چگونه زنان پیتسبورگ و سایر جهان را شکل دادند
اولین کارگردان زن سینمای آمریکا و خاستگاه پوستر رزی پرچکن «ما می‌توانیم» را بشناسید و بیش از ۲۵۰ اثر هنری را در «مکانی برای یک زن: چگونه زنان پیتسبورگ را شکل دادند» ببینید.
اولین کارگردان زن سینمای آمریکا و خاستگاه پوستر رزی پرچکن «ما می‌توانیم» را بشناسید و بیش از ۲۵۰ اثر هنری را در «مکانی برای یک زن: چگونه زنان پیتسبورگ را شکل دادند» ببینید.
نلی بلی، فعال معروف متولد پیتسبورگ را می‌توان اغلب در عکس‌های تاریخی با یک کیف دستی کوچک دید. در واقع، او این کیف را در سفر رکوردشکن خود به دور جهان در سال ۱۸۸۹ با خود حمل می‌کرد.
این کیف در حال حاضر در مرکز تاریخ هاینز در معرض مشاهده قرار گرفته است.
این بخشی از نمایشگاه «مکانی برای یک زن: چگونه زنان پیتسبورگ را شکل دادند.» است که تا ۶ اکتبر در معرض دید عموم قرار می‌گیرد و زنان پیشگام را در عرصه‌هایی به تصویر می‌کشد که به طور سنتی نمی‌توانستند به آن‌ها وارد شوند، از روزنامه‌نگاری گرفته تا فیلم‌سازی و سیاست.
یکی دیگر از اشیای جالب‌توجه این نمایشگاه، لباس مراسم تحلیف تنها شهردار زن پیتسبورگ، سوفی ماسلوف بود. لباس او یکی از لباس‌های شرکت ملی اپرای سیاهپوست‌ها بود، که از لباس‌های سنتی پیتسبورگ الهام گرفته و طراح اهل پیتسیورگ، پگی اونز اسکیلن، که در خلق نسخه‌ی مدرن «خیابان کنجد» نیز حضور داشت، آنرا طراحی کرد.
در بیانیه‌ی مطبوعاتی این نمایشگاه آمده است: «از طریق بیش از ۲۵۰ اثر هنری، تجربیات عمیق و تصاویر آرشیوی برجسته، A Woman's Place نشان می‌دهد که چگونه زنان، پیتسبورگ و در کل جهان را به مکانی بهتر تبدیل کرده‌اند.»
این نمایشگاه به اقدامات متعدد زنان در جنبش‌های عدالت اجتماعی، از برده‌داری گرفته تا حق رای، می‌پردازد. بریده‌ای از روزنامه پیتسبورگ، مورخ ۲ ژانویه ۱۸۳۸، جلسه‌ی دومین سالگرد «انجمن زن ضد برده‌داری پیتسبورگ و آلگنی»، اولین انجمن زن ضد برده‌داری در پیتسبورگ را تبلیغ می‌کند.»
سایر روزنامه‌نگاران برجسته از جمله جین گری سوئیسلم، یکی از طرفداران الغا که در سال ۱۸۴۸ روزنامه‌ی محلی «The Pittsburgh Sunday Visiter [sic]» را راه‌اندازی کرد نیز در این نمایشگاه معرفی شدند. او در سال ۱۸۵۰، در حالی که برای نیویورک تریبون کار می‌کرد، به نخستین زنی بدل شد که وارد گالری مطبوعات سنای ایالات متحده شد.
هنگامی که سوئیسلم در دهه‌ی ۱۸۶۰ در مینه‌سوتا کار می‌کرد، سرمقاله‌هایی منتشر کرد که از حذف خشونت‌آمیز مردم داکوتا از سرزمینشان در درگیری با مهاجران حمایت می‌کرد. در پلاکاردی آمده است: «سوئیسلم کارهای تاثیرگذاری انجام داد، اما حتی او نیز از تعصبات روزگارش مصون نبود.»
اولین کانینگهام که در اواسط قرن بیستم برای پیک پیتزبورگ می‌نوشت، لقب «ویراستار لینچ» پیک را گرفت. او به طور خستگی‌ناپذیری در خصوص جنایات لینچ در جنوب می‌نوشت. در کالج تحصیلات خود را تکمیل کرد و نوشتن را برای پیک پیتسبورگ در سال ۱۹۴۰ آغاز کرد.
در پلاکاردی آمده است:«او به مدت ۲۲ سال به عنوان گزارشگر و سردبیر خدمت کرد و در زمانه‌ای که نوشتن برای زنان غیرعادی بود اخبار سختی را پوشش داد.»
نقش مادری نیز در این نمایشگاه برجسته شده است. نقل قولی از جینی تورنبورگ، همسر دیک تورنبورگ، فرماندار پنسیلوانیا، متولد پیتسبورگ، روی دیوار نوشته شده است: «به عنوان یک مادر، به عنوان یک والد، به عنوان یک مدافع، هرگز استراحت نمی‌کنید، هرگز آرام نمی‌گیرید.» مریلین مک کیب هانی ویل، خواننده رادیویی، بر روی پلاکاردی به عنوان یک «نوازنده و مادر» معرفی شده است، که توضیح می‌دهد چگونه حرفه‌ی او از یک ستاره رادیویی KDKA به تاسیس مجله Pittsburgh Parent در سال ۱۹۸۸ تغییر کرد.
در پلاکارد نوشته شده است: «... به عنوان مادر شلوغ شش فرزند، هانی ویل در نهایت از کمبود منابع والدین در منطقه ناامید شد.»
یکی دیگر از اجراگران قرن بیستم، لوئیس وبر، به عنوان «غول صنعت فیلم» توصیف شده است. وبر که در شهر آلگنی به دنیا آمد، یک پیانیست بود و اولین کارگردان زن سینمای کشور محسوب می‌شد که بین سال‌های ۱۹۰۸ تا ۱۹۳۴ بیش از ۲۰۰ فیلم را نویسندگی، کارگردانی و اجرا کرد.
در یک پلاکارد نوشته شده است: «اگرچه امروز او را بسیار کمرنگ به یاد می‌آوریم، اما وبر در دهه‌ی ۱۹۱۰ به اندازه‌ی معاصرانش D.W. گریفیث و سی‌بی‌دمیل فعالیت داشت. او بیانگر برابری جنسیتی است که در اوایل هالیوود با مشکلات فراوانی همراه بود، زمانی که زنان در صنعت فیلم موقعیت‌های حیاتی داشتند اما دیده نمی‌شدند.»
سهم وبر در تاریخ ساخت فیلم اخیراً مورد تایید قرار گرفته است.
اما نمایشگاهی درباره‌ی مشارکت زنان در تاریخ بدون ادای احترام به پیوندهای پیتسبورگ با رزی پرچین چه معنایی دارد؟
پوستر معروف «ما می‌توانیم» در شرکت وستینگهاوس الکتریک در طول جنگ جهانی دوم، توسط جی. هوارد میلر به عنوان بخشی از مجموعه‌ای ارائه شد که برای کمیته‌ی هماهنگی تولید جنگ وستینگهاوس به منظور افزایش بهره‌وری شرکت طراحی شده بود. Rosie the Rivet
منبع:pittsburghmagazine
نویسنده؛ Lauren Davidson