هنرمندی تجسمی که بیشتر نقاشی‌هایش را در حمله اسرائیل به خاک سپرده است
یاسمین مدهون بیشتر تابلوهای خود را در حمله هوایی اسرائیل از دست داد. او پس از برگزاری نمایشگاه، تصمیم گرفته بود که آن را تا روز بعد تمدید کند، اما حملات هوایی آغاز شد و آنچە را کە برای مستندسازی جنایات جنگی به تابلوها منتقل کرده بود، سوزاندند.
رفیف اسلیم
غزه- به گفته یاسمین مدهون، هنر یک روش درمانی نوآورانه است که استفاده از آن منافع زیادی به همراه دارد. او در طول جنگ در غزه به مراکز پناهندگی رفت و با زنان و کودکان ملاقات کرد و از آنها خواست که نقاشی بکشند. او متوجه شد که اکثریت زنان و دختران خانه‌ای با حیاط جداگانه می‌کشند که این نشان‌دهنده فقدان احساس امنیت و خانه‌هایی است که توسط نیروهای اسرائیلی ویران شده و آنها را مجبور کرده تا در مراکز پناهندگی زندگی کنند.
یاسمین مدهون، هنرمند تجسمی، اشاره کرد که زن، نخستین الهام‌بخش او بوده است. زیرا زنان بخش‌های وسیعی از آثار او را به خود اختصاص داده‌اند، چرا که او مجبور شد وارد واقعیتی شود که شیوه زندگی سختی را بر او تحمیل کرده بود و زنان عصر حاضر نمی‌توانند آن را تحمل کنند. همچنین، او در پرورش فرزندانش از روش‌های کاملاً متفاوتی استفاده کرده است، در حالی که در محیطی زندگی می‌کرد که فاقد حداقل اصول احترام، انسانیت و انصاف بود.
یاسمین مدهون انکار نمی‌کند که امروز از کشیدن نقاشی‌های بیشتر خودداری کرده و تنها به انتقال جزئیات زیادی از طریق طرح‌ها برای آماده‌سازی یک نمایشگاه پرداخته است که شامل مهم‌ترین مسائلی است که بر زنان و کودکان به‌دلیل جنگی که از یک سال پیش تا کنون ادامه دارد، تاثیر گذاشته است. او اشاره می‌کند که به عنوان یک هنرمند تحت تأثیر شرایط اطراف خود قرار می‌گیرد و نمی‌تواند چشمانش را ببندد. همچنین به دلیل کشتارهایی که می‌بیند همیشه احساس موجی از افسردگی و یأس او را از کشیدن نقاشی باز می‌دارد.
ممکن است که افزایش قیمت مواد اولیه یکی از مشکلات اساسی باشد که یاسمین مدهون با آن مواجه شده است و او را وادار کرده تا برای مدتی از نقاشی دست بکشد تا راه‌حل مناسبی پیدا کند. طبق آنچه که او اشاره می‌کند، قیمت تابلوها پنج برابر شده و مواد رنگی با کیفیت خوب مانند پاستل و گچ دیگر در بازارها موجود نیستند. آنچه که در بازار فروخته می‌شود، عمدتاً رنگ‌های آبی رقیق و بی‌کیفیت هستند.
یاسمین مدهون درک می‌کند که کارش در حال حاضر چقدر اهمیت دارد و اشاره می‌کند که نمی‌توان اهمیت هنر را برای ثبت آنچه که انسان تجربه می‌کند، کاهش داد، زیرا هنر تنها وسیله‌ای است که می‌تواند این مسائل را بدون نیاز به زبان یا مترجم منتقل کند. او در مثالی می‌گوید: وقتی می‌گوییم نسل‌کشی، ممکن است نیاز به ترجمه این کلمه به هزاران زبان داشته باشیم تا به کشورهای دنیا برسد، اما وقتی آنچه را که یک موشک با وزن هزاران تن مواد منفجره انجام می‌دهد، مستند می‌کنیم و اجساد و تکه‌های بدن در یک مرکز پناهندگی پراکنده می‌شود، نیازی به ترجمه نخواهیم داشت.
او تلاش کرد تا آن زن را که هیزم می‌سوزاند، آن دختر کوچک را که در صف غذا ایستاده است، آن دیگری را که از ترس ناشی از انفجار نزدیک فریاد می‌زند، و آن زنی که برای هزارمین بار سعی دارد کفش فرزندش را تعمیر کند، به تصویر بکشد. همچنین وضعیت آلودگی در مراکز پناهندگی و بیماری‌های گسترش یافته در شرایط کمبود دارو، آوارگی مداوم زیر آتش پهپادها و قحطی که از زمان آغاز جنگ در شمال نوار غزه حتی یک روز هم متوقف نشده است را به تصویر کشید.
یاسمین مدهون افزود که او همچنین تحت تأثیر آنچه که از طریق شبکه‌های اجتماعی و آنچه که به نام «ترند» شناخته می‌شود، قرار می‌گیرد. او ایده‌ها را یادداشت می‌کند و سعی دارد آنها را از طریق صفحه‌اش در شبکه‌های اجتماعی منتشر کند تا جهان آنها را از طریق مشارکت‌های دوستانش ببیند. او اینترنت را به عنوان پنجره‌ای به دنیای بیرونی می‌بیند که در آغاز کار خود از طریق آن یاد گرفته بود چگونه تابلوهای با کیفیت و متقن با استفاده از روش‌ها و تکنیک‌های مختلف تولید کند.
او توضیح داد که به عنوان هنرمند به دنیا نیامده است، بلکه اراده کرده تا چنین شود و از طریق مهارت‌های ساده‌ای که در ابتدا داشته، آنها را با انتخاب رشته دانشگاهی خود تقویت کرده است، زیرا به این باور رسیده بود که هنر به مسائل انسانی همه انسان‌ها خدمت می‌کند. بنابراین، پس از چهار سال تلاش و کوشش بی‌وقفه وقتی امروز در برابر یکی از تابلوهایش می‌ایستد، با نگاهی پر از افتخار به خود می‌نگرد.
او افزود که از طریق همین نقاشی‌ها نیز با مشکلاتی که زنان از آن رنج می‌برند آشنا شد بدون اینکه آنها این مسائل را با او در میان بگذارند. به عنوان مثال، وقتی یک زن، مرد را به تصویر می‌کشد و خطوط دست را تیره‌تر می‌کند، می‌توان اطمینان حاصل کرد که او مورد خشونت قرار گرفته و از سوی همسر یا یکی از مردان خانواده‌اش ضرب و شتم می‌شود. از سوی دیگر، کشیدن گورهای متعدد توسط کودکان تنها نشان‌دهنده نفرت آنها از زندگی و تمایل به ترک آن است. همچنین، نقاشی‌هایی که نشان‌دهنده افراد فوت کرده از خانواده هستند که در جنگ یا بر اثر مرگ یا اسارت از دست رفته‌اند، نشان‌دهنده دلتنگی آنها برای این افراد است.
آنچه بیشتر یاسمین مدهون را غمگین می‌کند، این است که نتوانسته برخی از تصاویر عکاسی شده از تابلوهایی که از دست داده است را نگه دارد، اما همچنان آنها را به دور از مرگ و ویرانی که شهر بیش از ٣۶۵ روز شاهد آن بوده است، در خاطره خود نگه می‌دارد. او امیدوار است روزی بیاید که مصیبت‌های زنان و کودکان در غزه پایان یابد و رنگ‌های روشن به تابلوهایش بازگردند، به جای سیاه و خاکستری که بر هر تابلویی تسلط دارد.