اخلاص حمرونی

تونس - در تونس، بسیاری از زنان مبتلا به بیماری سلیاک با مشکلاتی در تأمین غذای سالم متناسب با وضعیت خود مواجه هستند. حنان غرسلی، با راه‌اندازی یک پروژه ابتکاری، راه‌حل‌های عملی را برای کمک به این گروه ارائه داده و زندگی با این بیماری را برای آنان آسان‌تر کرده است.

در استان القصرین تونس، که مناطق داخلی آن از راه‌حل‌های غذایی تخصصی بی‌بهره است، حنان غرسلی تصمیم گرفت تا با چالش‌های بهداشتی و اجتماعی به شیوه خود مقابله کند. افزایش موارد بیماری سلیاک (بیماری ژنتیکی خودایمن) در میان زنان، او را بر آن داشت تا پروژه‌ای منحصربه‌فرد راه‌اندازی کند که محصولات غذایی بدون گلوتن را برای افرادی که در سکوت رنج می‌برند، فراهم کند.

حنان غرسلی درباره پروژه‌اش می‌گوید: «من در رشته رسانه تحصیل کرده و از سال ۲۰۰۸ فارغ‌التحصیل شدم. به‌طور طبیعی، من دور از حوزه آشپزی و شیرینی‌پزی بودم، اما ورودم به این حوزه انگیزه شخصی داشت. پروژه من به‌طور خاص برای افرادی است که از بیماری شکم یا حساسیت به گلوتن رنج می‌برند، پروتئینی که در گندم، جو و مشتقات آن وجود دارد.»

او اضافه می‌کند: «داستان من از زمانی آغاز شد که در سال ۲۰۱۵ به بیماری سلیاک مبتلا شدم، بیماری‌ای که نیازمند پیروی از رژیم غذایی سختی است که کاملاً از گلوتن خالی باشد. در ابتدا، رنج زیادی کشیدم، زیرا نمی‌توانستم به راحتی چیزی پیدا کنم که بخورم؛ نه نان، نه شیرینی، نه آرد، نه شیرینی‌جات... همه چیز سخت و محدود بود. تلاش کردم با وضعیت جدید کنار بیایم، به‌ویژه اینکه آنچه یک فرد عادی به‌عنوان غذای روزانه ساده می‌بیند، برای کسی که از این بیماری رنج می‌برد، چالشی بزرگ می‌شود.»

حنان غرسلی تجربه اولیه را از خانه خود آغاز کرد و ایده این بود که غذاهایی مناسب برای خود و کسانی که در وضعیت مشابه هستند، به‌ویژه کودکان و بزرگ‌سالانی که در یافتن جایگزین‌های ایمن با مشکل مواجه‌اند، فراهم کند. او شروع به تهیه برخی شیرینی‌جات بدون گلوتن (مانند باقلوا، بی‌تی‌فور) و انواع مختلف نان (ملوی و شباتی) با استفاده از مواد جایگزین و بدون گلوتن کرد.

او توضیح می‌دهد که به‌تدریج، واکنش‌های مثبتی از اطرافیانش مشاهده کرد؛ مردم شروع به درخواست محصولات بیشتر کردند و او را به ادامه کار تشویق کردند. حتی برخی از آن‌ها درخواست خدمات تحویل داشتند، که این امر او را به ادامه کار ترغیب کرد. او با وجود مشکلات متعدد بیش از چهار سال در خانه کار کرد.

او اشاره می‌کند که «یکی از بزرگ‌ترین چالش‌هایی که با آن مواجه شدم، مواد اولیه بود؛ آن‌ها سخت به‌دست می‌آمدند و قیمت بالایی داشتند. همچنین راه‌اندازی پروژه‌ای تخصصی برای گروه خاصی در منطقه‌ای داخلی، چالشی دوچندان است، زیرا امکانات محدود است و فرهنگ غذایی در این زمینه هنوز به‌اندازه کافی گسترش نیافته است.»

 

پروژه‌اش پناهگاهی برای بسیاری از زنان

او درخواستی برای دریافت سرمایه‌گذاری برای پروژه‌اش ارائه داد، اما ایده‌اش رد شد. «رد درخواست نه تنها به دلیل ماهیت بهداشتی پروژه، بلکه به این دلیل بود که برخی نهادها به سرمایه‌گذاری در پروژه‌هایی که سود فوری ندارند، اعتقادی ندارند.» با این حال، خانواده‌اش از او حمایت کردند و با منابع موجود به او کمک کردند. او کار را با استفاده از تجهیزات ساده‌ای که در خانه داشت، آغاز کرد.

او معتقد است: «با اراده و عزم راسخ، به تدریج موفق شدم. درست است که مواد اولیه هنوز کمیاب و گران هستند، به ویژه در منطقه‌ای داخلی مانند قصرین، و گاهی مجبور به واردات از خارج می‌شوم، اما با وجود همه این‌ها ادامه می‌دهم. دستگاه‌ها نیز گران هستند، اما سعی می‌کنم با آنچه در دسترس است، سازگار شوم و کار کنم.»

حنان غرسلی تأکید کرد که زنان منطقه از پروژه‌اش استقبال زیادی کردند و آن را ایده‌ای نادر دانستند که به مردم منطقه خدمت می‌کند. بسیاری از زنان از او تشکر کردند زیرا جایگزینی برای آن‌ها فراهم کرده بود و دیگر نگران غذای خود یا غذای اعضای خانواده مبتلا به حساسیت نبودند. «امروز، پروژه حنان پناهگاهی برای بسیاری از زنان در منطقه شده است و او مسئولیتی در قبال مادرانی دارد که با کودکان مبتلا به حساسیت دست و پنجه نرم می‌کنند. احساس می‌کنم چیزی انسانی ارائه می‌دهم پیش از آنکه تجاری باشد.»

در مورد موفقیت پروژه‌اش می‌گوید: «درخواست‌های مشتریان در حال افزایش است، به ویژه هرچه مردم بیشتر با پروژه‌ام آشنا می‌شوند. با فعالیت گسترده‌ام در شبکه‌های اجتماعی، توانستم خدماتم را معرفی کنم. همچنین دستورالعمل‌های غذایی سالمی را ابداع کرده‌ام، برخی بدون شکر، مانند نان تهیه‌شده از خمیر عدس یا برنج.»

او توضیح داد که به توزیع سریع متکی است و اطمینان حاصل می‌کند که نان و مشتقات آن تازه باشند، زیرا آن‌ها را در همان روز تهیه و ارسال می‌کند. همچنین شروع به ابداع دستورالعمل‌های جدید بدون شکر کرده است تا دامنه محصولات سالم خود را گسترش دهد.

حنان غرسلی در پایان با تأکید بر عزم خود برای گسترش پروژه‌اش در سراسر تونس گفت: «آرزو دارم محصولاتم را به استان‌های دیگر برسانم و می‌خواهم نامی خاص برای خود در بازار تونس بسازم و رویایم این است که در این حوزه کارآفرین شوم تا از تجربیاتم به زنان دیگر بهره‌مند شوم و پروژه هر یک از آن‌ها تأثیری بهداشتی و اجتماعی داشته باشد.»

 

 

سلیاک به رژیم غذایی سختی نیاز دارد

سوسن بوعلاق (یکی از مشتریان حنان) توضیح داد که بیماری سلیاک (بیماری ژنتیکی خودایمن) در تونس به‌طور گسترده‌ای شیوع یافته است. برخی از شهروندان توانسته‌اند آن را زود تشخیص دهند، در حالی که برخی دیگر از درک ماهیت بیماری خود ناتوان بوده‌اند. این بیماری به‌عنوان یک بیماری مزمن شناخته می‌شود که انسان را همراهی می‌کند، چه مرد باشد، چه زن یا کودک.

در مورد تجربه‌اش با این بیماری، گفت: «حدود پنج سال پیش متوجه شدم که به بیماری سلیاک مبتلا هستم. این بیماری با دارو درمان نمی‌شود، بلکه کاملاً به یک رژیم غذایی سخت وابسته است. ما بین چکش تمایل به خوردن غذاهای سالم و سندان گرانی زندگی می‌کنیم؛ زن نمی‌تواند مواد اولیه لازم برای رژیم غذایی‌اش را به دلیل افزایش قیمت‌ها تأمین کند، زیرا هیچ حمایتی از این محصولات وجود ندارد.»

او تأکید کرد که این بیماری در دسته بیماری‌های مزمن قرار دارد، مشابه دیابت و سایر بیماری‌ها، زیرا ملزومات غذایی آن گران است و محصولات غذایی خاصی که باید توسط زن یا کودک مبتلا به سلیاک مصرف شود، بسیار کم است و اغلب تنها در داروخانه‌ها با قیمت‌های بالا در دسترس است. همچنین گزینه‌های موجود محدود است.

او افزود: «با مشکلات زیادی مواجه شدم، به‌ویژه اینکه من کار نمی‌کنم و نمی‌توانم مبلغ کافی برای خرید تمام محصولات غذایی ضروری برای این رژیم غذایی فراهم کنم. ما خواستار تأسیس انجمنی هستیم که از مبتلایان به بیماری سلیاک، به‌ویژه از اقشار آسیب‌پذیر اجتماعی، حمایت کند تا به آن‌ها در مقابله با این بیماری و سازگاری با آن کمک کند.»

 

 

تأکید بر ضرورت آگاهی‌بخشی

رشیده بن منصور، یکی از مشتریان حنان، توضیح داد که او مادر دو کودک است که یکی از آن‌ها به بیماری سلیاک مبتلاست و ۱۴ سال سن دارد. این بیماری را زمانی که فرزندش دو ساله بود، پس از انجام مجموعه‌ای از آزمایش‌های پزشکی تشخیص دادند.

او اشاره کرد که این بیماری تأثیر زیادی بر زندگی خانواده‌اش گذاشته است، زیرا هیچ اطلاعاتی درباره آن نداشت و هیچ پیش‌زمینه‌ای درباره ماهیت یا نحوه مقابله با آن نداشت. «در ابتدا نمی‌دانستم چگونه رفتار کنم، به‌ویژه اینکه هیچ درمان دارویی برای این بیماری وجود ندارد و تنها به یک رژیم غذایی خاص وابسته است.»

او بیان کرد که در آغاز مسیر، با مشکلات زیادی مواجه شد و مرحله اول بسیار دشوار بود، اما با گذشت زمان شروع به درک ماهیت بیماری کرد و با آن سازگار شد و جستجو برای یافتن بهترین روش مقابله با آن از طریق پیروی از یک رژیم غذایی مناسب را آغاز کرد.

او افزود: «گاهی اوقات خودم در آشپزخانه برخی محصولات غذایی را برای تأمین نیازهای پسرم تهیه می‌کنم، اما بعدها با پروژه «حنان» آشنا شدم که بسیاری از مسائل را برای ما آسان‌تر کرد. این ابتکار به ما کمک کرد تا بسیاری از مشکلات را پشت سر بگذاریم. »

او تأکید کرد که زنان منطقه از این ایده حمایت می‌کنند و آن را تشویق می‌کنند، زیرا این پروژه زمان و تلاش زیادی را برای آن‌ها صرفه‌جویی کرده است، به‌ویژه با توجه به شیوع روزافزون این بیماری در بسیاری از مناطق. او بر لزوم آگاهی‌بخشی به خانواده‌ها درباره این بیماری و اهمیت رژیم غذایی که حنان غرسلی ارائه می‌دهد و پایبندی به آن تأکید کرد، زیرا این رژیم به‌طور قابل توجهی به کاهش شدت علائم بیماری سلیاک کمک می‌کند و زندگی با آن را آسان‌تر می‌سازد.