در خانه‌ی مادربزرگم، در ونکوور روی صندلی نشسته‌ام. او روبروی من آنسوی میز نشسته است. او ۹۶ سال دارد و من عمیقا دوستش دارم. دختر ۹ ماهه‌ی من عاشقانه به او لبخند می زند و هر دو می خندند، درباره‌ی دوران کودکی‌اش صحبت می‌کنیم. مادربزرگم روی میز می‌کوبد، کودکم حرکتش را تکرار می‌کند.

من صدمین رئیس فدراسیون زنان پزشکی کانادا (FMWC) هستم، عنوانی که سندروم مستمر من را تداوم می‌بخشد. من وقت نداشتم این مسئولیت را قبول کنم، اما خودم را موظف دانستم این کار را انجام دهم، قبل از هرچیزی بخاطر سه دخترم، تا از حقوقشان اطمینان حاصل کنم.

مادربزرگ من باهوش است (هنوز نمی‌توانم او را در یک بازی اسکربل شکست دهم). مدرک تحصیلی او بالای ماشین لباسشویی و خشک‌کنش در خانه آویزان است، صحنه‌ی طنزی که برای من یا دیگر اعضای زن خانواده‌ام هیچوقت تکراری نمی‌شود. او چهار فرزند بزرگ کرده و همواره از پدربزرگم حمایت کرده است. او روی برابری جنسیتی در روابط شخصی خودش و در جامعه بسیار حساس است. بسیاری از زنان زمان او اینگونه بودند‌. برای تامین حقوق خود می‌جنگیدند. به هر حال، تا سال ۱۹۳۰ طول کشید تا زنان طبق قانون در کانادا «افراد» تلقی شوند‌.

به عنوان یک پزشک در کانادا، هرگز فکر نمی‌کردم که باید نگران حقوق باروری دخترانم باشم. با این حال، لغو رو وید در ایالات متحده، انتخاب مجدد احتمالی دونالد ترامپ و حمایت مستمر و رو به رشد گروه‌های حامی زندگی و مخالف سقط جنین که مبتنی بر شواهد نیستند، این موضوع را به وضوح در کانون توجه قرار داده است.

به عنوان رئیس یک سازمان سلامت زنان، ما باید در خط مقدم دفاع باشیم تا بتوانیم اطمینان حاصل کنیم که همه‌ی زنان استقلال خود را بر بدن خود حفظ می‌کنند و  می‌توانند بر اساس شواهد بالینی در مورد سلامت خود تصمیم آگاهانه بگیرند. وقتی آنها این حق انتخاب را از دست می‌دهند، سلامتی‌شان آسیب می‌بیند. احتمال مرگ زنانی که از سقط جنین محروم می‌شوند، بیشتر از آنهایی است که سقط جنین انجام می‌دهند. کاهش دسترسی به سلامت باروری، تأثیرات منفی بر زنان رنگین‌پوست دارد و نابرابری‌های موجود در وضعیت سلامت آنها را تداوم می‌بخشد. این موضوع برای بسیاری از شرکت‌کنندگان در حاضر کنگره‌ی ملی دموکرات اخیر در ایالات‌متحده بسیار نگران‌کننده بود. شرکت‌کنندگانی که در حمایت از حق زنان برای سقط‌جنین، پیشگیری از بارداری و حقوق برابر، لباس سفید پوشیده بودند و تغییرات قانونی و سیاستی بسیاری را در دو سال گذشته تجربه کرده بودند که تاثیر زیادی روی آنها گذاشته بود.

به عنوان یک پزشک در کانادا، هرگز فکر نمی‌کردم که باید نگران حقوق باروری دخترانم باشم.

در سال ۱۹۲۴، شش پزشک زن به فعالیت‌های جدید برای دفاع از حقوق زنان در حرفه پزشکی و به طور کلی از سلامت زنان و دختران احساس نیاز جدی کردند. آنها پیش‌تر برای شرکت در حرفه‌ی پزشکی با موانعی روبرو شده بودند. در سال ۱۸۶۷، یکی از بنیانگذاران، امیلی استو، معاون دانشکده پزشکی تورنتو گفت: «درهای دانشگاه به روی زنان باز نیست و من مطمئن هستم که هرگز باز نخواهند شد.»
او افزود: «تمام زندگی‌ام را خواهم گذاشت که ببینم این راه‌ها باز می‌شوند، زنان نیز مانند مردان باید فرصت‌های برابر داشته باشند.»

استو در ایالات متحده تحصیل کرد و در سال ۱۸۶۷ به کانادا بازگشت تا اولین پزشک زن ما شود. یکی از اهداف اصلی FMWC داشتن نمایندگی برابر در دانشکده پزشکی بود و این امر با حضور ۵۵ درصدی دانشجویان پزشکی زن در سال ۲۰۲۰، این امر محقق شده است. با این حال، هنوز شکاف‌هایی وجود دارد که باید برطرف شود. از جمله شکاف دستمزد جنسیتی و فقدان نمایندگی زنان در پست‌های رهبری.

همچنان شکاف‌های زیادی در سلامت زنان به چشم می‌خورد. در سال ۲۰۲۰، تنها یک درصد از تحقیقات و نوآوری‌های مراقبت‌های بهداشتی خارج از انکولوژی روی شرایط خاص زنان سرمایه‌گذاری شد. برای مثال یکی از موارد جدی نرخ بالای تروما در میان زنان است زیرا ۴۴ درصد از آنها در زندگی خود نوعی خشونت را تجربه می‌کنند. تشخیص‌ها و مراقبت‌های قلبی عروقی، اغلب به تعویق می‌افتند یا به کلی از قلم می‌افتند.

من به عنوان یک زن و یک پزشک معتقدم که سلامتی یک حق انسانی است. برای حفظ سلامتی، ما باید استقلال بدن‌ها را جدی بگیریم، این حق برای همه‌ی افراد صادق است. همه باید قادر باشند بدون تأثیر یا اجبار خارجی بر آنچه برای بدنشان اتفاق می‌افتد، تصمیم‌ بگیرند. هنگامی که ما دسترسی برابر به مراقبت‌های بهداشتی، از جمله مراقبت‌های بهداشت باروری را نادیده می‌گیریم، وضعیت سلامت روز به روز بدتر شده و نابرابری تشدید می‌شود. زنان باید همیشه اجازه داشته باشند تصمیمات بهداشتی اتخاذ کنند که در آینده‌شان تاثیر مثبتی بگذارد. به هر حال، چنین اقداماتی از پیشرفت زنان در جامعه حمایت می کند و اقتصاد را بهبود می‌بخشد.

من به عنوان یک پزشک، با استفاده از شواهد علمی برای کمک به بهبودی بیماران، با آنها کار می کنم. این شامل احترام به تصمیمات آنها در مورد درمان‌هایی است که انتخاب می‌کنند. این که چه کاری انجام می‌دهند یا نمی‌دهند و اینکه در نهایت چه چیزی برای بدن خود می‌خواهند. ما نمی‌توانیم اجازه دهیم زنان استقلال بدن خود را از دست بدهند زیرا در این صورت سلامت خود را از دست خواهند داد.

همانطور که استو یک بار درخواست کرد، ما نیز مانند مردان می‌خواهیم بر بدن و سلامت خود کنترل داشته باشیم. من آن را برای خودم، برای دخترانم و برای بیماران زن و زنانی که با آنها کار می‌کنم، می‌خواهم.