زهور مشرقی

تونس- ١٣ آگوست به عنوان مرحله مهمی از مبارزه در تاریخ مبارزات فمینیستی تونس در نظر گرفته می‌شود، در این روز  و  در سال ١٩۵۶ مجله احوال شخصیه منتشر شد و ایدئولوژی مردانه و زن‌ستیز  را  شکست، زندگی خانواده‌ها را تنظیم و  از تعدد زوجات ممانعت کرد، به زنان حق حضانت داد و آنها را قادر ساخت تا با حقوق محفوظ قانونی از طلاق برخوردار شوند. آن مجله ادامه مبارزاتی بود که در دهه ١٩٣٠ آغاز شد، در زمان خود انقلابی مهم تلقی می‌شد و امروز از آنچه جنبش فمینیستی به دست آورده است، پیشی گرفته است.

از زمان انقلاب تاکنون، زنان خواستار اصلاحاتی در این نشریه هستند که مطابق با واقعیات کنونی است، همچنین خواستار تصویب قوانین دیگری مانند تسریع در پیش نویس قانون تساوی ارث هستند که سال‌هاست به بن بست رسیده است.

بیشتر زنان شاغل، نمی‌دانند ١٣ آگوست چه روزی است، زیرا به دلیل فعالیت‎های سخت و طاقت‌فرسای خود در راستای تأمین نیازهای فرزندان، زندگی امن و آبرومندانه و کاری که حقوق آنها را تضمین می‌کند، اطلاعی از این روز ندارند.

آمال، فعال تونسی با بیان اینکه روز زن ( ١٣آگوست)  را جشن نمی‌گیرد و برای او مفهومی ندارد، اظهار کرد: این روز نشان‌دهنده نقطه عطفی است که حقوق زنان تونسی را اگرچه اندک هم باشد به دست آورد، اما روزی برای مقاومت و مبارزه زنان نبود.

وی افزود: من مخالف برگزاری مراسم و جشن زنان نیستم، برعکس، ممکن است انگیزه‌ای برای امیدها و جاه طلبی‌های جدید باشد تا افق‌های وسیع‌تری برای خود بیابند یا اینکه در طول جشن متوجه شوند که آنها در موقعیت مناسبی نیستند و از واقعیت دشوار و طرد شدن و خشونتی که در حال حاضر تجربه می‌کنند سخن گفته و آن را برجسته کنند.

 

 

محبوبه عیاشی، یکی از کارگران بخش کشاورزی، تأکید کرد که روز زن یادآور واقعیت دشوار زنان زحمتکش کشاورز و کارگران در بخش‌های آسیب‌پذیر است تا از اجرای قوانینی حمایت کند که از آنها برای کار ایمن با پوشش اجتماعی و بهداشتی محافظت می‌کند.

او با اشاره به اینکه آنها در بخش کشاورزی برای ادامه تـأمین مواد غذایی دچار مشکل می‌شوند،گفت: تمام بدن من به دلیل قرار گرفتن در معرض آفتاب بدون محافظ دچار سوختگی شده است. ما در مزرعه کار می‌کنیم و ده‌ها جعبه بیش از ظرفیت بدنیمان را حمل می‌کنیم، علیرغم همه این مشکلات، کارفرما کار ما را نپذیرفته و از ما سوء استفاده می‌شود.

او گفت: هیچ کس درد و رنج ما را احساس نمی‌کند، اگر کسی حین کار دچار حادثە شود، خود به تنهایی هزینه درمان را  متحمل می‌شود. کارفرما ما را نمی‌شناسد، ما روزانه حدود ٢٠ دلار دریافت می‌کنیم و این در مقایسه با خطراتی که با آن روبرو هستیم مقدار کمی است.

او  با امید اینکه شرایط امنی برای زنان دهقانی که هر لحظه در معرض خطر  هستند، فراهم شود، بیان کرد: ما طعم آزادی را نچشیده‌ایم، ما اسیر کارفرمایی هستیم که ما را کنترل می‌کند.

 

 

منیه الجلاصی، باردار و مادر دو فرزند است و به کار کشاورز ی مشغول می‌باشد. وی در خصوص وضعیت بحرانی کار و تأیید گفته‌های محبوبه عیاشی مبنی بر تحت فشار قراردادن کارفرما برای بهبود شرایط کار و پرداخت دستمزد و تأمین امنیت  در حمل و نقل، گفت: هر روز صبح کە خانه‌هایمان را ترک می‌کنیم، می‌ترسیم دیگر برنگردیم.

وی وجود قوانین ناکارآمدی کە اجرا نمی‌شوند را نقد کردە و می‌گوید: قانون وجود دارد اما اجرا نمی‌شود، ما بیست دینار کار می‌کنیم و وقتی خواستار افزایش دستمزد می‌شویم، اخراج می‌شویم و  تمام زحماتمان هدر می‌رود.

او تأکید کرد: ما روز زن را به عنوان مرحله مبارزه برای زنان زحمتکش تونس می‌شناسیم. ما مشتاقانه منتظر بهبود وضعیت خود هستیم. امیدواریم این روز آغاز یک امید جدید برای ما باشد. ما به صداهایی نیاز داریم که از ما دفاع کنند و  درخواست‌های ما را بشنوند.