لینا خطیب

ادلب - رنج زنان آواره در فصل زمستان به دلیل امکانات ضعیف، جاده‌های گل‌آلود و زندگی در زیر چادرهایی که فرزندانشان را از سرما و یخبندان محافظت نمی‌کند و مانع از ورود باران و آب سیل‌آسا به آن‌ها نمی‌شود، تشدید می‌شود.

آوارگی بسیاری از زنان در ادلب را مجبور کرد تا خود را با واقعیت دشوار وفق دهند، زیرا چادرهای ویران شده محل سکونت آن‌ها شد.

براء نائب ٣۴ ساله که از حومه‌ی سراقب به اردوگاهی در شهر اطمه آواره شده است، با پنج فرزندش برای جمع‌آوری هیزم و پلاستیک برای روشن کردن بخاری از چادر خارج می‌شوند، می‌گوید: در گذشته از چوب‌هایی که از تاکستان‌ها و زمین‌های خود می‌بریدیم برای گرم کردن خانه‌هایمان استفاده می‌کردیم، اما پس از آواره شدن، از زباله‌های قابل اشتعالی که جمع‌آوری می‌کنیم، استفاده می‌کنیم.

وی افزود: آتش زدن نایلون در چادر بوی بد و دود متصاعد می‌کند که تمام فضای چادر را سیاه می‌کند و باعث ایجاد بیماری‌های تنفسی برای فرزندانم می‌شود، اما هیچ راه دیگه‌ای برای گرم کردن چادرهایمان وجود ندارد.

سمیرا سرجاوی، ٣۶ ساله، آواره‌ی غوطه شرقی و ساکن اردوگاهی در شهر کفر تخاریم، مادر سه فرزند است که قبل از آوارگی همسرش را در توپباران از دست داده و مجبور است برای گرم کردن بچه‌هایش لباس و کفش‌های کهنه بخرد تا با سوزاندن آن‌ها چادرشان را گرم کند، می‌گوید: «نگرانی ما در زمستان بیشتر می‌شود، زیرا چادرهای فرسوده ما نه باران و نه طوفان را تحمل می‌کنند».

او توضیح داد: «ما برای تأمین هزینه‌هایمان به کمک‌های امدادی توزیع شده توسط سازمان‌های موجود در کمپ و آن‌چه پسر ١٢ ساله‌ام از کارش در فروش دستمال کاغذی به دست می‌آورد، وابسته هستیم. ما به دلیل قیمت‌های بالا توان خرید وسایل گرمایشی سالم و مطمئن را نداریم، بنابراین در فروشگاه‌های پوشاک دست دوم و کفش‌های کهنه جست‌وجو می‌کنم تا بتوانم با قیمت ارزان آن‌ها را خریداری کرده و برای گرمایش از آن‌ها استفاده کنم و همچنین زباله‌های پلاستیکی و مقوا را برای گرم کردن استفاده می‌کنم.

عایشه رزوق زن آواره‌‌ی۴٠ ساله که از سرمایی که باعث مرگ فرزندانش می‌شود، رنج می‌برد. وی با اشاره به ناتوانی خود در تأمین گرمایش برای فرزندانش گفت: «اردوگاهی که ما در آن زندگی می‌کنیم در یک منطقه‌ی کشاورزی قرار دارد و رنج ما با شروع بارندگی‌ها و تشدید موج سرما آغاز می‌شود زیرا چادرمان چندین بار با آب باران پر شده و همچنین به دلیل تشکیل گل‌و‌لای رفت‌وآمد ما بسیار دشوار می‌شود. حتی مخازن آب ( تانکرهای آب) نیز به سختی به کمپ می‌رسند.

او اشاره کرد که برای گرمایش از پیرین استفاده می‌کند که ماده‌ای ستساز محلی است و از بقایای زیتون پس از پرس کردن و گرفتن روغن آن و در قالب‌های مخصوص تهیه می‌شود، اما از قیمت‌های بالای این ماده به دلیل تقاضای بالا برای خرید آن نیز گلایه کرده و در این‌ باره می‌گوید: « بازرگانان از نیازهای مردم سوء استفاده می‌کنند و قیمت مواد گرمایشی را در غیاب نهاد نظارتی برای کنترل قیمت‌ها، قیمت مواد گرمایشی را در فصل زمستان دو برابر افزایش می‌کنند».

سلام حبوش، یک مددکار اجتماعی ٣٢ ساله از شهر ادلب، نیز گفت: «زنان آواره از شرایط سخت زندگی و افزایش شدید قیمت‌ها که باعث شد تعداد زیادی از آن‌ها نتوانند وسایل گرمایشی تهیه کنند تا به آن‌ها کمک کند تا فرزندانشان را از گرما و سرما محافظت کنند، رنج می‌برند».

وی تاکید کرد کە قیمت بالای سوخت در ادلب زنان آواره را به استفاده از روش‌های گرمایشی جایگزین مانند زغال سنگ، پیرین، نایلون، لباس‌های فرسوده و سایر روش‌های ناسالم که عامل شیوع بیماری‌های تنفسی ناشی از استنشاق دود و بخار و گازهای حاصل از آن‌ها است، سوق داده است.