سنە – روز یکشنبه ١٠ تیر ماە، تئاتر خیابانی هەژیان (هَژیان)در حیاط مجتمع فجر با کارگردانی فریدون احمدی و با اجرای پنج بازیگر زن و پنج بازیگر مرد به نمایش درآمد.    

یکی از اهداف تئاتر خیابانی یکی شدن با مردم و ارتباط با آنهاست، از این‌رو باید داستان، داستان مردمی باشد که آن را زندگی کرده‌اند و مسائل اجتماعی آنها را بیان می‌کند، همین امر باعث شده طرفداران تئاتر خیابانی نه علاقه‌مندان بە تئاتر، که مردمی در جستجوی خود هستند، تئاتر خیابانی فرهنگ تئاتر دیدن در میان مردم را نهادینه می‌کند و دقایقی بدون هیچ هزینه‌ای آنها را به دنیای آشنایی می‌برد، دنیایی که در آن گاه کامش را تلخ و گاه شیرین می‌کند، بنابراین انتقال مفهوم در تئاتر خیابانی از حساسیت بالایی برخوردار است که عوامل تئاتر باید توجه زیادی به آن داشته باشند.

این نمایش اهمیت آب، زراعت و کشاورزی و تاثیرات آن بر زندگی انسان، اتحاد زن و مرد و مشارکت هردو به طور مساوی در تمام مراحل زندگی، نشان دادن سوگ و شادی انسان و نشان دادن فرهنگ کوردستان در برگزاری این سوگ‌ها و شادی‌ها که هرکدام شیوه‌ی خاص خود را دارد را، نشان می‌دهد.

نمایش هژیان سال ١٣٨٨، در جشنوارە سراسری دانشگاە‌های پیام نور بە اجرا در‌آمد و با کسب مقام در این جشنواره به چهارمین جشنواره تئاتر خیابانی مریوان راه یافت و در آنجا نیز به عنوان آثار منتخب به جشنواره فجر راه یافت.

در نمایش هژیان ما شاهد حضور مساوی زن و مرد در کنار یکدیگر هستیم وحتی در تعداد بازیگران نیز این مسئله بە چشم می‌خورد، حضور زنان در تمام مراحل سوگ و شادی در موفقیت و شکست در کشاورزی، در جنگ و صلح و .... همگی برای تماشاچی در اولین برداشت قابل فهم است و این رمز موفقیت نمایش هژیان است، ارتباط با تماشاچی بدون در نظر گرفتن شغل، تحصیلات و سواد تماشاچی.

در هژیان زنی دهل زن را می‌بینیم که نماد قدرت و مدیریت زنان بر زندگی است و از طرفی، سوگ و شادی در کوردستان موسیقی خاص خود را دارد که زنان بسیاری از این سرزمین در آن تبحر دارند، لاوک، حیران، سیاچمانه، برتونانه، موره، هوره و..... و به دلایل مشخص زنان در این نمایش شانس اجرای آن را نداشتند اما در واقعیت بخش بزرگی از موسیقی کوردستان مدیون صدای زنان است، اما کارگردان توانستە این محدودیت در اجرا را دور بزند و این قدرت را در نواختن سازی مانند دهل نشان دهد.

بنابراین در هژیان  اتحاد و مشارکت، وابستگی انسان‌ها به یکدیگر، گذراندن دور‌ەهای سوگ به کمک هم و رقص و پایکوبی به همراه هم، برای تماشاچی قابل لمس است.