شنیار بایز

سلیمانی- اتحاد خلق کورد و اتحاد زنان در چهار بخش کوردستان راهی برای رد حاکمیت مردسالار باشور کوردستان و دولت‌های اشغالگر کوردستان است، اما به دلیل وجود سیستمی غیر دموکراتیک و حلقە بە گوش اشغالگران در باشور کوردستان، تلاش‌ها نتیجه‌ی محسوسی ندارند چرا کە مشکل اصلی کمبود زنان در تصمیم گیری است، زیرا فقدان زن به معنای فقدان ذهنیت زنان است.

 

«زنان در چهار بخش کوردستان مبارزات خود را ادامه می‌دهند»

کژال محمد رشید، فعال سیاسی، وجود مشکلات محلی و جهانی در مورد مسئله‌ی کورد و زنان را تشریح کرد که حمله‌ی گسترده‌ای علیە خلق کورد در سطح بین‌المللی وجود دارد. همانطور که دولت ترکیه در طول تاریخ خلق کورد را هدف حملات خود قرار دادە است، هم اکنون نیز حملات خود را در باشور و روژاوای کوردستان افزایش داده است و از سلاح‌های شیمیایی استفاده می‌کند که این جنایت نیاز به تلاش جدی برای گزارش آن بە جامعه بین‌المللی دارد؛ اگرچه همه مراکز آگاه هستند، اما به فشار در برابر استفاده از سلاح‌های شیمیایی نیاز دارند.

«علاوه بر این در روژهلات کوردستان که رژیم ایران ۴٣ سال بر مردم ایران و کورد حکومت کرده است، اما اکنون خلق‌های ایران و خلق کورد انقلابی را آغاز کرده‌اند و تمام جهان می‌دانند که این انقلاب از شهید شدن یک زن آغاز شد و انقلابی زنانه نامیده شده است و تمام جهان شعار «ژن، ژیان، ئازادی» را فریاد می‌زنند. روژهلات کوردستان نیز مانند روژآوا خواهان انقلابی را برای ایجاد منطقەای خودگردان و رهبری ملت خود هستند».

 

«زنان در حال حاضر انقلاب را رهبری می‌کنند»

کژال محمد رشید در رابطه با انقلاب و مبارزه‌ی کنونی زنان توضیح داد که در طول تاریخ، مبارزه و انقلاب با ذهنیت و اندیشه‌ی مردان انجام شده است، اما اکنون شرایط تغییر کرده است. طی ١٠ تا ١۵ سال گذشته، در اکثر نقاط جهان مانند هند و چندین منطقەی آسیایی، آمریکای لاتین، همچنین مناطقی از کوردستان مانند روژهلات و روژآوای کوردستان، زنان همچون شیر مقاومت کرده‌اند.

او گفت:همه این انقلاب‌ها از نظر فکری برعکس انقلاب‌های قبلی هستند، چرا که مخالف بردگی زنان هستند و جامعه و ذهنیت مردسالار را کاملاً طرد می‌کنند. بنابراین، ذهنیت مردسالار می‌خواهد هزاران سال اسارت زنان ادامه داشته باشد، بنابراین دائماً با انقلاب‌های زنان مخالف هستند و از روش‌های مختلف برای توقف مبارزه زنان و حمله به آنها استفاده می‌کنند.

 

«زنان باید حضور خود را در عرصه‌ها و مراکز سیاسی مختلف متعادل کنند»

وی افزود: اگرچه زنان به نماد مبارزه و انقلاب تبدیل شده‌اند و با قلم و اسلحه و خیابان انقلاب می‌کنند؛ اما به طور کامل در مراکز سیاسی جای نگرفته‌اند و پیشروی آنها توسط مردان سیاسی جلوگیری و تضعیف می‌شود که خود در نتیجه‌ی هزاران سال بردگی زنان است. بنابراین نمی‌توان آن را به راحتی مبادله کرد و نیازمند یک فرآیند دموکراتیک است. وی تاکید کرد: «اینکه اکنون زنان در سراسر جهان و در چهار بخش کردستان اتحادیه‌های زنان را تشکیل می‌دهند گام خوبی است».

 

«مقامات نماینده مردم کورد در جنوب نیستند»

 این فعال سیاسی با بیان اینکه ۴٩ حزب سیاسی در کنگره ملی کوردستان عضویت دارند، گفت: این احزاب هر ساله سخنرانی‌های خود را در این کنگره ارائه می‌کنند و از ایده‌ی کنگره ملی حمایت می‌کنند؛ اما در عملکرد همه احزاب، هیچ یک از سخنرانی‌های آنها قابل مشاهده نیست و اجرا نمی‌شود. وی دلیل این امر را چنین عنوان کرد که حکومت باشور کوردستان حکومت مردمی مستقلی نیست و از مردم کورد حمایت نمی‌کند؛ بلکه رژیم سیاسی استراتژی وابسته‌ای دارد، به ویژه پس از قیام ١٩٩١ که آنها یک قدرت وابسته به کشورهای اشغالگر را انتخاب کردند و همەی این‌ها مانع از تحقق وحدت ملی شده است.

 بدون شک زمانی که حکومت در یک منطقه به متجاوزان وابسته باشد، تأثیر بیشتری بر زنان می‌گذارد و به همەی زنان اجازه مقاومت و حمایت از زنان شرق و سایر مناطق را نمی‌دهند. بنابراین، دیدار هیئت سکوی اتحادیه زنان کورد باکور کوردستان از باشور کوردستان دلیلی برای دستیابی به اهداف و انقلاب زنان و اتحاد اندیشه زنان در چهار بخش کوردستان خواهد بود. چرا که زنان در باشور کوردستان برای اینکه آغاز کننده‌ی قیام باشند تنها به حمایت نیاز دارند.

 

«امیدواریم سال ٢٠٢٣ سال مبارزه برای مردم کورد و محکومیت معاهده لوزان باشد»

وی در خصوص سال جدید و پیش‌بینی خود در مورد سال ٢٠٢٣ میلادی گفت: پیمان لوزان در سال ٢٠٢٣ به پایان می‌رسد که یک رویداد مهم برای مردم کورد است. خلق کورد برای لغو معاهدەای کە نقشه‌ی کوردستان را به چهار قسمت تقسیم کرد به پیشرفت و دیپلماسی نیاز دارند و لازم است که رابطه با سایر کشورهای دنیا را محکم‌تر کنند. او افزود: ملت کورد به طور عام و باشور کوردستان به طور خاص نیاز به اتحاد و بررسی وضعیت دارند، هرچند باشور از سال ١٩٩١ دارای حکومت محلی بوده است، اما نتوانسته‌اند مستقل شوند. برای خلق کورد مهم است که خود را سازماندهی کنند تا قانون دیگری مانند معاهده لوزان بر آنها تحمیل نشود.

در نهایت، برای سال ٢٠٢٣، کژال امیدوار است که زنان در باشور کوردستان دیگر با قتل و ترور مواجه نشوند، «اگرچه پیشرفت‌هایی وجود دارد، اما باعث از بین رفتن هژمونی مردانه نشده است؛ بلکه ذهنیت مردانه به دلیل وجود فرهنگ و قدرت سیاسی که تحت حاکمیت تفکرات ذهنیت مردانه است، جا افتاده است.»