مرکز خبر- شورای هماهنگی کنفدرالیسم زنان کوردستان (ک ژ ک)، روز جهانی کارگر، اول مه، این روز تاریخی همبستگی، مبارزه و ایستادگی را، با صدور بیانیه‌ای گرامی داشت.

در این بیانیه، (ک ژ ک) با اشاره به فراخوان رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان، در ۲۷ فوریه برای «صلح و جامعه‌ای دموکراتیک»، آن را دعوتی به ساختن جهانی دانست که در آن، کار و زحمت به جایگاه شایسته خود بازگردد.

(ک ژ ک) همچنین با تأکید بر لزوم تداوم و گسترش کارزار آزادی فیزیکی رهبر آپو، از زنان و خلق‌های آزادی‌خواه خواست تا در سوم مه، با شعار «گفت‌وگو با زندگی آزاد» در برنامه‌هایی مشارکت کنند که در امتداد روح مقاومت اول مه برگزار می‌شوند.

(ک ژ ک) در ادامه، با تبریک روز جهانی کارگر به رهبر آپو که سمبل تلاش برای زندگی آزاد و جامعه‌ای دموکراتیک است، و با درود به زنان کارگر، مادران و تمامی زحمت‌کشان که علیه مناسبات پوسیده و ستم‌گرانه مبارزه می‌کنند، اعلام کرد:

«ماه مه، ماه شهیدان است. با احترام یاد تمامی شهیدانی را گرامی می‌داریم که با نثار جان خویش، مسیر مبارزه برای کار و کرامت انسانی را هموار کردند. ما پیمان می‌بندیم این راه را تا پیروزی ادامه دهیم.

کار، بنیان جامعه است. بدون کار، نه جامعه‌ای شکل می‌گیرد و نه معنای اجتماعی بودن پدیدار می‌شود. عرق پیشانی و زحمت انسان‌هاست که جهان را می‌سازد. اما سرمایه‌داری با زدودن ارزش کار، همواره کوشیده زحمت را بی‌معنا سازد.

در این روند، نخستین قربانیانش زنان‌اند؛ مالکان واقعی اقتصاد که به رایگان یا در ازای اندک‌ترین دستمزد، به کار واداشته شده‌اند. زنانی که از تولید، خلاقیت و فعالیت‌های آزاد محروم شده و به بردگان خانه‌نشین بدل گشته‌اند. مادرانی که گفته می‌شد بهشت زیر پای‌شان است، امروز برای سیر کردن شکم کودکان‌شان به زباله‌ها پناه می‌برند. در این نظام که اقتصاد را صرفاً در سود می‌بیند، کار شبانه‌روزی مادران هیچ انگاشته می‌شود. زنانی که اندیشه، تن و توان‌شان کالا شده، به پست‌ترین نیروی کار تقلیل یافته‌اند.

در متروپل‌ها، مهاجران فصلی و زنان کارگر، در معرض خشونت جنسی، تجاوز، و تحقیر نظام مردسالارند. دستمزد برابر ندارند، و زیر فشار روانی و آزار شغلی، فرسوده می‌شوند.

کودکان نیز در این ماشین بهره‌کشی، همچون زنان، قربانی‌اند؛ کودکان کار، در شرایطی غیرانسانی و با دستمزدی اندک، از کودکی خود محروم‌اند.

کارگران نیز از دستمزدهای پایین و قراردادهای بی‌ثبات گرفته تا اخراج‌های ناگهانی و مرگ در حوادث شغلی، همواره هدف ستم‌اند. کسانی که پس از ۵۰ سال کار، در پی بازنشستگی، در پروژه‌های ساختمانی جان می‌سپارند یا ساعت‌ها در صف نان می‌ایستند.

کشاورزی و دامداری، به‌عنوان فعالیت‌های اساسی انسانی، با سیاست‌های دولت نابود شده‌اند. کشاورزان خشمگین، محصولات‌شان را در خیابان‌ها می‌ریزند. کارگران معترض، در خیابان‌ها توسط سرمایه‌داران و نیروهای دولتی سرکوب می‌شوند.

جنگ، فقر، مهاجرت، بحران بهداشت و آموزش، زندگی جهانی را به پرتگاهی فراگیر کشانده است. سرمایه‌داری با تبدیل کل جامعه به میدان نبرد بقا، خود را پشت بحران اقتصادی پنهان می‌کند. یک سو، جامعه‌ای که از گرسنگی می‌میرد، سوی دیگر، باندهای حکومتی که ثروت خلق‌ها را غارت می‌کنند.

بحران‌های جهانی یک‌بار دیگر ثابت می‌کنند که راهی جز سوسیالیسم نیست. رهبر آپو، زندگی سوسیالیستی را تنها راه تنفس جامعه می‌داند: «بی‌سوسیالیسم، یعنی بی‌هوا بودن.»

 

 

کار، اگر در خدمت سرمایه‌داری باشد، قتلِ کار است

سوسیالیسم، معنای واقعی کار را زنده می‌کند؛ کاری برای آزادی، نه برای سود. باید رؤیا و واقعیت زندگی‌مان، با کار برای آزادی گره بخورد.

خلق‌های کوردستان و خاورمیانه، که قرن‌ها استعمار و اشغال را زیسته‌اند، تنها با ساختن زندگی آزاد می‌توانند کار را آزاد کنند. چرا که در سرزمینی آزاد، کار نیز آزاد و خلاقانه است، نه برده‌وار. و کار زنان، این کار مادرانه و هستی‌ساز،  مقدس‌ترین شکل کار است.

تا زمانی که نظام مردسالار، که کار زنان را نادیده می‌گیرد، سرنگون نشود، نمی‌توان از آزادی کار یا انسان سخن گفت. آزادی زن، کلید آزادی جامعه و کار است.

امروز، تجربه روژاوا نشان می‌دهد که جامعه‌ای آزاد و دموکراتیک تنها از دل تلاش زنان برمی‌خیزد، زنانی که صاحبان واقعی اقتصادند.

از این‌رو، اول مه را باید به روز ساختن سوسیالیسم و تثبیت شخصیت سوسیالیستی نیز بدل کرد. فراخوان رهبر آپو در ۲۷ فوریه، فراخوانی برای آفریدن جهانی‌ست که در آن، کار ارزشمند است.

رهبر آپو با سبک زندگی‌اش، سوسیالیسم را زیسته است. در ۲۷ سال اسارت، او با نگاهی سوسیالیستی به اخلاق، اقتصاد، آموزش، بوم‌شناسی و روابط انسانی، نشان داده سوسیالیسم، تنها نظریه نیست، راهی برای زیستن است.

ما از زنان کورد و همه زنانی که در پی آزادی‌اند دعوت می‌کنیم در سوم مه، با شعار «گفت‌وگو با زندگی آزاد»، در فعالیت‌های کارزار آزادی فیزیکی رهبر آپو شرکت کنند. این فراخوان، فراخوانی به سوی کرامت انسانی، آزادی زن، و زندگی‌ای‌ست در خدمت جامعه، نه سرمایه.

بیایید با هم، این مبارزه را به پیروزی برسانیم.»