نزیهه بوسعیدی

تونس - هنده العبیدی هنر انتزاعی را به عنوان بستری برای بیان خویشتن برگزیده است. از دیدگاه او، هر تابلو حیاتی تازه است که امضایی ویژه و پیامی ژرف و انسانی را با خود به همراه دارد.

 

مرقومِ مادربزرگ

شور و اشتیاق هنده العبیدی به دنیای رنگ‌ها، ریشه در کودکی او دارد. او در شش سالگی، مسحور نخ‌های رنگینی می‌شد که مادربزرگش برای بافتن مرقوم (نوعی گلیم سنتی تونس) به کار می‌برد. او باقیمانده‌ی نخ‌ها را با ولعی کودکانه جمع می‌کرد و همانجا بود که دریافت دنیای واقعی‌اش، جهان رنگ‌هاست.

به گفته‌ی این نقاش: «از همان سال اول مدرسه، تنها تکیه‌گاهم رنگ‌ها بودند. ابتدا خطوط را بداهه و خودجوش می‌کشیدم و به‌مرور، تجربه‌ام به نقاشی انتزاعی تکامل یافت.»

این مسیر برای هنرمند جوان، به‌ویژه با توجه به هزینه‌ی بالای وسایل نقاشی، هموار نبود، اما مادرش همواره بزرگ‌ترین پشتیبان او بود. هنده با یادآوری نخستین نمایشگاهش به عنوان رویدادی تأثیرگذار که در آن نیمی از آثارش به فروش رفت، می‌گوید: «مادرم برای من فداکاری بسیاری کرد. هر پولی که به من می‌داد، یک‌راست به کتاب‌فروشی می‌رفتم و با آن لوازم نقاشی می‌خریدم.»

 

 

نمایشگاه‌های پی‌در‌پی

هنده العبیدی از سال ۲۰۱۵ تاکنون چهار نمایشگاه انفرادی برپا کرده است. نخستین نمایشگاه او در گالری صلاح‌الدین، نقطه‌عطفی در مسیر هنری‌اش بود. او در این باره می‌گوید: «آن گالری آغوش خود را به روی من گشود و انگیزه‌ای قدرتمند برای ادامه‌ی راه به من بخشید.» او در هر نمایشگاه، حدود ۲۸ تابلو با سبک و معانی منحصربه‌فرد خود به نمایش می‌گذارد.

او هنر انتزاعی را فضایی گسترده برای خودشناسی و ابراز وجود آزادانه می‌داند و طبیعت تونس را نخستین منبع الهام خود معرفی می‌کند: «کشور زیبای ما با کوه‌ها و دریایش، سرچشمه‌ی عشق من به رنگ‌هاست. من این طبیعت را به شیوه‌ی خودم بازآفرینی می‌کنم و با رنگی متمایز به تصویر می‌کشم.»

با وجود تمرکز بر هنر انتزاعی، تابلوهایش پیام‌هایی با ابعاد عمیق انسانی در خود دارند. برای نمونه، در جریان رویدادهای مقاومت فلسطین، تابلوی «کشتی‌ها» را به‌شکلی خودجوش نقاشی کرد و با شرکت دادن آن در مراسم بدرقه‌ی یک کاروان همبستگی، حمایت خود را از آرمان فلسطین به نمایش گذاشت.

 

 

فراخوانی برای حمایت از جوانان

هنده العبیدی معتقد است که نقاشان جوان در آغاز راهشان، از حمایت و فضای مناسب برای عرضه‌ی آثار خود بی‌بهره‌اند. او می‌گوید: «خانواده‌ام پشتیبان من بود، اما بسیاری دیگر چنین امکانی را ندارند. جوانان بااستعداد ما نیازمند حمایت بیشتری هستند.»

او در همین زمینه به خاطره‌ای ارزشمند اشاره می‌کند. نزیهه العبیدی، وزیر پیشین امور زنان، پس از دیدن آثار او در شبکه‌های اجتماعی، شخصاً به دیدارش رفت و برای تشویق این هنرمند جوان، لوح تقدیری به او هدیه داد.

هنده العبیدی که هنر را آینه‌ی جهان می‌داند، فلسفه‌ی خود را چنین خلاصه می‌کند: «هنر، زیبایی و صداقتش، به من قدرت می‌دهد تا احساسات خودم و انسان‌های اطرافم را بیان کنم. من دنیایم را به‌تنهایی نقاشی کرده‌ام. هر تابلوی من، زندگی، دریا، نور و عشق به زیستن را در خود دارد.»