«روحیه مبارزی دارم چون ورزش به زنان شجاعت و قدرت می‌دهد»
"س. ا" زنی ورزشکار و کوهنورد موفقی است و می‌گوید: تلاش‌های شبانه‌روزی‌ام، گریه‌ها و خوشحالی‌هایم، شکست‌ها و دستاوردها و افتخارات من، خانواده‌ام را متقاعد کرد که من بعنوان یک زن می‌توانم نماد موفقیت باشم.
آگرین حسینی
کامیاران- ورزش برای تمام زنان مهم است و سلامت جامعه را تضمین می‌کند؛ چرا که نبود آن در سبد روزمرگی، باعث افزایش بیماری‌ها، تنش‌های عصبی، اجتماعی و اختلالات ارتباطی می‌شود که درمانی هزینه بر به دنبال دارد. ورزش زنان موانع به مراتب بیشتری نسبت به مردان روبرو بودەاند. اما این تابوها در حال شکستنند و زنان بیشتری به ورزش، بە ویژه ورزش در عرصەی قهرمانی می‌پردازند. در این رابطه با "س. ا" زنی ورزشکار و کوهنورد موفق در شهر کامیاران گفت‌وگویی داشتیم و از ایشان دربارەی جنبەهای اجتماعی و فرهنگی ورزش زنان پرسش کردیم.
لطفا بفرمایید که چگونە به سمت ورزش کوهنوردی جذب شدید و چند سال است که به صورت جدی به ورزش می‌پردازید؟
از سال ۹۶ کوهنوردی را در برنامه‌های هفتگی جای دادم. اما تا سال ۹۸ فقط بصورت برنامه‌های طبیعت گردی از آن لذت می‌بردم. تا اینکه سال ۹۸ کوهنوردی را بعنوان یک رشته ورزشی انتخاب و اولین برنامه برون مرزی خود به قله آرارات کشور ترکیه به ارتفاع ۵/١٣٧ را شروع کردم .
بعد از صعود به آرارات برنامه‌ها و تمرینات و کلاس‌های مربوط به رشته کوهنوردی را شرکت کردم. قله‌های داخلی از جمله دماوند بلقیس توچال یخچال الوند کوبری و .... را صعود‌کردم. تا اینکه نوروز ١۴٠٠ موفق به صعود قله آراگاتس کشور ارمنستان به ارتفاع ۴/٠٩٠ در شرایطی کاملا زمستانه شدم. مجدد در مهر ماه سال ۱۴۰۱ قله کازبک به ارتفاع ۵/٠۵۴ معروف به اورست کوچک واقع در کشور گرجستان.
مواجهەی شما با تابوها و موانع از ابتدا تاکنون چگونە بوده و چە تغییراتی به خود دیدە است؟ ورزشکاران زن با چه موانعی روبرو هستند؟
زنان در انتخاب ورزش مورد علاقه خود نیز گاه با تبعیض‌هایی رو به رو هستند. کلیشه‌های جنسیتی در جامعه گاهی یک رشته ورزشی را مناسب زنان نمی‌داند و به اصلاح آن را ورزشی مردانه به حساب می‌آورد. برای مثال کشتی که از آن به عنوان ورزش ملی ایران نام برده می‌شود، از نگاه خیلی‌ها صرفاً یک ورزش "مردانه" است. اما برای من جامعه از خانواده‌ام نقش می‌گیرد. اینکه خانوادە‌ام با من مخالفت کنند برای من کاملا پذیرفته شده بود، و شاید ترس از قضاوت شدن ها و حرف‌های دیگران هر بار بانی مخالفت‌های خانواده‌م با من بود . هدف یا علاقه من را مجبور میکرد که تلاش کنم و ادامه بدم. هیچوقت نخواستم بعنوان یک زن یا یک ورزشکار تلاش کنم ، چون اینجا زن و مرد با هم محدود می‌شوند با هم قضاوت می‌شوند، من فقط می‌خواستم نشان بدهم که هر انسانی فارغ از جنسیت حق زندگی کردن دارد، منتها به صورت و راهی که خودش دلش می‌خواهد، نه به آن دیدگاهی که حرف‌های دیگران بهش مسیر بدهند.
از دیدگاه اشتغال و پرداختن به ورزش به عنوان یک حرفە، زنان با چە موانعی روبرو هستند؟ آیا تبعیض جنسیتی‌ای در این زمینە دیدەاید؟
شاید اره ولی چون اهمیت نمی‌دادم برایم مهم نبوده، شاید به این دلیل که کلا جنسیت برایم معنا ندارد، حتی صمیمی ترین دوستای من پسر هستند، خانواده من این را پذیرفتەاند. زن‌ها و مردا فارغ از جنسیت، انسان هستند و من تعامل‌ها و رفتارها و کنش‌های انسانی برایم مهم بودە، در این مسیر خیلی حرف شنیدەام ولی برای همنوردهای من کە مرد هستند و با آنها برنامه رفتەام جنسیت من مهم نبوده، انسانیت چیزی بسیار بالاتر از جنسیت است و هیچ گاە بەسهم خودم نگذاشتەام که این تبعیض و نابرابری روی هدف و ورزش من تاثیر زیاد داشته باشد.
ورزش از این لحاظ چه تٲثیرات روانی و جسم زنان می‌گذارد؟
یک شب ساعت ۹ از محل کارم برمیگشتم ، یک موتوری کیف مرا دزدید، انقدر شوکه شدم که حتی نتوانستم یه جیغ بزنم اما حالا با ورزش کردن روحیه مبارزی دارم چون ورزش به زنان شجاعت و قدرت می‌دهد و مخالف افسردگی، اندوه و غم، فکروخیال، خوابیدن زیاد، حساسیت‌های ذهنی و تنبلی هست.
جدا از کوهنوردی و صعود قله‌ها چه جیز دیگر شما را به سمت خود می‌کشاند؟ فعالیت دیگری هم دارید؟
بله از سال ۹۲ در حیطه شعر و دکلمه فعالیت دارم. سال ۹۸ فعالیتم را بصورت جدی در حیطه دکلمه شروع کردم چند تا از شعرهام در کتاب‌های مختلف چاپ شدن و افتخار دکلمه شعر شاعران کورد نصیبم شد.
آخرین کلیپ من با آواز ماموستا نجمه الدین غلامی و دکلمه و شعر خودم و کارگردانی هوشنگ یزدانی و تنظیم مهرداد خاندل در باب بیماری جهانی کرونا بود، بیماری که باعث‌مرگ عزیزانمون شد و به راستی جهان به تنگ اومد.
جایگاه ورزش در مبارزات زنان علیه تبعیض جنسیتی را چگونه می‌بینید؟
و در نهایت قدرت و انگیزه‌ام برای ادامه دادن، تلاش‌های شبانه‌روزی‌ام، گریه‌ها و خوشحالی‌هایم، شکست‌ها و دستاوردها و افتخارات من، خانواده‌ام را متقاعد کرد که من بعنوان یک زن می‌توانم نماد موفقیت باشم . در نهایت آنها بزرگترین حامی من شدند.
ما اگه بتوانیم فرهنگ و قانون را از خانواده خودمون اجرایی و پیاده سازی کنیم، می‌توانیم جامعه رو از آسیب نجات بدیم.
چشم انداز آینده ورزش زنان ایران را به سختی بتوان پیش بینی کرد. توسعه و ارتقای این عرصه، طبیعتاً مانند هر موضوع کلان دیگری در گروی اراده سیاسی و تحولات اجتماعی است. اما هستند زنانی که در دل این جامعه می‌توانند موفق باشند اما بهبودی وضعیت فعلی ورزش بانوان در ایران، مستلزم تحول در نگرش دولتمردان به ورزش زنان است. موضوعی که به گواه بسیاری از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش زنان، فعلاً نزد وزارت ورزش هم در اولویت نیست.