کتاب زنان فراموش‌شده، نوشته‌ی مریم حسین‌خواه، روزنامه‌نگار و پژوهشگری است که سال‌ها در جنبش زنان فعالیت داشته است. این اثر، سومین کتاب او و تجربه‌ای میان روزنامه‌نگاری و قصه‌گویی است.

زنان فراموش‌شده روایتی است از زندانیان بند نسوان اوین؛ زنانی که نامشان تنها در صفحات حوادث روزنامه‌ها پیدا می‌شود و فراتر از آن، هیچ نشانی از آنها باقی نمی‌ماند. مریم حسین‌خواه که ۴۵ روز را در بند عمومی اوین گذرانده، قصه‌های این زنان را از نزدیک شنیده و به آنان قول داده که از زندگی‌شان، هم درون زندان و هم بیرون از آن، بنویسد—از زنانی که به اتهام قتل هر چهارشنبه در انتظار چوبه‌ی دار بودند، تا آنهایی که به جرم سرقت، کلاهبرداری و «فحشا» در زندان به سر می‌بردند، بی‌آنکه کسی در دنیای بیرون منتظرشان باشد.

او می‌نویسد: «پس از آزادی، بارها و بارها ماجرای زندگی‌شان را نوشتم و خط زدم و باز از نو شروع کردم. هرچه می‌نوشتم، انگار کافی نبود. قول داده بودم که روایتشان را ثبت کنم، اما وقتی یکی‌شان بالای چوبه‌ی دار رفت، دیگری از بیماری جان سپرد، یا آن‌یکی در سلولی سرد و تاریک خودکشی کرد، این قول سنگین‌تر از همیشه بر شانه‌هایم نشست. باید می‌نوشتم. و وقتی دیدم که در قالب یک گزارش روزنامه‌نگاری نمی‌توانم تمام آنچه را که زیسته بودند به تصویر بکشم، چشمانم را بستم و به این فکر کردم که تمام آن زندگی‌ها، تمام آن رنج‌ها، شاید چیزی جز قصه نبودند… و همان قصه‌ها را نوشتم.»