مرکز خبر- طبق آخرین گزارش از وضعیت زینب جلالیان، ۴۲ ساله، اهل روستای مرزی «دیم قشلاق» شهرستان ماکو در استان آذربایجان غربی، زندانی سیاسی کورد که به حبس ابد محکوم شد و هم اکنون هفدهمین سال از دوران محکومیت خود را می‌گذراند، با دستور وزارت اطلاعات همچنان از ملاقات با خانواده محروم مانده است.

گفتنی است که زینب جلالیان از ۴ سال پیش که به زندان یزد منتقل شده است تا کنون تنها یک بار توانسته است که با خانواده ملاقات داشته باشد.

باید اشاراه کرد که طبق گزارشات شبکه حقوق بشر پس از ارائه درخواست زینب جلالیان برای ملاقات با خانواده خود، اوایل هفته گذشته مسئولان زندان به وی خبر دادند که به دستور وزارت اطلاعات همچنان ممنوع‌الملاقات است و تعدادی از بستگانش که از ماکو برای ملاقات با زینب جلالیان آمده بودند به اجبار از وسط راه برگشتند.

این زندانی سیاسی کورد که از بیماری‌های متعدد مانند « برفک دهان، ناخنک چشم، آسم، ناراحتی کلیوی و گوارشی که در دوران زندان به آنها مبتلا شده است»، رنج می‌برد و از اوایل خرداد ماه سال جاری نیز به دلیل درد پهلوی راست خود در عذاب است و بارها درخواست انتقال به بیمارستان را داده است اما مسئولان هر بار به بهانه‌هایی از اعزام وی به بیمارستان خودداری کرده بودند، نهایتا روز پنج‌شنبه ۵ مهر ماه ۱۴۰۳، به بیمارستان فرخی یزد منتقل شده و با وجود اعتراضات این زندانی، ماموران زندان و پرسنل بیمارستان وی را مجبور کرده‌اند که با دست‌بند و پابند آزمایش سی‌تی‌ اسکن را انجام دهد.

باید اشاره کرد که اواخر خرداد ماه سال جاری تیمی از بازجویان وزارت اطلاعات دو بار در دفتر حفاظت زندان مرکزی یزد با وی ملاقات کرده و از او خواسته‌اند «توبه‌نامه»ای که متن آن از سوی وزارت اطلاعات آماده شده را امضا کند. ماموران امنیتی اعلام کرده‌اند که در صورت امضای این توبه‌نامه، مساله درمان و حتی آزادی مشروط وی در اسرع وقت مورد بررسی خواهد گرفت، زینب جلالیان با رد امضای این نامه، دسترسی به خدمات درمانی به عنوان یک زندانی را حق قانونی خود دانست.

همجنین پیشتر نیز در آبان ۱۴۰۲ این زندانی سیاسی با دستبند و پابند توسط یک تیم از بازجویان وزارت اطلاعات مورد بازجویی قرار گرفته و تهدید شده بود تا زمانی که ابراز ندامت نکند از همه حقوق اولیه یک زندانی از جمله دسترسی به خدمات پزشکی محروم خواهد بود. وی کلیه خواسته‌های بازجویان امنیتی مبنی بر ابراز ندامت را رد کرده و بازجویی خود با دست‌بند و پابند را مصداق شکنجه دانسته بود.