براساس تحقیقاتی کە توسط آمالیا ربکا میلر از دانشگاه ویرجینیا و کارمیت سگال از دانشگاه زوریخ منتشر شدە است، محیط‌های کاری رقابتی، برابری جنسیتی را تشدید می‌کنند.

در این تحقیقات کە منتشر شدە، آمدە است: ما چند محیط کار را به صورت تصادفی انتخاب کردیم و راه‌حل اصلی خود را ارائه دادیم: پاداش رقابتی و پرمخاطره‌ی ۳۰ دلاری به کارمندان گروهی که بیشترین امتیاز را به دست آورده بودند. کارمندان و کارگران با کلیک‌کردن روی مربع‌هایی که به طور دوره‌ای روی صفحه نمایش آنها ظاهر می‌شد، امتیاز جمع می‌کردند. تنها راه کسب امتیاز بیشتر، ماندن بیشتر و تلاش بیشتر بود.

با وجود اینکه انگیزه‌های اجتماعی و درونی برای ترغیب بیشتر کارگران به ماندن فراتر از زمان کاری، کافی نیست؛ اما ارائه‌ی جایزه ۳۰ دلاری باعث شد افراد با اشتیاق برای مدت طولانی‌تری کار کنند. بیش از نیمی از کارگران واجد شرایط پاداش به مدت ۴۰ دقیقه، حداکثر زمان مجاز، در محل کار ماندند و زمان کار به طور کلی ۸۳ درصد افزایش یافت.

از آنجایی که پرداخت‌ پاداش به جای پول اضافه، هزینه‌های نهایی اضافه‌کاری را تا یک سوم کاهش داد، این راه‌حل برای یک کارفرمای واقعی بسیار سودآور محسوب می‌شود.

ما همچنین دریافتیم که این جایزه، منجر به ایجاد شکاف‌های جنسیتی در تلاش (زمان کار)، خروجی (امتیازهای کسب‌شده) و دستمزد شد. شکاف‌هایی که در شرایط نرمال وجود نداشت. این نتیجه نشان می‌دهد که تفاوت‌های جنسیتی که در مسابقات با زمان محدود یافت می‌شود، زمانی که افراد می‌توانند مدت زمان کار را انتخاب کنند نیز بروز پیدا خواهند کرد.

در آزمایش دوم، بیش از ۷۰۰ متقاضی برای تست شغلی که همان برنامه رایانه‌ای را آزمایش می‌کرد، حضور پیدا کردند. ما درباره‌ی امکان دریافت پاداش به آنها گفتیم و از آنها خواستیم که بین نرخ دستمزد ثابت اضافه کاری و جایزه‌ی مسابقات با سطوح جوایز مختلف یکی را انتخاب کنند. مردان و زنان هر دو در مسابقات در سطوح جوایز بالاتر شرکت می‌کردند، اما مردان بسیار بیشتر از زنان به افزایش سطح جوایز واکنش نشان دادند.

به عبارت دیگر، با افزایش ریسک، شکاف جنسیتی در ورود به مسابقات افزایش یافت.

 

اهمیت این یافته‌ها در چیست؟

تحقیقات ما نشان می‌دهد که محیط‌های کاری بسیار رقابتی، نابرابری جنسیتی را از دو طریق تشدید می‌کنند. اولین مورد این است که زنان تمایل کمتری برای حضور در تورنمنت‌های پرمخاطره دارند و پافشاریشان برای برد کمتر است. یافته‌های ما در اینجا با تحقیقات قبلی مطابقت داشته و نشان می‌دهد زنان کمتر از مردان به محیط‌های کاری رقابتی جذب می‌شوند و تمایل کمتری برای نشان‌دادن عملکرد بالا در این زمینه‌ها دارد.

یافته‌های ما مبنی بر اینکه رقابت در محل کار، افزایش ساعات کار در سراسر جهان را به دنبال دارد، راه‌حل دوم و غیرمستقیمی را نشان می‌دهد که در نهایت مانع از کار زنان می‌شود. این واقعیت که زنان بیشتر از مردان کارهای مراقبتی و خانگی بدون مزد انجام می‌دهند به این معنی است که کمتر قادرند ساعات طولانی مورد نیاز را به عملکرد بهتر در محیط کار اختصاص دهند. این نشان می‌دهد که رقابت مشاغل «فضای طمع‌آمیزی» ایجاد می‌کند که نیازمند تعهد بی قید و شرط از سوی کارمندان است. تعهدی که اخیراً توسط کلودیا گلدین، اقتصاددان برنده‌ی جایزه نوبل، به‌عنوان مانع اصلی برابری جنسیتی معرفی کرده است.

 

ابهامات

اگرچه محققان روزبه‌روز درک بهتری از مشکل پیدا می‌کنند، راه‌حل‌ها همچنان  ناپایدار هستند. تحقیقات ما نشان می‌دهد که رقابت در محل کار می‌تواند یک محرک سود عالی برای کارفرمایان باشد و برای برخی از کارگران جذاب است. اما با این وجود هم رفع مشکل دشوار خواهد بود.

یافته‌های ما نشان می‌دهد که فناوری‌های دورکاری ممکن است در حذف ساعات کاری طولانی - و در نتیجه شکاف‌های جنسیتی دستمزد - در مشاغل نخبه، آنقدر که انتظار می‌رفت موثر نباشد. این یافته‌ها همچنین ثابت می‌کنند که تشویق زنان برای ورود و تداوم در مشاغل رقابتی، اگرچه مهم است، اما برای اطمینان از موفقیت آنها کافی نیست.

با فرض اینکه رقابت در محل کار یکی از ویژگی‌های اصلی مشاغل نخبه باقی می‌ماند، ایجاد محیط‌های کاری عادلانه تر آسان نخواهد بود. اما شاید در وهله‌ی اول نیازی به این فرض نباشد. ممکن است برای کارفرمایان ارزشمند باشد که جایگزین‌های غیررقابتی را برای ایجاد انگیزه در کارمندان در نظر بگیرند - برای مثال، در صورت امکان از معیارهای عملکردی استفاده کنند که بر اساس مقایسه‌ی رتبه‌بندی کارمندان نیست. ما محققان را تشویق می‌کنیم که این جایگزین ها را بررسی کنند.