وان – زن‌کشی، خشونت و مرگ‌های مشکوک به بخشی از اخبار روزمره تبدیل شده‌اند، در حالی که مصونیت قانونی قاتلان و گفتمان زن‌ستیزانه دولت، خشونت مردانه را به امری عادی بدل کرده است. زنان معترض در وان، ریشه این وضعیت را مستقیماً در سیاست‌های حاکمیت می‌بینند. آن‌ها با تکیه بر این باور که «حیات، از زن سرچشمه می‌گیرد»، بر دیدگاه تاریخی رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان، تأکید می‌کنند: «جامعه‌ای که در آن زن آزاد نباشد، هرگز آزاد نخواهد بود.»

 

این یک جنگ مستقیم علیه زنان است

 

 

حمیت پاک انگشت اتهام را مستقیماً به سمت حاکمیت می‌گیرد و می‌گوید این دولت نه حقوق زنان را به رسمیت می‌شناسد و نه به سبک زندگی آنان احترام می‌گذارد. او معتقد است مردان خشونت‌گر از همین رویکرد دولتی جسارت می‌گیرند. «هر روز هزاران زن شکنجه می‌شوند. چرا؟ چون زن و مرد را برابر نمی‌بینند. انگار مرد حق دارد هر کاری بکند، اما زن نه! تمام بار زندگی بر دوش زن است، اما این حاکمیت بی‌وقفه علیه ما می‌جنگد و ما را هدف می‌گیرد. همین چند وقت پیش، ریاست امور دیانت دوباره برای لباس پوشیدن ما خط و نشان کشید. آن‌ها با این حرف‌ها رسماً به مردان برای اعمال خشونت چراغ سبز نشان می‌دهند. به آن‌ها می‌گویند اگر زنی مطابق میل شما لباس نپوشید، حق دارید او را بکشید. و آن‌ها هم می‌کشند! ما زیر بار سنگین خشونت کلامی، اقتصادی و روانی له می‌شویم.»

 

«خودکشی» اسم رمز زن‌کشی است

حمیت پاک پرده از حقیقتی تلخ برمی‌دارد: «بسیاری از زنانی که گفته می‌شود خودکشی کرده‌اند، در واقع به قتل رسیده‌اند و پرونده‌هایشان با فریب، بسته می‌شود.» او این مرگ‌ها را نتیجه مستقیم خشونت مردانه می‌داند و هشدار می‌دهد: «تا این حاکمیت هست، روزگار زنان سیاه خواهد بود. ما باید خودمان به پا خیزیم. باید در خانه، خیابان و سیاست، بی‌امان مقاومت کنیم. زن باید از نظر اقتصادی مستقل باشد، وگرنه محکوم به اسارت مرد است. زنان باید برای استقلال اقتصادی خود بجنگند!»

 

خشونت فقط ضرب و شتم نیست

 

 

«هر روز با کابوس خبر یک زن‌کشی دیگر بیدار می‌شویم.» این را ادا نانتو می‌گوید و تأکید می‌کند که خشونت علیه زنان ابعادی فراتر از آزار فیزیکی دارد. «زنان هر لحظه در حال تجربه خشونت عاطفی، روانی و اقتصادی هستند. آمارها هولناکند: تنها در شش ماه اول ۲۰۲۵، ۱۳۶ زن کشته و ۱۴۵ مرگ مشکوک ثبت شده است. قاتلان می‌دانند که قانون پشتشان است. می‌دانند که به بهانه پوچ «تحریک شدن» می‌توانند از تخفیف مجازات بهره ببرند. ما خواهان مجازات‌های آن‌چنان سنگین و بازدارنده‌ای هستیم که هیچ‌کس حتی فکر آزار روانی یک زن را هم به سرش راه ندهد. درست است که خیابان‌ها ناامن شده، اما هیچ‌کس نباید فراموش کند که ما تنها نیستیم و قدرت ما در اتحاد ماست.»

 

باید به قدرت خود ایمان بیاوریم

ادا نانتو با صدایی رسا اعلام می‌کند که راه نجات در سازماندهی است. «زنان عزیز، ما تنها نیستیم! شاید جامعه بخواهد ما را ضعیف نشان دهد، اما ما باید به قدرت بی‌کران خود ایمان بیاوریم. ما امنیت، آزادی و آرامش می‌خواهیم. نمی‌گذاریم زندگی‌مان در ترس و محدودیت خلاصه شود. باید متشکل شویم، قوی شویم! قدرت امروز ما، فردای آزاد را برای نسل‌های بعد تضمین می‌کند.»

 

آزادی جامعه از آزادی زن آغاز می‌شود

 

 

ادیبه بابور سیاست‌های حزب عدالت و توسعه طی دو دهه اخیر را یک استراتژی روشن برای به حاشیه راندن زنان می‌داند: «آن‌ها به زنان پیامی روشن می‌دهند: یا کنج خانه بمانید، یا در خیابان کشته شوید.» او این رویکرد را دلیل اصلی شعله‌ور شدن آتش خشونت می‌داند و می‌گوید: «هر زن، خودِ زندگی است. زن نباید فریب بازی‌های این دولت قاتل را بخورد. باید حقوق خود را بشناسد و صدایش را بلند کند. حیات کل کائنات به وجود زن وابسته است. و این همان حقیقتی است که رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان، فریاد زد: تا زن آزاد نباشد، جامعه آزاد نخواهد بود.»

 

این یک مبارزه سیاسی است

ادیبه بابور در پایان حرف آخر را می‌زند: «حزب عدالت و توسعه باید به این سیاست‌های کثیف پایان دهد و زنان باید در مقابل آن بایستند. باید خود را در آینه جنبش زنان پیدا کنند. اگر احساس تنهایی کردید، به خواهران خود بپیوندید. فراموش نکنیم که زن‌کشی، سیاسی است. زن‌کشی، محصول همین نظام اشغالگر است. روزی که به این باور برسیم و به حقوق خود آگاه شویم، هیچ قدرتی جلودار ما نخواهد بود.»