«سماع برای کوبانی»، نام تابلوی نقاشی از سمکو احمد، هنرمند و نقاش کورد، است. سمکو احمد با قلمی سرشار از درد و امید، از تجربیات زندگی‌اش می‌گوید. او میان سوررئالیسم معاصر و فرم‌های انتزاعی پلی می‌زند و با نگاهی تعهدگرایانه، از هنر خود برای دفاع از حقوق بشر، آزادی و برابری استفاده می‌کند. آثار او نه‌تنها تجلی فرم‌های هنری، بلکه بازتابی از رنج‌ها، رویاها و مقاومت مردمش است.

از دیگر آثار برجسته او می‌توان به «بهار هرگز نمی‌میرد» (۲۰۱۱)، «باران آرت 1» (۲۰۱۲) و «گنجشک‌های بهشت» (۲۰۱۸) اشاره کرد. این آثار، هرکدام به‌نوعی بازتاب پیوند عمیق هنرمند با جامعه، تاریخ و انسانیت هستند.

اما کوبانی تنها بر بوم نقاشی‌ها نمایان نیست؛ کوبانی زخمی است بر جغرافیای زمین، زخمی که در سال ۲۰۱۴ با حمله گروهک داعش عمیق‌تر شد. این شهر که در آن زمان به نمادی از مقاومت جهانی تبدیل شد، شاهد نبردی ۴۰ روزه بود؛ نبردی که در آن زنان و مردان کوردستان و در سطح بین المللی دوشادوش یکدیگر ایستادند. نیروهای مدافع زنان (ی‌پ‌ژ) و یگان‌های مدافع خلق (ی‌پ‌گ) با همراهی نیروهای گریلای کوردستان، توانستند این شهر را از چنگال تاریکی آزاد کنند. کوبانی از آن پس، نه‌فقط به‌عنوان یک شهر، بلکه به‌عنوان نمادی از انقلاب زنان در کوردستان شناخته شد.

این انقلاب، فراتر از آزادسازی خاک، انقلابی در ذهن‌ها بود. زنان، که سالیان طولانی در چارچوب‌های تنگ نظام مردسالار محصور شده بودند، با حضور خود در میدان نبرد، کلیشه‌ها را شکستند. آن‌ها نشان دادند که صدای مقاومت و حق‌طلبی زن، می‌تواند دیوارهای ستم را فرو بریزد.

با این حال، این دستاوردها همچنان آماج حملات جدید قرار دارند. دولت اشغالگر ترکیه با حمایت نیروهای مزدور  وابسته به خود با نام ارتش ملی سوریه، به بهانه‌های مختلف، بار دیگر به کوبانی حمله‌ور شده است. این حملات که به‌ویژه از طریق حملات هوایی صورت می‌گیرد، نه‌تنها به ویرانی خانه‌ها، بلکه به تلاش برای خاموش کردن صدای مقاومت زنان منجر می‌شود. اما تاریخ نشان داده است که سماع کوبانی هرگز متوقف نمی‌شود؛ این بار نیز زنان و مردان کورد، چونان جوانه‌هایی که با هر وزش نسیم، سماعی تازه آغاز می‌کنند، ایستاده‌اند.

سماع کوبانی، سماع زندگی است؛ سماعی بی‌پایان که با هر ضربه، استوارتر می‌شود.