زنان مهاجر: مزدوران جنایت‌های وحشیانه‌ای علیه ساکنان مرتکب می‌شوند
همزمان با تداوم حملات مزدوران وابسته به حکومت اشغالگر ترکیه به مناطق خودمدیریتی شمال و شرق سوریه دموکراتیک، زنان مهاجر که به اجبار از مناطق شهبا، تل رفعت و عفرین به مناطق خودمدیریتی شمال و شرق سوریه کوچ داده شده‌اند، از رنج‌ها و مصائب خود صحبت کردند.
نورشان عبدی
کوبانی – مزدوران تحت حمایت حکومت اشغالگر ترکیه، معروف به «هیئت تحریر الشام»، در ۲۷ نوامبر (٧ آذرماه) حملاتی را به شهر حلب آغاز کردند که به تصرف این شهر منجر شد. سپس این حملات گسترش یافت و به مناطق شهبا و تل رفعت رسید. در نتیجه، مردم از ترس نقض حقوق و تجاوزات مزدوران، به‌ویژه علیه زنان، به صورت اجباری از خانه‌های خود آواره شدند.
کاروان‌های مردم مهاجر به دنبال امنیت در برابر حملات وحشیانه مزدوران تحت حمایت حکومت اشغالگر ترکیه از شهبا، تل رفعت، عفرین و مناطق روستایی حلب به سوی مناطق مختلف تحت مدیریت اداره خودمدیریتی شمال و شرق سوریه حرکت کردند. این مهاجران در مناطق مختلف خودمدیریتی شمال و شرق سوریه، از جمله منطقه فرات، مورد استقبال قرار گرفتند.
«با اراده نیروهایمان، عفرین را آزاد خواهیم کرد»
آلماز حسو، یکی از زنان آواره از عفرین، گفت: «اشغال عفرین برای ما یک غم بزرگ است. این سومین بار است که از خانه‌های خود آواره شده‌ایم. بار اول، در آغاز بحران سوریه، از شهر حلب کوچ کردیم و به زادگاهمان، عفرین، بازگشتیم. آن زمان رنج کشیدیم، اما چون به شهر خود و میان مردم خود بازگشته بودیم، درد زیادی حس نکردیم. بار دوم، زمانی بود که مزدوران به عفرین حمله کردند و ما را مجبور به ترک آن کردند. انگار که آتش در قلب‌های ما شعله‌ور کردند.»
او لحظات خروج از عفرین را به یاد آورد و گفت: «روزهای بسیار سختی بود؛ زیر بمباران گلوله‌ها و توپخانه‌ها و صدای هواپیماهای جنگی زندگی می‌کردیم. شهرمان را ترک کردیم و به شهبا پناه بردیم. زمانی که به کوه احلام رسیدیم، به پشت سرم و به عفرین نگاه کردم و اشک در چشمانم جاری شد. با وجود تمام این سختی‌ها و مصیبت‌ها، هر شهروند، زن، مرد یا کودکی از عفرین امید بزرگی داشت که روزی فرا خواهد رسید و ما دوباره به شهر آزاد شده‌مان بازخواهیم گشت.»
این شهروند در ادامه‌ی صحبت‌های خود افزود: «با خروج از عفرین، مبارزه و مقاومت ما متوقف نشد. هفت سال است که در شهباء برای آزادی شهرمان از دست مزدوران مبارزه و مقاومت می‌کنیم و تمام سختی‌ها، از جمله محاصره و محرومیت، را تنها به امید بازگشت به عفرین تحمل کرده‌ایم». وی تأکید کرد: «ما به‌عنوان ملت کورد، امید بزرگی به نیروهایمان داریم و با اندیشه رهبرمان که سال‌هاست در امرالی مقاومت می‌کند و با اراده‌مان، عفرین را آزاد خواهیم کرد، حتی اگر صد سال طول بکشد. آن روز به جهان و دولت‌ها ثابت خواهیم کرد که قدرت و مبارزه ما از سکوت آن‌ها قوی‌تر است.»
«آن‌ها نمی‌توانند امید ما به بازگشت را از بین ببرند»
امینه محمد، یکی دیگر از آوارگان، در خصوص نقض حقوقی که مزدوران علیه مردم عفرین و شهبا مرتکب می‌شوند، گفت: «زمانی که دولت ترکیه و مزدورانش شهر عفرین ما را اشغال کردند، ما را مجبور کردند که از ترس رفتارهای غیرانسانی و غیراخلاقی‌شان به شهر تل رفعت پناه ببریم. این اولین باری بود که آواره شدیم. با وجود حملات مداومشان، به مدت هفت سال شرایط نسبتاً خوبی داشتیم، زیرا مقاومت می‌کردیم تا نزدیک شهرمان زندگی کنیم.»
این شهروند در ادامه‌ی صحبت‌های خود، افزود: «چند روز پیش مزدوران به شهر تل‌رفعت حمله کردند و ما می‌دانیم که اگر وارد شهر تل‌رفعت می‌شدند، جنایت‌هایی مانند آنچه در عفرین انجام دادند، علیه ما مرتکب می‌شدند، به ویژه علیه زنان. به همین دلیل مردم مجبور به ترک خانه‌هایشان شدند. شنیدیم مزدوران تعدادی از افرادی را که نتوانستند فرار کنند، کشتند و شکنجه کردند و برخی از نیروهایی را که برای بیرون بردن و حفاظت از مردم در برابر نقض حقوقشان کار می‌کردند، بازداشت کردند.
امینه محمد در ادامه افزود: «راه رسیدن به شهر طبقه بسیار سخت بود. ما دو روز در هوای سرد و در فضای باز با کودکانمان ماندیم. وقتی به طبقه رسیدیم، یک شب در مراکز اسکان که توسط اداره خودمدیریتی آماده شده بود، ماندیم. سپس تصمیم گرفتیم به شهر کوبانی بیاییم و به ما کمک‌هایی ارائه شد.»
امینه محمد در خصوص نحوه خروجشان از تل رفعت، گفت: «وقتی از تل رفعت بیرون آمدیم، نیروهای ما همراه ما بودند تا از ما محافظت کنند. مزدوران کنار جاده ایستاده بودند و ما را مسخره می‌کردند، به ما می‌خندیدند و از ما فیلم می‌گرفتند.»