مرکز خبر- روز دوشنبه ٢٧ مردادماه، مریم یحیوی، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی سابق در پی قطعی شدن حکم اعدام شریفه محمدی، فعال کارگری و زندانی سیاسی محبوس در زندان لاکان رشت در دیوان عالی کشور، خطاب به او نامه‌ای نوشت. مریم یحیوی در این نامه نوشت: «شریفه‌ی عزیز، بدان که تنها نیستی. آن‌ها می‌خواهند تو را خاموش کنند، اما صدایت امروز بخشی از صدای جمعی ماست.»

در این نامه آمده است: شریفه‌ی عزیزم، وقتی خبر تأیید دوباره‌ی حکم اعدامت را شنیدم، شوک وجودم را فرا گرفت. بی‌اختیار به روزهایی برگشتم که خودم کارگر اداره‌ی برق بودم. ده سال کار کردم و همچون هزاران کارگر دیگر، همه‌ی امیدم به همان دستمزدی بود که زندگی‌ام را می‌چرخاند. اما در سال ۱۳۹۰، به خاطر فعالیت سیاسی و بازداشتم، با دخالت مستقیم وزارت اطلاعات اخراج شدم؛ بی‌هیچ حق سنوات و بی‌هیچ پشتوانه‌ی قانونی. آن روزها، اگر تو در کنارم بودی، می‌توانستی صدایم باشی، در برابر کارفرما بایستی و نگذاری زندگی‌ام این‌گونه قربانی بی‌عدالتی شود. می‌دانم که رسالت تو همواره همین بوده است: دفاع از کارگران، زحمت‌کشان، فرودستان و تمام کسانی که صدایشان به جایی نمی‌رسد.»

وی در ادامه با اشاره به اینکه صدور حکم اعدام علیه این فعال کارگری برای ایجاد خفقان بیشتر است، نوشت: «حکمی که علیه تو صادر شده، نه ریشه در عدالت دارد و نه در قانون، بلکه از دل ترس برآمده است. این حکم، بیش از آن‌که یک تصمیم قضایی باشد، یک پیام سیاسی است؛ پیامی هشداردهنده در شرایطی که کشور از التهاب و بحران‌های پیاپی رنج می‌برد: فشارهای اقتصادی و معیشتی کمر مردم را شکسته، ناهنجاری‌های اجتماعی رو به فزونی است و بحران‌های سیاسی ـ چه درون‌مرزی و چه بیرون‌مرزی ـ رژیم را در تنگنایی روزافزون گرفتار کرده‌اند. در چنین فضایی، تأیید دوباره‌ی حکمی که پیش‌تر نقض شده بود، معنایی جز تهدید جامعه ندارد: هر کس علیه تبعیض برخیزد، از کارگر و معلم گرفته تا هر صدای آزادی‌خواه، با شدیدترین سرکوب مواجه خواهد شد. آن‌ها می‌خواهند با اعدام، ترس را بر دل مردم حاکم کنند. اما تجربه‌ی تاریخ نشان داده است که هر چه فشار بیشتر شود، ریشه‌های مقاومت نیز ژرف‌تر و پایدارتر می‌گردد.»

وی در ادامه نوشت: «ما بارها آموخته‌ایم که سرکوب، سکوت نمی‌آورد. صدای یک مبارز اگر خاموش شود، در ده‌ها، صدها و هزاران صدا تکثیر می‌شود: در فریاد زندانیان، در اعتراضات کارگری و مردمی، در جنبش‌های صنفی و سیاسی، در کارزارهای بین‌المللی و در نامه‌های اعتراضی. این صداها، همان خطوط روشن مقاومت‌اند که بیش از هر حکم اعدام، دستگاه سرکوب را به لرزه می‌اندازند. صدای اعتراض، سلاح حقیقی مردم در برابر ظلم است؛ سلاحی که هیچ دیواری توان سد کردنش را ندارد. شریفه‌ی عزیز، بدان که تنها نیستی. آن‌ها می‌خواهند تو را خاموش کنند، اما صدایت امروز بخشی از صدای جمعی ماست. هیچ طنابی قادر نیست این صدا را از تاریخ و حافظه‌ی مردم پاک کند. در قاموس حقوق بشر، حق حیات و آزادی اندیشه از بنیادین‌ترین حقوق انسان است و هر اعدامی، جز لکه‌ای سیاه بر کارنامه‌ی حکومت، چیزی به جا نمی‌گذارد. اطمینان داشته باش: هیچ مرگی توان خاموش کردن حقیقت را ندارد. صدای تو، حالا صدای ماست.»