زنان سویدا بازگشایی گذرگاه را بدون ضمانت‌های بین‌المللی و محاکمه عاملان جنایت‌ها رد کردند
زنان شهر سویدای سوریه که از بسیاری از نقض‌های حقوقی و تجاوزهایی که به دست جهادی‌های «هیئت تحریر الشام» صورت گرفته رنج برده‌اند، مخالفت خود را با بازگشایی جاده میان دمشق و شهرشان بدون وجود ضمانت‌های بین‌المللی و محاکمه واقعی عاملان جنایت‌ها اعلام کردند.
روشیل جونیور
سویدا- آیا مردم شهر سویدا می‌توانند به گذرگاهی که به پایتخت سوریه، دمشق، متصل است اعتماد کنند، به‌ویژه که این مسیر تحت نظارت جهادی‌های «هیئت تحریر الشام» اداره می‌شود؟ پس از آنکه وزارت کشور دولت موقت سوریه در ۲۷ آگوست جاری اعلام کرد که این جاده پس از بیش از یک ماه انسداد به دلیل تنش‌های امنیتی، دوباره بازگشایی و ایمن‌سازی شده است این سوال امروز به‌شدت مطرح است.
با وجود بیانیه‌های رسمی که بازگشایی جاده را به‌عنوان «بازگشت به زندگی عادی» تبلیغ کردند، اما فضای عمومی در سویدا همچنان مملو از نگرانی و مخالفت است. بسیاری از مردم بر این باورند که مسیر همچنان پر از خطر است و نهادهایی که مسئول حفاظت از آن شده‌اند همان‌هایی هستند که اعتماد مردم سویدا به آن‌ها از بین رفته است.
جاده مابین سویدا و دمشق تنها یک مسیر حمل‌ونقل نیست، بلکه شریان حیاتی هزاران دانشجو، بیمار و تاجر به شمار می‌رود. اما میان وعده‌های دولتی و واقعیت امروز، تناقض بزرگی وجود دارد.
در حالی‌که دولت موقت تأکید می‌کند که جاده «امن و تحت حفاظت» است، مردم اعتقاد دارند که همین حضور امنیتی خود منبع «خطر است نه امنیت» و بازگشایی جاده تنها یک اقدام تبلیغاتی برای زیبا نشان دادن چهره دولت در برابر جهان است.
«تلاشی برای بزک کردن چهره دولت موقت»
هیام النمر از روستای نِجران در شمال غرب سویدا گفت: «آن‌ها به خانه‌های ما یورش آوردند و از هیچ اهانتی فروگذار نکردند. سلاحمان را گرفتند، اموالمان را غارت کردند، مزرعه‌مان را به آتش کشیدند و ما را ربودند و سپس آزاد کردند. این افراد کسانی بودند که با ما در مزرعه کار می‌کردند، اما بعد به ما خیانت کردند. چگونه می‌توانیم بعد از تمام آنچه که کردند به آن‌ها اعتماد کنیم؟»
او با تلخی تأکید کرد که بازگشایی جاده چیزی جز تلاشی برای بزک کردن چهره دولت موقت در برابر جهان نیست، در حالی‌که واقعیت آن است که نقض‌ها همچنان ادامه دارد: «فردای همان روزی که اعلام کردند جاده باز شده است، سه نفر ربوده شدند.»
«هیچ اعتمادی به آن‌ها نداریم»
جوری عریج، یکی دیگر از زنان جبل (منطقه کوهستانی سویدا)، نیز مخالفت خود را با بازگشاییی جاده مابین سویدا و دمشق اعلام کرد و گفت: «ما با باز شدن جاده به این شکل مخالفیم. از همان روز نخست ورودشان به سویدا، دست به کشتار غیرنظامیان زدند؛ بنابراین هیچ اعتمادی به آن‌ها نداریم. می‌ترسیم غذایی مسموم به ما بدهند یا برای کشتن مردانمان در کمین باشند.»
این شهروند همچنین خواستار ایجاد گذرگاهی بین‌المللی دیگر با امنیت واقعی شد و گفت: «ما ترجیح می‌دهیم به خودمان تکیه کنیم. حتی اگر این جاده را با گل و رز بیارایند، حقیقت تغییر نمی‌کند.»
«ما جاده‌ای روی زخم‌هایمان نمی‌خواهیم، بلکه کرامت و امنیت می‌خواهیم»
نوال عطا یکی دیگر از شهروندان شهر سویدا مخالفت قاطع خود را با بازگشایی جاده دمشق_سویدا ابراز کرد و این اقدام را نه تنها خدمتی به مردم ندانسته، بلکه آن را در چارچوب تبلیغات رسانه‌ای بدون رسیدگی واقعی به وضعیت امنیتی و انسانی موجود می‌داند.
او افزود: «اگر واقعاً به فکر منافع ما بودند، چرا به خانه‌هایمان یورش آوردند؟ چرا کودکانمان را تحقیر کردند، افراد مسن را کشتند، مردانمان را با تراشیدن سبیل خوار کردند، زنانمان را ربودند و اموالمان را دزدیدند؟ بر اساس کدام دین یا قانون می‌توان چنین اعمالی را توجیه کرد؟»
وی با اشاره به نبود اعتماد به دولت موقت سوریه تأکید کرد که عملیات آدم‌ربایی همچنان ادامه دارد: «در همان روزی که اعلام شد جاده باز شده است، سه جوان ربوده شدند. چگونه می‌شود جاده‌ای باز شود در حالی که زنان ما هنوز گروگان هستند؟ چگونه می‌توانیم به دولتی اعتماد کنیم که نه تنها ما را حمایت نکرد، بلکه در تحقیر ما شریک بود؟ ما جاده‌ای نمی‌خواهیم که بر زخم‌هایمان باز شود؛ ما امنیت و کرامت می‌خواهیم. غذا و آب به اندازه کرامت برایمان مهم نیست.»
با توجه به از بین رفتن کامل اعتماد به جهادی‌های «هیئت تحریر الشام»، نوال عطا همچنین تصریح کرد که خواسته اصلی مردم، ایجاد گذرگاه انسانی از سویدا به الکرمل است: «ما جاده‌ای می‌خواهیم که انسانیت ما را محترم بشمارد، نه مسیری که برای نمایش ما را به عنوان مادر و خواهر خطاب کنند و بعد از خاموش شدن دوربین‌ها به ما بگویند: ای خوک‌ها.»
نوال عطا در پایان تأکید کرد که رفتارهای مکرر جهادی‌های «هیئت تحریر الشام» که دولت موقت را نمایندگی می‌کنند و تضاد آشکار میان شعارهای رسانه‌ای و اعمال واقعی‌شان، به‌طور کامل هر امیدی به ایجاد اعتماد را از بین برده است: «بعد از تمام آنچه اتفاق افتاد، دیگر هیچ اعتمادی به این دولت نداریم.»