اگر ذوب شدن یخ‌ها دائما دغدغەی شما نبودە از این پس باید باشد
یک تراژدی نگران‌کنندە، اما کمتر چشم‌نواز در طرف مقابل کرەی زمین اتفاق می‌افتد: قطب شمال، جایی کە افزایش دما باعث کاهش یخچال‌های باستانی، نازک شدن یخ‌های دریا و گرم شدن و آب شدن یخ‌های دائمی سیارە می‌شود.
قسمت دوم
UN NEWS
مترجم: خبرگزاری زن
مرکز خبر- در اینجا بخش دوم گزارش سازمان ملل در مورد ذوب شدن یخ‌های قطبی و تاثیرات آن بر جهان را خواهید خواند.
در حال حاضر، انتشار گازهای گلخانه‌ای حاصل از تورب زمین‌هایی که ده‌ها سال پیش تخلیه شده‌اند، تقریباً یک پنجم (١٨ درصد) انتشار گازهای گلخانه‌ای اسکاتلند است. این کشور اکنون در مسابقه‌ای است که تلاش می‌کند این مخازن کربن حیاتی را بازسازی کند.
"این یک کمک قوی و ثابت در زمانی است که ما ناامیدانه در تلاش هستیم تا بودجەی جوی خود را برای اسکاتلند حفظ کنیم... کربن دائمی منجمد (همچنین) در زمان بسیار ناخوشایندی برای ما خواهد آمد."
اما بر خلاف تورب‌های زهکشی شده، ذوب شدن یخ‌های دائمی را نمی‌توان در طول زندگی انسان معکوس کرد، در حالی که دمای جهانی مدام در حال افزایش است.
علاوه بر این، زمانی که منجمد دائمی آب می‌شود، باکتری‌ها و ویروس‌های قدیمی در یخ و خاک نیز آب می‌شوند. این میکروارگانیسم‌ها می‌توانند انسان و حیوانات را بیمار کنند.
به گفتەی ناسا، دانشمندان میکروب‌هایی با قدمت بیش از ۴٠٠ هزار سال را در یخ‌های دائمی ذوب شده کشف کردەاند.
در سال ٢٠١٩، برنامه‌ی محیط‌زیست سازمان ملل متحد (UNEP) ذوب شدن منجمد دائمی را یکی از ١٠ موضوع مهم نوظهور محیطی نامید. در آن زمان، مرزهای منجمد جنوبی در آرتیک به سمت شمال بین ٣٠ تا ٨٠ کیلومتر کاهش یافته بود که کاهش قابل توجهی در پوشش داشت.
در سال ٢٠٢٠، UNEP از مطالعه‌ای در مورد واکنش سریع منجمد دائمی ساحلی و فراساحلی حمایت کرد، که در آن ساکنان اینوویک و توکتواکتوک در غرب قطب شمال کانادا شرکت کردند.
صدها نفر در یک فراخوان برای روز علم جامعه در "توک" شرکت کردند. این مطالعه به این نتیجه رسید، مردمی که در امتداد سواحل قطب شمال زندگی می‌کنند به طور کلی از تلاش‌های جامعەی علمی برای درک بهتر فرآیندهای منجمد دائمی و تغییرات قدردانی می‌کنند.
با این حال، آنها به ندرت مستقیماً در علم، ارائه‌ی پشتیبانی لجستیک، یا مهمتر از همه، هدایت تحقیقات علمی به سمت موضوعات مهم برای مردم قطب شمال مشارکت داشته‌اند.
UNEP خواستار گنجاندن دانش بوم‌شناختی سنتی از محیط‌ها و فرآیندهای ساحلی در برنامه‌های تحقیقاتی تا حد امکان شد.
دکتر ناتالی که اخیراً در کنگره‌ی ایالات متحده در مورد این موضوع شهادت داده است، برجسته می‌کند، "برای من شگفت‌انگیز است که مردم چگونه با این موضوع برخورد می‌کنند، زیرا می‌دانید، یک سیستم پشتیبانی وجود ندارد. من فقط می‌توانم برای ایالات متحده صحبت کنم، اما سیستم پشتیبانی برای مقابله با سازگاری با تغییرات آب و هوایی وجود ندارد. تقریباً مثل این است که تغییرات آب و هوایی سریع‌تر از آنچه علم می‌تواند ادامه دهد و سریع‌تر از سیاست رخ می‌دهد. افرادی هستند که تقریباً به تنهایی با این موضوع دست و پنجه نرم می‌کنند و برای مقابله با این موضوع حمایتی را جمع می‌کنند، هیچ چارچوب حکومتی وجود ندارد."
نیوتوک، روستایی در آلاسکا، به یکی از اولین جوامع در آمریکای شمالی تبدیل شد که به دلیل تغییرات آب و هوایی آواره شد. ساکنان آن، قبیله یوپیک، دیدند که شهرشان به دلیل ذوب شدن یخ‌های دائمی کم کم فرو می‌ریزد و آب به نقطه‌ای رسیده است که از قبل تصمیم به حرکت گرفته بودند. از سال ٢٠١٩، آنها به تدریج به روستای جدید مرتارویک، که ٩ مایل دورتر است، منتقل شدەاند.
عدم دید
در همین حال، در کانادا، در سپتامبر ٢٠٢١، به ساکنان توکتویاکتوک گفته شد که حفاظت از شهر آنها در برابر تغییرات آب و هوایی حداقل ۴٢ میلیون دلار هزینه دارد و هر گونه اقدامات حفاظتی تنها تا سال ٢٠۵٢ می‌تواند "تضمین" شود.
در تلاش برای انطباق، مهندسان گزینه‌های مختلفی را برای محافظت از خط ساحلی انجام داده‌اند، قرار دادن لایه‌های عایق استایروفوم و ژئوتکستایل برای محافظت از منجمد دائمی در برابر افزایش دما.
Tuktoyaktuk به طور متوسط دو متر در سال در حال فرسایش است. با نرخ فعلی، تا سال ٢٠۵٠ کل جزیره از بین خواهد رفت مگر اینکه اقدامات کاهشی انجام شود. سایر جوامع آمریکای شمالی و سیبری نیز می‌توانند سرنوشت مشابهی داشته باشند.
اریل لوگت و افرادش این را می دانند. او دو سال است که در یک برنامه‌ی پایش آب و هوا کار می‌کند و به همراه سایر افراد محلی برای بازیابی نمونه‌های زمین و ثبت هرگونه تغییر می‌رود.
"من شخصاً فکر می‌کنم که اگر تعداد زیادی از مردم در سراسر جهان واقعاً وضعیت تغییرات آب و هوایی را می‌دانستند و اگر رهبران آن را بیشتر تصدیق می‌کردند، با آن برخورد می‌شد."
اریل لوگت و سه فعال جوان دیگر اینویت این فرصت را داشتند که داستان چگونگی مواجهه‌ی شهرشان با آب و هوای متغیر در جریان COP25 در مادرید در دسامبر ٢٠٢٠ را بیان کنند.
آنها پیش‌پرده‌ای از فیلمی کە اتفاق می‌افتد را با همکاری شرکت جامعه‌ی خود و همچنین فیلمسازان و دانشگاهیان کانادایی ساخته بودند و به اشتراک گذاشتند.
آیا راه حلی وجود دارد؟
دکتر ناتالی توضیح می‌دهد که در حالی که اکنون نمی‌توانیم ذوب منجمد دائمی را معکوس کنیم - زیرا از قبل شروع شده است - جاه‌طلبی کلیدی برای جلوگیری از بدترین آن است.
"من فکر می‌کنم حتی تحت بلند پروازانه‌ترین سناریوهای ما (برای کاهش انتشار کربن جهانی و گرمایش بعدی) می‌دانید، احتمالاً ٢۵ درصد از یخ‌های دائمی سطح را از دست خواهیم داد و سپس مقداری از کربن موجود در آن به جو می‌رود.
اما این بسیار بهتر از سناریوهای کمتر جاه‌طلبانه است که می تواند ما را به ٧۵ درصد ذوب شدن برساند. منجمد دائمی یک افزایش دهندەی تغییرات آب و هوایی است و بنابراین باید یک افزایش‌دهنده‌ی جاه‌طلبی باشد."
برای دکتر سامرکورن، هنوز درک کلی کافی از اثرات بلندمدت تغییرات در کرایوسفر (عناصر منجمد جهان) در سطوح تصمیم‌گیری وجود ندارد.
"این تغییرات ارتباط مستقیمی با جاه‌طلبی‌های سال ٢٠٣٠ دارد. IPCC به صراحت گفته است: اگر بخواهیم بدون افزایش بیش از حد در دمای زیر ١.۵ درجه سانتیگراد (گرم شدن) بمانیم، باید انتشار گازهای گلخانه‌ای را تا سال ٢٠٣٠ نسبت به سال ٢٠١٠ ، ۵٠ درصد کاهش دهیم و کرایوسفر به ما بیش از این امکانات نمی‌دهد... ما آستانه‌های ذوبی را ایجاد خواهیم کرد که قابل بازگرداندن نیست. رشد مجدد یخچال‌ها بسیار سخت است. اساساً رشد دوباره‌ی یخ‌های دائمی در شرایط افزایش دما غیرممکن است."
این کارشناس توضیح می‌دهد که با کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و نرخ گرمایش، نرخ ذوب و افزایش سطح آب دریاها را نیز کاهش می‌دهیم و به مردم زمان و روش‌هایی برای سازگاری می‌دهیم.
دکتر سامرکرون می‌افزاید، "وقتی برای زیرساخت‌ها، شهرها و غیره برنامه‌ریزی می‌کنیم، باید فوراً تصمیم بگیریم و ما می‌توانیم در بخش‌هایی از جهان که از کمک فنی و بودجه برخوردارند... بە کسانی کە به کمک جهانی در بودجه سازگاری نیاز دارند، کمک کنیم.»
فراخوانی فوری از رهبران جهان برای اقدام
رئیس حفاظت از برنامه WWF قطب شمال بخشی از گروهی از دانشمندان و جوامع قطبی و کوهستانی بود که از رهبران در COP26 خواست تا توجه بیشتری را به تأثیرات جهانی وخیم از بین رفتن یخچال‌ها و لایه‌های یخی معطوف کنند.
به گفته‌ی کارشناس پرمافراست، دکتر ناتالی، عدم ترکیب بازخوردهای مهم سیستم زمین مانند گازهای گلخانه‌ای ناشی از ذوب زمین یخ زده، رسیدن به هدف ١.۵ درجه‌ی سانتیگراد توافق پاریس را تقریبا غیرممکن می‌کند.
ما حتی محاسبات را درست انجام نمی‌دهیم، زیرا دائمی یخبندان به درستی و به طور کامل در حسابداری محاسبه نشده است.
او هشدار می‌دهد، "این یک چالش به اندازه‌ی کافی بزرگ است که ملت‌ها را وادار به انجام تعهدات و اقدام کنند. اما تصور کنید که ما حتی هدف درستی را هدف قرار نمی‌دهیم، که اساساً همان چیزی است که در حال حاضر اتفاق می‌افتد و حتی ریاضیات را درست انجام نمی‌دهیم. زیرا یخبندان دائمی به درستی و به طور کامل در حسابداری محاسبه نمی‌شود و مردم به آن فکر نمی‌کنند."
او می‌افزاید که در حالی که کنترل فیزیکی انتشار گازهای گلخانه‌ای دائمی یخ در زمین امکان‌پذیر نیست، رساندن علم به جایی که باید باشد و گرفتن آن اطلاعات در دست مردم و سیاست‌گذاران امکان‌پذیر است.
او می‌گوید "اقداماتی که در جاهای دیگر انجام می‌دهیم تأثیر چند برابری دارند، درست است؟ هر چه بیشتر انتشار سوخت‌های فسیلی را کاهش دهیم، بیشتر از جنگل‌ها محافظت می‌کنیم… به این ترتیب، ما نیز به نوبه‌ی خود، انتشار گازهای گلخانه‌ای را که از یخبندان دائمی حاصل می‌شود و تأثیر آن بر جوامع شمالی کاهش می‌دهیم."
دیگر هشدار اولیه نیست
دانشمندان درخواست می‌کنند که یک روز موضوعی در دور بعدی مذاکرات آب و هوایی سازمان ملل، COP27، برای گفت‌وگوی اختصاصی در مورد کرایوسفر اختصاص داده شود تا با رهبران دربارەی تأثیرات و پیامدهای تغییر چشم‌انداز بحث شود.
دکتر سامرکورن برجسته می‌کند. "نگاه کردن به گزارش‌های قبلی IPCC و درک ما مبنی بر اینکه ذوب کرایوسفر و اثرات آن در مناطق قطبی یک سیگنال هشدار اولیه است کافی نیست. نه، در این مرحله دیگر سیگنال هشدار اولیه وجود ندارد، آنها تغییرات آب و هوایی و تأثیرات جهانی را هدایت می‌کنند."
این کارشناس خاطرنشان می‌کند که در مقدمەی متن نتیجەی نهایی COP26 آمده است: با توجه به اهمیت تضمین یکپارچگی همه‌ی اکوسیستم‌ها، از جمله در جنگل‌ها، اقیانوس‌ها و کرایوسفر...
او می‌افزاید، " تنها گفتن این موضوع نشان می‌دهد که موضوع به طور کامل مورد توجه قرار نگرفته و درک نشده است، بنابراین ما درخواست خواهیم کرد که چنین ارتباطی ادامه یابد."
برای دکتر سامرکورن، گلاسکو امکان افزایش کمک‌ها را از طریق توافقنامەی پاریس در جهان ایجاد کرد و این حرکت رو به جلو باید برای دستیابی به کاهش ۵٠ درصدی در انتشار گازهای گلخانه‌ای تا سال ٢٠٣٠ استفاده شود.
"من فکر می کنم پیام خوشحال کننده در اینجا این است که در واقع در دستان ما است. ما در COP26 پیشرفت‌هایی در زمینه‌ی حکمرانی خوب جهانی داشتیم. همەی این‌ها فاجعه‌آمیز نیست، اما ما باید راههایی برای تبدیل آن به اقدام فوری پیدا کنیم و این کلید بحران کرایوسفر است".
دانشمندان وودول به راه‌اندازی کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا در سال ١٩٩٢ کمک کردند و جایزه‌ی نوبل را با هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوا در سال ٢٠٠٧ به اشتراک گذاشتند.