''اولورو''  که به‌نام صخرەی ''آیرزنیز'' شناخته می‌شود، سازند صخره‌ای ماسه‌سنگی بزرگی در بخش جنوبی، استرالیای مرکزی است، که غارهای سنگی و نقاشی‌های مربوط به دوران باستان دارد.

 

سارا ارومیه

 ''آیرزنیز'' صخرەای در ۳۳۵ کیلومتری جنوب غربی ''آلیس اسپرینگز'' قرار گرفته و از مسیر جاده با آن ۴۵۰ کیلومتر فاصله دارد. اولورو همراه با ''کاتا جوتا'' دو منظرەی مهم در پارک ملی اولورو-کاتاجوتا هستند. اولورو ۳۴۸ متر ارتفاع دارد و به‌سبب داشتن رنگ سرخ، شهرت جهانی یافته‌ است.

''آنانگوها'' یا بومیان این منطقه، اولورو را مرتبط با روزگار رویا دانسته و مقدس می‌شمارند. منطقەی اطراف این سازند سرشار از چشمه‌ها، گودال‌های آب، غارهای سنگی و نقاشی‌های مربوط به دوران باستان است. اولورو در سال ۱۹۸۷ در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت گردید.

 

سازند صخرەای الورو

یکی از معروف‌‌ترین نمادهای استرالیا ''اولور''  است، که در قلب پارک ملی ''اولورا کاتا جوتا'' قرار دارد. اولورو به‌عنوان یک چشم‌‌انداز باستانی، غنی از معنویت و فرهنگ بومی استرالیا شناخته می‌شود و نام آن در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است.

مردمان محلی ''پیجانجارا'' صخرەی سرخ را ''اولورو'' می‌نامند، که در زبانشان هیچ معنای خاصی ندارد. در ۱۹ ژوئیه ۱۸۷۳، نقشه‌برداری به‌نام ویلیام گاس این صخره را دید و آن را به افتخار ''سرهنری آیرز''، از دولتمردان وقت استرالیای جنوبی، صخرەی آیرز نامید.

اولورو یکی از مشخص‌ترین چشم‌اندازهای طبیعی استرالیا است. ارتفاع این سازند ماسه‌سنگی ۳۴۸ متر است که ۸۶۳ متر نیز از سطح دریا ارتفاع دارد. بیشتر تودەی اولورو در زیر زمین قرار گرفته‌است و محیط کل آن برابر با ٩.٤ کیلومتر است.

بارزترین ویژگی اولورو تغییر رنگ آن در زمان‌های مختلفی از روز و سال است، که در این میان تغییر رنگ صخره به قرمز درخشان در طلوع و غروب خورشید قابل توجه‌تر می‌باشد.

در دهەی ۱۹۸۰، دولت استرالیا مالکیت این صخره و اراضی آن را رسماً به بومیان ساکن این منطقه واگذار کرد.

با وجود اینکه این کوه در منطقه‌ای دورافتاده واقع شده، هرساله بیش از سیصد هزار گردشگر از آن دیدن می‌کنند.

در دهەی اخیر شماری از بومیان برای توقف صعود گردشگران از آن به تلاش جدی دست زده‌اند. ساکنان بومی  به‌دلیل اهمیت معنوی آن این کار را انجام نمی‌دهند و با توجه به فرهنگ خود درخواست می‌کنند که دیگران هم از آن بالا نروند. ''آنان‌گو‌''‌ها که متولیان سنتی اولورا هستند، باور دارند که این چشم‌‌انداز توسط اجداد آنها در آغاز روزگار ایجاد شده و آن‌ها از آن زمان تاکنون از این سرزمین مقدس محفاظت کرده‌‌اند.

 از لحاط حیات وحش، این ناحیه قبلا ۴۶ گونه حیوان را در خود جای می‌داده و امروزه این رقم به ۲۱ گونه کاهش یافته است، که به عقیده‌ی اهالی آنانگو، کاهش تعداد حیوانات بر وضعیت و سلامت سراسر این ناحیه موثر خواهد بود.

 

الورو پناهگاه انسانها در ١٠ هزار سال پیش بوده است

از لحاظ ساختاری، این صخره را تک سنگ می‌نامند، چرا که همانند جزیره‌ای کوهستانی به نظر می‌رسد. این سازه‌ی طبیعی، باقیمانده‌ی کوهستانی است، که به آهستگی و در طول زمان فرسوده شده است.

یافته‌های باستان شناسی در نواحی شرقی و غربی این صخره‌ها بیانگر این است که، بیش از ۱۰ هزار سال پیش انسان‌ها در این ناحیه ساکن شده‌اند. اروپائیان در دهه‌ی ۱۸۷۰ در صحرای غربی استرالیا ساکن شدند و در سال ۱۸۷۲ نواحی اورولو و کاتاجوتا توسط هیات اعزامی آنان نقشه‌برداری شد.