مرکز خبر- اعتصاب بستگان مفقودشدگان آمد در ٧٠٠مین هفتەی خود همچنان ادامە دارد. انزیلە اوزدمیر با اشارە بە اینکە تحصن‌کنندگان تنها خواهان استخوان‌های بستگان خود هستند گفت: ما می‌دانیم کە آنها دیگر زندە برنمی‌گردند، حداقل بگذارید کە قبر آنها مشخص باشد و تا آن هنگام ما همچنان بە جست‌وجوی خود ادامە خواهیم داد.

خانوادە و بستگان افرادی کە طی سال‌های ١٩٩٠ مفقود شدەاند پس از سال‌ها خواهان روشن شدن سرنوشت آنها هستند. تحصن از ٢٧ می، با پیشگامی مادران شنبە و با مشارکت بستگان مفقود‌شدگان در آمد و اِلح آغاز شد. این تحصن با پیشگامی انجمن حقوق بشر آمد (ÎHD)  آغاز شد و در ٧٠٠مین هفتەی خود همچنان ادامە دارد.

هرچند تحصن این هفتە مصادف با عید قربان خواهد بود اما خانوادەها از عموم شهروندان و فعالین حقوق بشر در شهر آمد خواستەاند با مشارکت خود در این تجمع از آنها حمایت کنند.  

 

مهمت اوزدمیر مفقود شدە کیست؟

مهمت اوزدمیر سال ١٩٩٧ توسط پلیس بازداشت شدە و از آن هنگام تاکنون اطلاعی از سرنوشت او در دست نیست. مهمت دامدار بود و قبل از ناپدید شدن بارها بازداشت و شکنجە شدە بود. در ٢۶ دسامبر سال ١٩٩٧ هنگامی کە برای خرید دام بە بازار دام فروش‌ها رفتە بود و در قهوەخانەای با دوستان خود نشستە بود، در این هنگام دو فرد مسلح او را با توسل بە زور با خود بردە و سوار خودرو کردەاند و پس از آن اطلاعی از او دریافت نشدە است.

انزیلە اوزدمیر همسر مهمت اوزدمیر در ٧٠٠مین هفتەی تحصن سخنرانی کرد و با اشارە بە اینکە قبل از ناپدید شدن همسرش بارها بازداشت و شکنجە شدە گفت: در ٢۶ دسامبر سال ١٩٩٧ از خانە بیرون رفت و دیگر برنگشت. در بازار دام دو نفر او را ربودە و سوار خودروی پلیس کردند، همسرم خواستە بود خود را نجات دهد اما فرد دیگری از خودرو پیادە شدە و سە نفر با توسل بە زور او را با خود بردند. افرادی کە در قهوەخانە بودند این را بە ما گفتند، بارها بە ÎHD  و DGM مراجعە کردیم و از این طریق دادخواست ارائە دادیم.

انزیلە با اشارە بە اینکە آنها ١٢ روز پشت سر هم بە DGM مراجعە کردە بودند گفت: یکی از پلیس‌ها بە من گفت ما اگر بخواهیم آنجا باشیم خواهیم بود و شما هیچ گاە متوجە نخواهید شد. بە ÎHD مراجعە کردم و دادخواست دادستانی را بە ÎHD بردم و عثمان بایدمیر خود شخصا (آن هنگام مدیر ÎHD بود) آن را بە DGM برد اما دادستان گفت فرد بازداشتی همسر تو نیست و تنها تشابە اسمی دارند. ما باور نکردیم و پس از ١۴ روز از ناپدید شدن شخص ناشناسی با ما تماس گرفت و گفت همسرت بە یک حزب کوردی پیوستە است. رفتیم پیش او و گفت من و همسرت با هم در بازداشت بودیم و مورد شکنجەی سخت قرار گرفت و گفت «من ناپدید خواهم شد در پاسگاە دریا سارای» دنبال من بگردند. بە آنجا هم رفتیم اما پس از آن دیگر اطلاعی از آن فرد هم پیدا نکردیم.

انزیله با بیان اینکه ۵ ماه پس از این حادثه جسد مردی در نزدیکی پاسگاە کاگیتلی بسمیل پیدا شد، افزود: تا ما رفتیم جنازە را دفن کردە بودند. با تلاش ما نبش قبر انجام شد. گفتم انگشت بزرگ پای راست همسرم ناخن ندارد، نبش قبر انجام شد، گفتم خودش است اما چون حاملە بودم اجازە ندادند نزدیک شوم، سپس مسئولین آمدند و گفتند او نیست. بچەهایم بزرگ شدند تلاش کردند باز نبش قبر انجام دهند، دادخواست ارائە دادند و نبش قبر و آزمایش DNA انجام شد اما باز گفتند قبر همسرم نیست.

انزیلە در پایان سخنان خود گفت: می‌دانیم کە آنها زندە بە خانە برنمی‌گردند حداقل بگذارید قبری داشتە باشند. ماە گذشتە در زندان سراپکایی استخوان پیدا شد. پیگری این قضیە خواهیم بود، احتمالا استخوان همسر من هم آنجا باشد. من تنهایی بچەهایم را بزرگ کردم. هنگامی کە همسرم را از دست دادم پسر کوچکم را حاملە بودم، پسرم بە دنیا آمد و بزرگ شد و همیشە در مورد پدرش سوال می‌پرسد. آخر سر بە دلیل مسائل روحی و روانی اقدام بە خودکشی کرد و جانباخت، همەی این‌ مشکلات عمدا بە من تحمیل شد.