تل تمر؛ یک دهه مقاومت به روایت حمدیه کوته
حمدیه کوته با یادآوری نبردهای تل تمر و مقاومت مردم این شهر گفت: «مردم تل تمر با الهام از روحیه مبارزان شجاعی چون ایوانا آفریقایی، شامیراما سریانی و هبونا کوبانی توانستند نقشه‌های نیروهای متجاوز برای اشغال شهر را نقش بر آب کنند.»
سورگل شیخو
تل تمر - این شهر که در فاصله سال‌های ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۵ به دست سریانی‌ها و کوردها بنیان نهاده شد، در دوران معاصر شاهد مقاومتی کم‌نظیر در برابر رژیم بعث، جبهه النصره و داعش بوده است. این مقاومت‌ها پس از آغاز جنگ داخلی سوریه شکل گرفت. تل تمر گرچه شهری کوچک است، اما به دلیل موقعیت راهبردی‌اش در کانتون جزیره واقع در شمال و شرق سوریه، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. امروز مردم این شهر، به ویژه زنان که پیشگام مبارزه هستند، با تکیه بر تجربه مقاومت‌های پیشین، همچنان در برابر دولت ترکیه ایستاده‌اند و برای حفظ دستاوردهای خود مبارزه می‌کنند.
در گفت‌وگو با حمدیه کوته، یکی از ساکنان تل تمر، مراحل مختلف جنگ و حملات به این شهر را بررسی کردیم.
نخستین نبرد؛ عقب‌نشینی رژیم و محاصره شهر!
حمدیه کوته با یادآوری روزهای آزادسازی تل تمر گفت: «در اکتبر ۲۰۱۲، جبهه النصره در منطقه سری کانی و حومه تل تمر قدرت می‌گرفت. در آن زمان رژیم بر شهر حاکم بود و با جبهه النصره برای قتل‌عام مردم، به‌ویژه خلق کورد، توافق کرده بود. اما مقاومت مشترک مردم و مبارزان، نه تنها حمله تروریست‌ها را دفع کرد، بلکه رژیم را نیز وادار به فرار کرد.»
او افزود: «پس از آن، تروریست‌ها شهر را از چهار سو محاصره کردند. این محاصره یک ماه طول کشید؛ شهر بدون پزشک، دارو و آب ماند و نانوایی‌ها تعطیل شدند. سرانجام با همت مردم و مبارزان، محاصره شکسته شد. روحیه مقاومت آن روزها، امروز در اتحاد مردم برای دفاع از شهر در برابر اشغالگران زنده است. ما عزم کرده‌ایم تا آخر از شهرمان دفاع کنیم.»
پیروزی در نبرد ۲۳ فوریه ۲۰۱۵با شعار «مقاومت زندگی است»
حمدیه کوته می‌گوید تل تمر همواره در محاصره آتش بوده، اما هر بار با مقاومت مبارزان شهر به پیروزی رسیده است. او ادامه می‌دهد: «مادران این شهر، فرزندان‌شان را فدای این خاک کردند و با دستان خود آنها را روانه انقلاب کردند. شعار 'مقاومت زندگی است' نشان داد که دفاع از تل تمر به عنوان دروازه جزیره و فرات چنان اهمیت داشت که ملت‌ها متحدانه از آن محافظت کردند. آرژین جودی و هویدار دِریک، از نخستین مبارزان زن بودند که در نبرد با جبهه النصره به شهادت رسیدند. این حملات تا امروز ادامه دارد و هر مرحله آن داستانی جدید از مقاومت را رقم زده است.»
نبرد ۲۳ فوریه ۲۰۱۵ نقطه عطفی در تاریخ تل تمر است؛ زمانی که گروهک‌ها از دیرالزور تا کوه کیزوانان پیشروی کردند و به سوی مرکز شهر هجوم آوردند. در این نبرد سرنوشت‌ساز، تمام مردم شهر به پا خاستند. هر کس توان جنگیدن داشت، سلاح به دست گرفت و آنان که نمی‌توانستند بجنگند، به مداوای زخمی‌ها پرداختند و برای مبارزان غذا تهیه کردند.
این مقاومت مردمی که با شعار «مقاومت زندگی است» آغاز شد، سه ماه به طول انجامید و سرانجام با پیروزی به پایان رسید. پرچم این پیروزی که با خون شهیدان برافراشته شد، همچنان در اهتزاز است. تل تمر که نمادی از همزیستی ملت‌هاست، تا به امروز در برابر حملات متعدد ایستادگی کرده است.
شهری کوچک اما تاریخی، بدون مرزهای نژادی و قومی
حمدیه کوته درباره دلیل مقاومت تاریخی مردم تل تمر می‌گوید: «این شهر تنها یک قطعه خاک نیست، تاریخ و هویت ماست. فرزندان‌مان اینجا زیسته‌اند و نیاکان‌مان در این خاک آرمیده‌اند. تل تمر با وجود کوچکی، به دلیل موقعیت خاص خود روی رودخانه خابور و تقاطع جاده M4، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.»
او می‌افزاید: «در این شهر، سریانی‌ها، کوردها و عرب‌ها همواره در کنار هم و بدون تبعیض زندگی کرده‌اند. این تنوع قومی و زبانی، به غنای فرهنگی شهر افزوده است. اگرچه دولت ترکیه آب رودخانه خابور را قطع کرد، اما همبستگی خلق‌های ساکن شهر، رمز ماندگاری آن بوده است.»
«خون مبارزان از هر ملیتی در تل تمر یکی شد»
حمدیه کوته با اشاره به نقش برجسته زنان در مقاومت می‌گوید: «مادران در خط دوم و مبارزان در خط اول، دفاعی قدرتمند را شکل دادند. زنان علاوه بر مراقبت از زخمی‌ها و شهدا، خود نیز به صف شهیدان پیوستند. آنها که از دیرباز هدف نسل‌کشی بوده‌اند، با درک حقیقت حملات، بردگی را نپذیرفتند و به مبارزه برخاستند.»
او با یادآوری ایوانا هافمن آفریقایی، شهید مدافع تل تمر، می‌افزاید: «در اینجا، خون زنان سریانی، کورد، عرب و اروپایی در هم آمیخت. نام ایوانا هافمن و دیگر زنان مبارز، برای همیشه در تاریخ مقاومت تل تمر و جنبش آزادی زنان ماندگار شد.»
«به اصطلاح ضامنان، حامیان واقعی اردوغان هستند»
حمدیه کوته با انتقاد از نیروهای به اصطلاح ضامن در تل تمر می‌گوید: «آمریکا و روسیه نه ضامن، بلکه حامیان منفعت‌طلب اردوغان هستند. تجربه حلب نشان داد که اردوغان به تنهایی قادر به اجرای چنین برنامه‌هایی نیست. هر اشغالی که در منطقه رخ می‌دهد، با چراغ سبز این دو قدرت است؛ حملات هوایی و زمینی با هماهنگی آنها انجام می‌شود.»
او تأکید می‌کند: «هدف حضور آمریکا مهار ایران و روسیه در کنترل سوریه است و نه حمایت از خلق کورد. اما ما با اتکا به نیروی خود و فلسفه رهبر آپو، قدرتی شده‌ایم که حتی نیروهای بزرگ را به هراس انداخته است. در این شرایط که ناتو، ترکیه، روسیه و آمریکا تنها به دنبال منافع خود هستند، باید از فرصت‌های پیش رو بهره ببریم.»
دوگانگی نیروها و طرح میثاق ملی
حمدیه کوته درباره برافراشتن پرچم ترکیه بر قلعه حلب و ریاکاری اردوغان می‌گوید: «امروز دولت ترکیه به قیمت آوارگی و ویرانی سرزمین ملت، حملات خود را انجام می‌دهد و آمریکا نیز از آنها پشتیبانی می‌کند. اگر متحدان اردوغان نبودند، امروز پرچم ترکیه بر قلعه تاریخی حلب برافراشته نمی‌شد. از این رو من فراخوانی دارم، اما نه برای نیروهای هژمون که نه اخلاق می‌شناسند و نه انسانیت؛ فراخوان من برای مردم و ملت‌هاست: از خلق پایدار و آوارگان حمایت کنید. از خلق کورد می‌خواهم متحد شوند و پشتیبان نیروهای دفاعی خود باشند.
سال‌هاست که انقلاب کوردستان آغاز شده و در اروپا صدها گزارش نقض حقوق بشر و پرونده به دست سازمان ملل و نهادهای حقوقی رسیده، اما تاکنون علیه دولت ترکیه هیچ دادخواستی گشوده نشده و کسی نپرسیده 'اردوغان تو علیه این کوردها چه می‌کنی؟' دوگانگی نیروهای ضامن در اینجا آشکار می‌شود: اردوغان می‌خواهد با این حملات، میثاق ملی را محقق کند و تا موصل و کرکوک پیش برود، اما خلق کورد هزینه این جاه‌طلبی را می‌پردازد. روسیه و آمریکا هستند که به جسد مرده ترکیه روح می‌دمند. اردوغان بیانیه می‌دهد و می‌گوید من از جنگ در حلب خبر ندارم، اما سؤال من اینجاست که پرچم ترکیه بر قلعه حلب چکار می‌کند؟»
«آمریکا چشمانش را بر گروه‌های تروریستی که خود در لیست ترور قرار داده، بسته است»
حمدیه با طرح این پرسش ادامه می‌دهد: «چطور جبهه النصره در سطح جهانی در لیست تروریستی قرار دارد، اما آمریکا در اینجا چشمانش را بر اعمال آنها علیه خلق کورد می‌بندد؟ لازم است همه از نیرو و اراده مردم حمایت کنند، از تلاش‌های سال‌ها و استخوان‌های نیاکان خود که همچون ریشه‌های درختان در این خاک فرو رفته‌اند پاسداری نمایند و از تاریخ و جغرافیایی که انقلاب در آن رخ داده، محافظت کنند.»