قتل الهه حسین‌نژاد؛ روایتی از ناامنی زنان و بحران‌های عمیق اجتماعی
طی روزهای گذشته خبر پیدا شدن جنازه الهه حسین نژاد، زن جوان ٢۴ ساله اهل اسلامشهر پس از ١٠ روز، که توسط مردی ناشناس و راننده اسنپ به قتل رسیده است، موجی از اندوه، واکنش‌های عمومی و پرسش‌های جدی درباره وضعیت امنیت زنان در جامعه را برانگیخته است.
مرکز خبر- خبر قتل الهه حسین‌نژاد، زن جوان ٢۴ ساله‌ی ساکن اسلامشهر که در ۴ خردادماه، پس از خروج از محل کارش در تهران ناپدید شد و روز چهار‌شنبه ١۴ خردادماه، پلیس تهران اعلام کرد که جنازه‌‌اش در بیابان‌های اطراف تهران پیدا شده و متهم به قتل نیز بازداشت شده است، نه فقط یک تراژدی انسانی است، بلکه بازتابی تلخ از وضعیت نگران‌کننده امنیت زنان در جامعه‌ای است که هنوز با پدیده خشونت جنسیتی، فرهنگ سرکوب و بحران‌های ریشه‌دار اجتماعی و حقوقی دست‌وپنجه نرم می‌کند.
هرچند براساس گفته‌های مسئولان جمهوری اسلامی، هنوز جزئیات پرونده در حال بررسی قضایی و پلیسی است، روایت‌های متعددی در مورد چگونگی به قتل رسیدن این زن جوان و طرح سناریوهای مبهم از سوی رسانه‌های داخلی ایران، مورد انتقاد افکار عمومی قرار گرفته است.
خبرگزاری میزان، وابسته به قوه قضاییه، اعلام کرد الهه حسین‌نژاد در مسیر بازگشت به منزل از محل کار، سوار یک خودروی سمند شده و راننده با «قصد و نیت شوم» پس از مقاومت این دختر، او را با چاقو هدف قرار داده است.
با این حال، گزارش صدا و سیما درباره متهمان قتل الهه حسین‌نژاد حاکی از آن است که ضاربان به قصد «سرقت» گوشی تلفن همراه، او را به قتل رسانده‌اند.
در کنار این تناقض‌ها، ناپدید شدن الهه حسین‌نژاد در یکی از مناطق نسبتا پرتردد تهران، نبود هیچ‌گونه تصویری از او در دوربین‌های مداربسته و بی‌خبری از سرنوشتش به‌مدت دو هفته، بر ابهامات درباره علت مرگ این جوان افزوده است.
چنین فجایعی نشانه‌ای از بحران‌های عمیق‌تر در بطن جامعه است. بحران فرهنگی که با نادیده‌گرفتن حقوق زنان، خشونت را عادی‌سازی می‌کند. بحران اجتماعی که زنان را از امنیت در خانه، خیابان و فضای عمومی محروم می‌سازد و در نهایت، بحران حقوقی و قانونی که در آن، نبود حمایت کافی یا اجرای ناقص قوانین، امکان تعرض و خشونت را فراهم‌تر می‌کند.
منتقدان سناریوسازی‌های رسانه‌ای در این‌گونه پرونده‌ها هشدار می‌دهند که تکرار این الگوها نه تنها حقیقت را پنهان می‌کند، بلکه رنج قربانیان و خانواده‌های آنان را دوچندان می‌سازد. آن‌ها خواستار رسیدگی شفاف، بی‌طرفانه و سریع به این پرونده هستند، و تأکید دارند که تمرکز بر ساختار جرم و حفاظت از جان زنان باید در اولویت باشد، نه کنترل روایت.