روزهاست که در میدان از اراده خود دفاع می‌کنند. همه باید صدای این حمایت باشند. اگر دولت واقعاً به صلح اعتقاد دارد، باید ابتدا حصر در امرالی را بردارد و سپس خواسته‌های این مردم را بپذیرد. از کلن تا باتمان، خواسته‌ها یکی است. من از همه کسانی که صدای ما شده‌اند، سپاسگزارم. این ظلم باید متوقف شود. ما فقط خواهان صلح هستیم و چیزی بیشتر نمی‌خواهیم.»