هیماراد

 

سنه‌- کوهنوردان را که می‌بینم همگی بر مشکلی بزرگ فایق آمده‌اند، کوه توانسته آنها را آنچنان قوی بار آورد که سختی‌های زندگی را کوچکتر از آنچه هست ببینند. آنها بر فراز قله می‌ایستند و دنیا را با همەی جزئیاتش می‌بینند، چیزی برای فخرفروشی نیست، چیزی برای ترسیدن هم نیست. دوست و تکیە‌گاە آنها تنها کوه است و به قول بهروز بوچانی (ما دوستی بە جز کوهستان نداریم).

شادی اصلانی به خبرگزاری زن می‌گوید متولد سال ۱۳۶۲ و اهل سنه است تحصیلاتش در زمینه‌ی ریاضی و در مقطع ارشد کنترل کیفی بوده و در حال حاضر مشغول به تدریس ریاضی است، زیرا آموزش به بچه‌ها را دوست دارد.

 

«همه می‌گفتند کوهنوردی ورزش زنان نیست»

شادی با توجه به اینکه پدرش هم کوهنورد بوده، از بچگی شیفته‌ی کوهنوردی بوده است ص می‌گوید: تمام سعی‌ام رفتن به کوه بود اما همه این نظر را داشتند که کوهنوردی ورزش مناسب زنان نیست و قدرت بدنی مردان را می‌طلبد.

وی در سال ۸۲ با توجە بە اینکە در فضای ان‌جی‌او می‌تواند هم فعالیت اجتماعی و هم فعالیت ورزشی داشته باشد به عضویت انجمن «شاهو‌‌‌» در آمده و آنجا اولین کوه با ارتفاع بالا یعنی سبلان را فتح کرده است. از سال ۸۳ بە صورت حرفه‌ای و با آموزش‌های یدالله نگهداری شروع به فعالیت می‌کند.

شادی در برنامه‌های کوهنوردی به همراه سمکو موسوی و ئاوات کرمی سنگ‌‌نوردی و دوره‌ یخ و برف را می‌گذراند و برای پزشکی در کوهستان و قطب‌نما و جهت‌گیری....که هرکدام مربی خاص خود را داشته، از تهران به سنه آورده‌اند و دورەهای آموزشی لازم را گذراندەاند. سال ۸۵ دماوند را فتح می‌کند و در سال ۸۶ با تیم فنی و حرفە‌ای سرحد بە عنوان تنها زن گروە بە کوە آرارات می‌رود.

         

        

در کوە مستقل بودن را یاد گرفت

وی با اشارە بە دید جنسیتی که نسبت به زنان در سال‌های پیش برای کوهنوردان وجود داشته، می‌گوید: در گروه سرحد و انجمن شاهو به صورت تمرینی گروه کوهنوردی تشکیل داده بودیم که دو سال آنها را تمرین می‌دادم، اما همیشه حرف و حدیث‌ها بود و می‌گفتند زنان به تنهایی نباید بروند چون نمی‌توانند آتش روشن کنند یا چادر بزنند و مواظب خودشان باشند! الان هم همین تفکر وجود دارد و این قبیل کارها را مردان به عهده می‌گیرند.

وی به عنوان یک زن کوهنورد می‌گوید من در کوه مستقل بودن را یاد گرفتم و وقتی می‌بینم هنوز زنی کوهنورد بعد از شش هفت سال کوهنوردی نمی‌تواند چادر بزند و این قبیل کارها را خودش انجام دهد، ناراحت می‌شوم چرا باید حتما یک مرد باشد تا این کارها را برایمان انجام دهد و خودمان از پس آن بر نیاییم.

 

هدف صعود نیست بلکه باور خود است

شادی بعداز حدود نوزده سال کوهنوردی می‌گوید: بیشتر  کوه‌ها و ارتفاع‌ها نظیر دماوند، علم کوه، البرز ، توچال و..... بیشتر کوه‌های تهران را هرکدام چند بار رفته‌ام و صعودهای زمستانی هم به سبلان و دماوند داشته‌ام که به علت بارش زیاد نتوانسته‌ایم صعود کنیم اما تا ارتفاع ۵۱۰۰ رفتیم و برای سال‌های آینده می‌خواهم هر دو را صعود کنم.

وی با اشاره به اینکه به بسیاری از کوه‌ها و قله‌ها صعود کرده است اما بیان داشت هدف اصلی من صعود نیست بلکه باور کردن خودم و پی بردن به اینکه این کوه چه چیزی می‌خواهد به من یاد دهد. هر بار که به قله می‌روم و این توانایی را در خودم می‌بینم پی می‌برم که چیز سختی برای من وجود دارد و همه چیز برایم ساده می‌شود و در کوه فردیت معنا ندارد و کوهنوردی یک حرکت گروهی و یک تفکر جمعی است و این یک روح بزرگ را می‌طلبد که من حسش کرده‌ام.

شادی افزود: اینکه می‌گویند کوهنوردی برای کسانی است که آرامش دارند، اشتباه است. من زنان بسیاری را می‌بینم که برعکس، برای آرامش گرفتن به کوه می‌آیند. بیشتر کسانی که خیلی سرسخت و با تجربه بودند، مشکلات خاصی داشته‌اند اینجا آمده‌اند و قدرت خود را با کوه محک زده‌اند و با کوهنوردی توانسته‌اند در زندگی استقامت داشته باشند.

 

کوه انسان را می‌سازد و به او رشد می‌دهد

شادی می‌گوید سختی‌های زیادی کشیدم، از بچگی سعی کرده‌ام مستقل باشم و همه چیز را خودم برای خودم تامین کنم، از شهریه‌ دانشگاه گرفته، لوازم کوهنوردی و هرچیز دیگری با پول خودم بوده زحمت کشیده‌ام، تدریس کرده‌ام و اجازه نداده‌ام کسی کمکم کند.

شادی معتقد است زنی که در ارتفاعات کار می‌کند، زنی است که سختی کشیده خودش را ساخته و دارای غرور است. کسی است که در زندگی شخصی هم مستقل است و مورد احترام، او کار گروهی کرده و نحوه‌ی برخورد با دیگران را می‌داند، صبور است  و می‌تواند مشکلاتش را حل کند و معتقد است کوهنوردی انسان را می‌سازد و به او رشد می‌دهد.