روز جهانی حمایت از قربانیان شکنجە
٢۶ ژوئن فرصتی است برای فراخونی از کشورهای عضو سازمان ملل، جامعەی مدنی و تمامی مردم، برای حمایت از میلیون‌‌ها نفر در جهان کە تحت شکنجە قرار می‌گیرند.
مرکز خبر- ٢۶ ژوئن ١٩٨۴ ،روز جهانی حمایت از قربانیان شکنجە توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد انتخاب شد، و در ٢۶ ژوئن ١٩٨٧ کنوانسیون ملل متحد علیە شکنجە و سایر مجازاتهای بی‌رحمانە، غیرانسانی و تحقیرآمیز بە اجرا درآمد.
در سال ١٩٨٧، ١٧١ کشور در کنوانسیون علیە شکنجە و سایر رفتارها و مجازاتهای ظالمانە، کە از مادەی ۵ اعلامیەی جهانی حقوق بشر"هیچ کس نباید مورد شکنجە و مجازات ظالمانە و تحقیرآمیز قرار گیرد"، مشارکت کردەاند.
تصمیم برای برگزاری سالانەی روز جهانی حمایت از قربانیان شکنجە توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد بە پیشنهاد دانمارک کە محل برگزاری شورای بین‌المللی بە قربانیان شکنجە است، گرفتە شد.
شکنجە بە دنبال نابودی شخصیت و نفی کرامت انسانی است، با وجود ممنوعیت مطلق شکنجه بر اساس قوانین بین‌المللی، شکنجه در تمام مناطق جهان ادامه دارد. نگرانی در مورد حفاظت از امنیت ملی و مرزها به طور فزایندەای برای اجازه دادن به شکنجه و سایر اشکال رفتار ظالمانه، تحقیرآمیز و غیرانسانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. عواقب فراگیر آن اغلب فراتر از عمل مجزای یک فرد است و می‌تواند از طریق نسل‌ها منتقل شود و به ادامەی چرخەی خشونت منجر شود.
در همین رابطە سازمان‌های حقوق بشری در ایران، بارها خواستار تشکیل کمیتەای حقیقت‌یاب در خصوص شکنجەی زندانیان در بازداشتگاەها و زندان‌‌های حکومتی شدەاند. اما تاکنون از طرف مسئولین پاسخ صریحی دریافت نکردەاند. با این حال اعمال شکنجەهای جسمی و روحی در بازاداشتگاەها بە عنوان ابزاری برای سرکوب و اعتراف‌گیری اجباری مبدل شدە است.
همچنین روز جهانی مواد مخدر در ٢۶ ژوئن ١٩٨٧ در شهر وین، بە منظور عزم سیاسی و اجتماعی ملت‌ها در امر مبارزە با مواد مخدر، تشکیل سندی نیز بە همین منظور بە تصویب کشورهای شرکت کنندە رسید.
در میان کشورهای جهان ایران از معدود کشورهایی است کە در هر دو مورد اعمال شکنجە و ترویج و گسترش و همچنین مافیای انواع مواد مخدر در ردیف‌‌های نخست قرار دارد.
اگرچه شکنجه سالیان درازی به عنوان ابزاری مشروع و پذیرفته شده در سیستم قضایی بسیاری از کشورها برای کشف جرم و یا اخذ اعتراف محسوب می‌شد، اما با رشد آگاهی بشر وبه ظهور رسیدن اندیشه‌های حقوق بشری نه تنها مشروعیت خود را از دست داد بلکه به عنوان امری قبیح و ناپسند شناخته شد. مدنی‌تر شدن جوامع انسانی و درک عمیق‌تر بشر از شان و کرامت انسانی به خصوص در صد سال اخیر سیستم‌های حکومتی را به زشت و ناکارآمد بودن شکنجه معطوف کرد.