مرکز خبر- بە گزارش خبرگزاری زن، نرگس محمدی، سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر که دوران محکومیت ظالمانه خود را در زندان قرچک ورامین سپری می‌کند، با نوشتن نامەای سرگشاده از فعالیت زنان جهت آزادی پوشش و مخالفت با حجاب اجباری حمایت کردە و نوشته است: «رئیس قوه‌ی قضاییه، تلاش زنان برای توقف حجاب اجباری و برخورداری از حق پوشش را تلاش برای ترویج بی حیایی خوانده است، اما باید بدانند که تلاش زنان سرافراز جامعه‌ی ایران، تقلایی حق طلبانه و مبارزه‌ای شجاعانه است نه بی‌حیایی».

 وی با تأکید بر اینکە "اجبار را بر نمی‌تابم" نوشتە است: در نامکانی، متحمل حبس شده‌ام که ندامتگاه قرچک نامیده می‌شود. ماه‌هاست در تلاش هستیم تا آنچه را که اقلام ممنوعه می‌نامند را مجاز کنیم. در این زندان اقلام بیشماری ممنوع هستند که دلیل آن زن بودن ماست. در این زندان خیار، موز و هویج جزء اقلام ممنوعه هستند چون ما زن هستیم و اشکال این میوه‌ها تحریک کننده است. روزهای نخست وقتی مسئولان گفتند که این سه نوع میوه برای زنان ممنوع است و فروشگاه تحت هیچ شرایطی حتی برای زندانیان بیمار نخواهد آورد، به خیالم هم نمی‌رسید که دلیل آن فقط زن بودن ما و شکل ظاهری میوه‌هاست و نمی‌توانستم باور کنم که کارشناسان و مسئولان قضایی و امنیتی نظام با چنین رویکرد ابتذال گونه‌ای به زن می‌نگرند و با چنین معیار و ضوابطی برای زنان محدودیت و محرومیت ایجاد می‌کنند. تلاش‌های ما هنوز هم نتیجه نداده است.

زن ستیزی و بی‌منزلت سازی زن در چهارچوب ایدئولوژی و نگرش نظام استبداد دینی، فاجعه بارتر از آن است که فقط زنان را از حق پوشش محروم نماید، زندان قرچک بازنمای اراده‌ی حکومتیست که زن را به دلیل زن بودن حتی از خوردن میوه هم محروم می‌کند و توجیه آنها حفظ عفاف و حیای ما زنان است که وظیفه‌ی مراقبت از عفت ما نیز برعهده‌ی مردان حکومت دینی است.

در این نظام سلطه گر، صدای زن ممنوع، موی زن ممنوع، حتی میوه برای زن ممنوع است. سزاوار است بگویم که زن "ممنوع" است. زن اگر میوه ممنوعه در زندان قرچک بخواهد بی عفت و فاحشه است. زن اگر در جامعه پوشش آزادانه بخواهد، بی حیاست. اگر در خانواده حق طلاق بخواهد ناشزه است و اگر زندگی و شادی بخواهد سزاوار مجازات است.

در چنین زندان و چنین حکومتی من نرگس محمدی به عنوان یک زن و یک مادر اعلام می‌کنم که زیر بار حجاب اجباری حکومت نمی‌روم و اجبار را بر نمی‌تابم، در زندان قرچک میوه موز، خیار و هویج می‌خواهم، چرا که این محرومیت از میوه‌ها را توهین به زن می‌دانم. ناشی از ذهن بیماری که ان را قاعده کرده است. آزادی، برابری و سرزندگی، نشاط حق ما زنان است حتی اگر بهای آن زندان و مرگ باشد.