مرکز خبر -  زمین Gabba  بیشتر به دلیل میزبانی بازی‌های  Ashes Tests، شیرهای بریزبن، و کنسرت عجیب آدل شناخته‌شده است. اما در ٢۴ سپتامبر ١٩٢١، زمین کریکت بریزبن میزبان یکی از مهم‌ترین مسابقات در تاریخ فوتبال زنان بود، نخستین بازی نماینده‌ی زنان در ورزش.

در آغاز بازی‌ها، اتحادیه‌ی فوتبال کوئینزلند (QFA)- هیئت حاکمه‌ی ایالتی مردانه‌ی استرالیا- برای گنجاندن تیم‌های زنان در برنامه‌ی اعلام‌شده‌ی مسابقه کوچکترین تلاشی نکرد. با این حال، منابع مالی جمع‌آوری‌شده از شرکت مردم به عنوان تماشاچی در این بازی(حدود ١٠ هزار نفر) رنج آنها را تسکین ‌داده و به آنها انگیزه داد. این رکورد جمعیت برای یک بازی زنان در استرالیا برای نزدیک به یک قرن بی‌رقیب باقی ماند و سرانجام در سال ٢٠١٧ ماتیلداها در استادیوم فروخته‌شده‌ی پنریث، با شرکت ١٧ هزار تماشاگر برزیل را شکست داده و رکورد را شکستند. سهم ٩٠ پوندی این زنان از بازی، نخستین درآمد شناخته‌شده‌ی فوتبال زنان در استرالیا است.

این بازی که بین دو مسابقه‌ی مردانه برگزار شد، اغلب به عنوان یک اتفاق دیدنی و منحصربه‌فرد در تاریخ ورزش به تصویر کشیده‌شده است. این تنها بازی آنها نبود، بلکه نخستین بازی از مجموعه‌ی کوتاهی از مسابقات در جنوب شرقی کوئینزلند بود که بلافاصله محبوبیت زیادی پیدا کرد. اما محبوبیت آن چندان ماندگار نبود و چند ماه بعد پس از ممنوعیت فوتبال زنان در انگلیس به سرعت محو شد.

در هفته‌های منتهی به مسابقات، چندین تیم محلی در بریزبن تست شدند و مورخان محلی استدلال کردند که حضور تخمینی تماشاگران، احتمالا بازتابی از مسابقات مردان هر دو طرف خواهد بود؛ اما برخلاف پیش‌بینی آنها، بازی زنان با استقبال گسترده‌ای روبرو شد. سه هفته بعد در همان حوالی، مسابقه‌ای دیگر با تیتر زنان جمعیتی بیش از ٣ هزار نفر را، در شهری که در آن زمان تنها کمی بیش از ٢٠ هزار نفر جمعیت داشت، به خود جلب کرد.

امی روشل، خواننده‌ی محلی مشهور و یکی از اعضای شرکت تئاتر تاون تاپیکز، افتتاحیه‌ی بازی را از مرکز زمین آغاز کرد. او لباس طرح‌دار و برجسته‌ای پوشیده بود که با لباس بازیکنان هماهنگ شده بود. با اینحال، تمام بازیکنان زن با کلاه در مسابقه ظاهر شدند.

گزارش‌های چاپ‌شده در روزنامه‌ها از بازیکنان برجسته‌ی این بازی نوشتند. ژان کمپبل، کاپیتان ١۶ ساله و هافبک با استعداد، یک گل برای قرمزها به ثمر رساند و در دومین گل آنها نیز نقش داشت. پاس‌های او تشویق بسیاری گرفت و نام او توسط جمعیت مشتاق فریاد زده شد. همتای آبی او، جی «فتی» ونلاک، تجربه‌ی بازی در تیم‌های نظامی انگلیسی را به میدان آورد. تمامی کاپیتان‌ها و اعضای هر دو تیم از سه تیم برتر آن زمان، انتخاب شدنده بودند.

برای پرهیز از جلب توجه، زنان جلسات تمرینیشان را در سالن بدنسازی بریزبن پشت درهای بسته برگزار می‌کردند و اغلب با توپی  تمرین می‌کردند که برای کمک به دید در نور ضعیف، با آلومینیوم رنگ‌شده بود و در تاریکی می‌درخشید. نگرانی‌های بسیاری از بابت مورد تمسخر قرار گرفته‌شدن در میان آنها موج می‌زد و حتی مردانی که تمرین این زنان با شلوارک را دیده بودند، مورد تحقیر قرار می‌گرفتند.

«اتحادیه‌ی فوتبال بانوان کوئینزلند» چند ماه پیش از این مسابقه تشکیل ‌شد و تقریباً بلافاصله تلاش کرد به انجمن مردان متصل شود، اما با آن مخالفت شد. آنها قدم به قدم به قوانین مسابقات رو به رشد فوتبال استرالیا نزدیک شدند و به مرور زمان پس از اینکه مطبوعات استرالیا استقبال گسترده از سابقات فوتبال زنان را گزارش کردند، فوتبال مردان نیز با آغوش باز آنهارا پذیرفت.

شایان ذکر است که تنها چند ساعت پیش از شروع این بازی، دو تیم زنان متشکل از بازیکنانی که از چندین تیم محلی انتخاب شده بودند، مسابقه‌ی مشابهی را در کرایست‌چرچ انجام دادند. تیم‌های بریزبن و کرایست‌چرچ، که همتایان خود را نمی‌شناختند، نخستین تیم‌هایی نبودند که در این منطقه شکل‌گرفته یا بازی کرده بودند. اما کم‌کم به نخستین نماینده‌ی مسابقات سازمان‌یافته و مداوم زنان بدل شدند و همین حضور آنها موجب شد تیم‌های زنان در لیگ‌های راگبی و فوتبال استرالیا نیز به میدان بروند.

سرانجام انجمن فوتبال انگلیس (FA) با برنامه‌های سازمان‌یافته‌ی سیاسی و بحث‌های جعلی پیرامون سلامت زنان، فوتبال زنان را در ۵ دسامبر ١٩٢١ ممنوع اعلام کرد. این ممنوعیت ۵٠ سال به شکل رسمی در بریتانیا ادامه پیدا کرد. اما زنان استرالیایی به بازی ادامه دادند و علاقه‌ی آنها همگان را تحت تاثیر قرار داد. مقاله‌ای در آوریل ١٩٢٢ گزارش داد که زنان به دلیل ترس از افکار عمومی تمایلی به فوتبال نشان نمی‌دهند و در عوض، زنان را به ورزش‌های «مناسب‌تر» مانند نت‌بال، هاکی و ویگورو تشویق کرد. فوتبال زنان تا دهه‌ی ١٩۶٠ موفق نشد دوباره رشد کند تا اینکه در دهه‌ی ١٩٧٠، پس از تلاش‌های بسیار، دوباره جایگاه خود را به دست آورد