نورشان عبدی

کوبانی- امروز ٢۵ ژوئن، نهمین سالگرد قتل عام کوبانی است، رویدادی که در آن ٢۴٢ غیرنظامی جان خود را از دست دادند. با وجود گذشت این سال‌ها، زنان بازمانده از این فاجعه همچنان با دردها، خاطرات و داستان‌های دردناک آن دوران زندگی می‌کنند.

در طول تاریخ، قتل عام‌های متعددی علیه خلق کورد توسط قدرت‌های مسلط، استبدادی و سرمایه‌داری با هدف سرکوب اراده و نابودی این مردم انجام شده است. یکی از این قتل عام‌ها در شهر کوبانی، واقع در منطقه شمال و شرق سوریه، رخ داد که در آن ٢۴٢ غیرنظامی در تاریخ ٢۵ ژوئن ٢٠١۵ توسط نیروهای داعش که از حمایت ترکیه برخوردار بودند، به قتل رسیدند.

پنج ماه پس از آزادسازی شهر کوبانی از چنگال داعش به واسطه اراده و قدرت مردم کورد و مقاومت و مبارزه یگان‌های مدافع خلق و زنان در ١۶ ژانویه ٢٠١۵، مزدوران بار دیگر به این شهر و روستاهای اطراف آن حمله کردند. این حمله که به انتقام شکست‌های پیشین و با حمایت اشغالگران ترک صورت گرفت، منجر به قتل عامی هولناک علیه زنان، کودکان، مردان و سالمندان شد. در صبح روز بیست و پنجم ژوئن همان سال، ساکنان شهر کوبانی در منطقه شمال و شرق سوریه و روستای برخ بوطان با صدای شلیک گلوله، کشتار و وحشت از خواب بیدار شدند. مردم این منطقه دردهای غیرقابل توصیفی را تجربه کردند و تا به امروز نتوانسته‌اند آنچه را که رخ داده است، فراموش کنند.

آن قتل عامی که علیه مردم و زنان در شهر کوبانی صورت گرفت، ننگی بر پیشانی بشریت است. ترکیه از طریق این اقدام به جهان نشان داد که از گسترش مزدوران و کشتار ملت‌ها دست برنخواهد داشت و همواره و در هر فرصتی تلاش خواهد کرد تا انتقام مزدورانش را بگیرد. این مسئله زمانی آشکار شد که در روز قتل عام، گذرگاه مرزی «مرشد پینار» را که کوبانی را به باکور کوردستان متصل می‌کند، باز کرد و از سوی دیگر، عبور داعش از صرین را با لباس نیروهای مدافع خلق و زنان تسهیل نمود. به این ترتیب، ترکیه با حمایت و مسلح کردن داعش، آن‌ها را وارد شهر مقاومت کوبانی کرد.

سارا خلیل، رئیس مشترک شورای خانواده‌های شهدا در شهر کوبانی واقع در منطقه شمال و شرق سوریه، درباره ابعاد و پیشینه‌های سیاسی و نظامی قتل عام کوبانی اظهار داشت: «ماه ژوئن برای خلق کورد و به ویژه برای مردم کوبانی، ماهی تراژیک و دردناک است. در این ماه، صدها خانواده فرزندان خود را در قتل عام ٢۵ ژوئن که توسط مزدوران داعش صورت گرفت، از دست دادند.»

او بیان کرد که مردم کوبانی با قدرت، اراده و روحیه ملی خود توانستند مزدوران داعش را شکست دهند و در این منطقه جغرافیایی کوچک پیروز شوند. آنچه شهر کوبانی در زمینه مبارزه و مقاومت تجربه کرد، ساده نبود بلکه یک حماسه تاریخی بود. به همین دلیل، کوبانی به عنوان قلعه پایداری و شهر مقاومت شناخته می‌شود، زیرا هر وجب از خاک آن با خون فرزندانش آبیاری شده است. با اراده خود، توانستند بزرگترین نیروی تروریستی که توسط بسیاری از کشورها در سطح جهانی شکل گرفته بود، را شکست دهند. داعش یک نیروی محلی نبود بلکه یک نیروی منطقه‌ای بود که مزدورانی از سراسر جهان را شامل می‌شد.

او توضیح داد که شهر کوبانی به دلیل اهمیت نمادین خود انتخاب شد؛ چرا که انقلاب نوزدهم ژوئیه از آنجا آغاز شد و همچنین اولین شهری بود که رهبر عبدالله اوجالان وارد آن شد. وی اشاره کرد که این قتل عام از قبل برنامه‌ریزی شده بود. ابتدا، ترکیه سرویس‌های اطلاعاتی خود را فرستاد تا ویژگی‌های شهر را برای مزدوران روشن کند و سپس آنها را با سلاح‌ها حمایت کرد و برنامه‌هایی برای نفوذ به داخل شهر با لباس نیروهای مدافع خلق و زنان تدوین نمود. در روز ٢۵ ژوئن، این برنامه به اجرا درآمد و قتل عام وحشتناکی علیه ساکنان صورت گرفت.

او به نقش پیشگام زنان در پیروزی مقاومت و خنثی‌سازی این توطئه‌ها اشاره کرد و اظهار داشت: «زمانی که داعش دست به قتل عام زد، بسیاری از زنان شهر برای دفاع از محله‌ها، خانه‌ها و فرزندانشان مسلح شدند و در کنار نیروهای مدافع خلق به حفاظت از شهر پرداختند. ما ملتی هستیم که علیرغم تلاش‌های مستمر قدرت‌های سلطه‌گر برای نابودی ما، پیروزی همواره از آن ما خواهد بود زیرا ما تسلیم شدن را نمی‌شناسیم و هرگز از اصول خود عقب‌نشینی نخواهیم کرد. ما از دستاوردهای خود دفاع کرده و آنها را حفظ خواهیم کرد.»

 

 

تجدید دردها در سالگردهای قتل عام

نه سال از ارتکاب قتل عام توسط مزدوران داعش گذشته است و تا به امروز، زنانی که شاهد وقایع آن فاجعه بودند، نتوانسته‌اند آنچه را که تجربه کرده‌اند فراموش کنند. هر سالگرد این رویداد، دردهایشان را دوباره زنده می‌کند. خانم علی، ٣۵ ساله، یکی از این زنان است که می‌گوید: «پس از آغاز انقلاب در شهرمان، ما در امنیت، صلح و ثبات زندگی می‌کردیم. اما ترکیه و مزدورانش این وضعیت را تحمل نکردند و از داعش حمایت کردند تا با ما بجنگند. آنها به شهر ما حمله کردند و گمان می‌کردند می‌توانند ما را نابود کنند، اما نیروهای ما و مردم ما با قدرت و اراده خود اجازه ندادند به اهدافشان برسند و این شهر را به گورستانی برای هر مزدوری تبدیل کردند.»

او افزود: «چند ماه پس از پیروزی مقاومت، بازگشت مردم به شهری که تقریباً به دلیل جنگ و مقاومت بین نیروهای ما و مزدوران داعش ویران شده بود، برای کمک به بازسازی آن آغاز شد. اما ترکیه از این وضعیت ناراضی بود، بنابراین با حمایت و تجهیز مزدوران، آن‌ها را وارد شهر کرد تا دست به قتل عامی علیه مردم بزنند.»

درباره از دست دادن همسرش در نتیجه قتل عام، او توضیح داد: «ما ساعت ۵ صبح با صدای شلیک گلوله از خواب بیدار شدیم. در آن زمان، همسرم در نیروهای امنیت داخلی مشغول به کار بود. سه مرد، که یکی از آن‌ها زخمی بود، از همسرم کمک خواستند و ادعا کردند که نیروهای مدافع خلق سعی کرده‌اند او را بکشند. همسرم به همراه آن مردان رفت تا به آن‌ها کمک کند. بعد از آن، سعی کردم با خانواده‌ام تماس بگیرم و متوجه شدم که داعش با لباس نیروهای ما به شهر حمله کرده و مردم را می‌کشد. در آن لحظه، ترس بر ما غلبه کرد و مردم از ترس مزدوران شروع به ترک خانه‌هایشان کردند. پس از آزادسازی مجدد شهر از داعش، به دنبال همسرم گشتیم و او را یافتیم که در راه نزدیک مرکز فرهنگی و هنری باقی خدو به شهادت رسیده بود.»

 

درخواست خانواده‌های شهدای کوبانی از جامعه جهانی: بازگرداندن مزدوران به کشورها

جیهان بوزان، ٣٢ ساله، از شهر کوبانی در منطقه فرات در شمال و شرق سوریه، اظهار داشت: «ما به عنوان مردم کوبانی، تحت سلطه داعش تراژدی‌های فراوانی را تجربه کردیم. خانه‌هایمان ویران شد و از شهرمان آواره شدیم. داعش به طرز وحشیانه‌ای قتل عامی علیه فرزندانمان انجام داد. جامعه جهانی و انسانیت کجا بودند تا این مزدورانی که با چشمان خود دیدیم چگونه از سوی ترکیه حمایت می‌شدند و برای کشتن فرزندانمان فرستاده شدند، محاکمه کنند؟ چه گناهی مرتکب شده بودیم که باید در خواب کشته می‌شدیم؟ آیا تنها به این دلیل که کورد هستیم، محکوم به تحمل این دردها شده‌ایم؟»

او توضیح داد که در هر سالگرد قتل عام، دردهایشان دوباره زنده می‌شود و خاطرات آن روز سیاه برایشان تازه می‌شود. وی اظهار داشت: «در این روز، همان‌طور که ترکیه برای مزدورانش انتقام گرفت و علیه ما قتل عام انجام داد، ما نیز از آن‌ها انتقام خواهیم گرفت.» وی تأکید کرد: «هدف آن‌ها از بین بردن اراده مردمی بود که با روحیه‌ای واحد علیه مزدوران در مقاومت کوبانی جنگیدند. اما اراده و قدرت مردم بر سلاح‌ها و تجهیزات نظامی آن‌ها پیروز شد.»

او گفت: «تا به امروز، حضور مزدوران داعش در زندان‌های ما خطری بزرگ برای مردم ما محسوب می‌شود. بنابراین، ما به عنوان خانواده‌های شهدای قتل عام، از جامعه بین‌المللی و کشورهایی که مزدورانشان در مناطق ما حضور دارند، می‌خواهیم که این مزدوران را به کشورهای خود بازگردانند و در آنجا محاکمه و مجازات کنند. داعش که باعث تراژدی صدها نفر از مردم ما شد، باید برای جنایاتی که علیه خلق کورد و قتل عام‌هایی که مرتکب شدند، محاکمه شود.»