زنان عفرین: هیچ نیرویی نمی‌تواند اراده ما را بشکند

زنان آواره عفرین ساکن در منطقه تل رفعت، در واکنش به حملات اشغالگرانه ارتش ترکیه اعلام کردند: «هیچ قدرتی نمی‌تواند با کشتار و خشونت مقاومت و اراده ما را درهم بشکند.»

حسنا محمد

شهبا - در شامگاه ۲۳ اکتبر، نیروهای اشغالگر ترکیه بار دیگر منطقه تل رفعت در کانتون عفرین- شهبا را که محل سکونت هزاران آواره جنگی است، هدف حملات سنگین قرار دادند. در این حملات، چهار غیرنظامی شامل زنان و کودکان جان باختند و ده نفر دیگر مجروح شدند که برخی از آنها دچار نقص عضو شدند.

از آن زمان تاکنون، حملات ویرانگر ترکیه در سراسر مناطق شمال و شرق سوریه ادامه داشته و زیرساخت‌های منطقه را نشانه رفته است. با این حال، مردم منطقه همچنان ایستادگی می‌کنند و با تمام توان به مقاومت خود در برابر این حملات ادامه می‌دهند.

زنان آواره عفرین که اکنون در تل رفعت زندگی می‌کنند، در گفتگو با خبرنگار ما به بیان دیدگاه‌های خود درباره حملات و تهدیدهای ارتش ترکیه پرداختند.

 

«ایستادگی ما ادامه خواهد داشت»

مریم عمر گفت: «از زمانی که مجبور به ترک عفرین شدیم و به شهبا پناه آوردیم، هر روز هدف حملات بوده‌ایم. به‌ویژه در تل رفعت، غیرنظامیان پیوسته قربانی حملات و تهدیدها هستند. حمله ۲۳ اکتبر، پنجمین کشتار دسته‌جمعی در این منطقه بود. پیام ما به همه دولت‌ها، به‌ویژه ترکیه، روشن است: هیچ نیرویی نمی‌تواند اراده ما را بشکند. ما در این سرزمین با عزمی راسخ به مبارزه خود برای آزادی و دموکراسی ادامه خواهیم داد. از توپ و گلوله نمی‌هراسیم، زیرا آرمان ما آزادی ستان است.»

 

«نه کشتار و نه تهدید، هیچ‌کدام ما را تسلیم نخواهد کرد»

نازلیه اوزو نیز تأکید کرد: «حضور و مقاومت ما در تل رفعت، خاری در چشم دشمن است. ما آوارگان عفرین، با وجود محاصره، بمباران و حملات پی‌درپی، همچنان ایستاده‌ایم. هدف دولت اشغالگر ترکیه از این حملات و کشتارها، وادار کردن ما به ترک تل رفعت و دست کشیدن از مقاومت است، اما ما هرگز اجازه نخواهیم داد به این هدف برسند.»

او افزود: «هر بهایی که لازم باشد خواهیم پرداخت و هرگز از مقاومت خود پشیمان نیستیم. ما به شهدای خود افتخار می‌کنیم. دشمن از شهیدان و از حضور ما می‌ترسد. نه کشتار جمعی و نه حملات پی‌درپی، هیچ‌کدام نمی‌تواند مقاومت ما را درهم بشکند. مردم به زندگی و مبارزه خود در تل رفعت ادامه می‌دهند و از تهدیدهای دشمن نمی‌هراسند.»