محموده

امپریالیزم جهانخوار آمریکا بعد از حادثه‌ی یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱، به بهانه‌ی "جنگ علیه تروریزم"، نابودسازی القاعده و طالبان و آزادسازی زنان، به افغانستان حمله نظامی نمود و در ۲۰ سال گذشته با حضور نحس‌اش این سرزمین را بیشتر در ورطه‌ی نابودی، فقر و جنگ غوطه‌ور ساخت.

ادعاهای سردمداران آمریکا مبنی بر ایجاد دولت دموکراتیک در افغانستان و ارمغان حقوق برای زنان افغان از همان اول دروغ و بی‌اساس ثابت گردید، زیرا بعد از سقوط رژیم طالبان، آمریکا دو دسته قدرت را به رهبران مجاهدین افغان سپرد که همه‌ی آنان گذشته‌ی پر از جنایت و خشونت در کارنامه‌های‌شان داشتند. اکثریت قاطع این گروه‌های جهادی دموکراسی و حقوق برابر زنان با مردان را معادل کفر می‌دانستند. بناء برپایی حکومت دموکراتیک که متعهد به تامین جامعه عاری از خشونت و تبعیض علیه زنان باشد، توسط گروه‌هایی که خود همه تا گلو در زن‌ستیزی و جنایت غرق بودند محال به نظر می‌رسید. و چنانچه حالا شاهدیم زنان افغان نه‌تنها که به حقوق اولیه‌شان دست نیافته‌اند بلکه بیشتر از هر زمانی دیگر قربانی انواع مختلف خشونت‌های نظیر قتل، لت و کوب، اختطاف، تجاوز جنسی، خرید و فروش، محروم بودن از حق کار در بیرون از خانه و تحصیل... مواجه‌اند.

آمریکا که از یک طرف چندین سال است در داخل کشورش با بحرانی مالی طاقت‌فرسا دست و پنجه نرم می‌کند و از سوی دیگر تحت فشار افکار عامه مردم صلح‌دوست آمریکا و جهان قرار گرفته، دیگر توان پرداخت مصارف سرسام‌آور عسکرهایش را در افغانستان ندارد و می‌خواهد آنان را از افغانستان بیرون کند و فقط به حضور دستگاه‌ استخباراتی فعال و قوی در آن جا و در کنترل داشتن کلیه‌ی دست‌پرودگان افغانی‌اش چه طالب، چه جهادی، چه داعش و چه تکنوکرات‌های برگشته از آمریکا و دیگر کشورهای غربی، تا هنوز هم افغانستان را در چنگ خود داشته باشد.

لیکن آمریکا برای آن که، به اصطلاح خود‌شان، خروج‌شان را از افغانستان "مسئولانه" نمایند، از مدتی بدین‌سوست که درامه مذاکرات صلح با طالبان را براه انداخته است. در حالی که عده‌ای از ایدئولوگ‌های آمریکایی سخن از تغییر طالبان و نرم شدن سیاست‌‌های آنان در رابطه به زنان، به میان می‌آورند، تعدادی هم نگران وضع زنان بعد از بیرون شدن نیروهای ناتو اند. لیکن واقعیت اینست که زنان افغان چه در زمان طالبان و چه در دوران حضور آمریکا و ناتو و چه در نبود آنان روزگار سیاه و تیره‌ی را سر کرده‌اند و می‌کنند. خلاف آنچه که ادعا می‌گردد، بعضی‌ها چه در آمریکا و چه در افغانستان از دستآوردها برای زنان افغان در بیست سال گذشته حرف می‌زنند که فقط دروغ‌های پیش نیستند. خشونت و بربریت علیه زنان در این سال‌ها کماکان مانند دوران حاکمیت طالبان ادامه داشت. افغانستان در زمان حضور آمریکا و ناتو بهشت امنی برای زنان نبوده که حالا بعد از خروج شان از دست برود.

امپریالیزم آمریکا روز به روز از سربلند کردن قدرت چین و روسیه در هراس است و می‌خواهد به هر شکلی که شده جلو آنرا بگیرد، در واقع در همچون وضعیتی به هیچ وجه حاضر نیست که از لقمه‌ی چربی بنام افغانستان بگذرد. مذاکرات صلح با طالبان هم هیچ دردی از هزاران درد مردم افغانستان بخصوص زنان را دوا نمی‌کند. مذاکرات ارباب و نوکر چه در دوحه و مسکو و یا استانبول که با مضمون جورآمد و تضمین منافع طرفین جاری است به هر چیز می‌انجامد جز صلح پایدار و واقعی. صلح در یک کشور مانند کسب استقلال و آزادی، فقط با مبارزه‌ی متحدانه‌ی ضدامپریالیستی و ضد چاکرانش می‌تواند تامین شود، لذا چشم‌داشت "صلح" از اشغالگران آمریکایی که مسبب اصلی جنگ و بدبختی در کشور ما و پدر تمامی گروه‌های تروریستی و جنایتکار جهادی و طالبی و داعشی است، حماقت است.