کنگره ائتلاف نادا؛ بستری برای طرح فعالیت مشترک فعالان زن در خاورمیانه
در حاشیه‌ی برگزاری کنگره‌ی ائتلاف نادا، با دو تن از فعالان زن از ایران و افغانستان درباره‌ی مشارکت منطقه‌ای زنان، وضعیت کنونی حقوق زنان در کشورهای تحت سلطه‌ی استبداد، و چشم‌انداز آینده گفت‌وگو کردیم.
سلیمانیه- در کنگره‌ای که با حضور بیش از دویست زن فعال از نوزده کشور برگزار شد، مسائل و رنج‌های مشترک زنان از افغانستان، ایران، کوردستان، فلسطین و سایر نقاط جهان به بحث گذاشته شد. فعالان زن از وضعیت سرکوب‌شده‌ی زنان در حکومت‌های استبدادی گفتند و بر سازماندهی جمعی برای آینده‌ای پایدار و آزاد تأکید کردند. در این میان، صدای زنانی از ایران و افغانستان بیشتر طنین انداخت.
زویا، فعال حقوق زنان از افغانستان در گفت‌وگو با ما، وضعیت زنان در افغانستان را چنین توصیف کرد: «از سال ۲۰۲۱ به این‌سو، در افغانستان زندگی برای زنان به زندانی خانگی بدل شده. دختران نمی‌توانند فراتر از صنف پنجم درس بخوانند. زنان حق کار، ورزش، سفر، رفتن به پارک با فرزندانشان یا حتی داشتن ساده‌ترین آزادی‌های فردی را ندارند.
زنان زندانی در زیر سلطه‌ی طالبان شرایطی هولناک را تجربه می‌کنند، اما جامعه‌ی جهانی به این فاجعه بی‌اعتناست. صدای ما را سانسور می‌کنند و نادیده می‌گیرند.
حضور ما در این کنگره یک پیام دارد: زنان افغانستان تنها نیستند. خشونتی که علیه زنان کورد، فلسطینی، افغان و دیگر نقاط جهان اعمال می‌شود، ساختاری مشترک دارد. باید با اتحاد و گفت‌وگو این نظام‌های سرکوبگر را به چالش کشید.»
رزرین کمانگر، مسئول دیپلماسی جامعه‌ی زنان آزاد شرق کوردستان (کژار) نیز درباره‌ی مضمون این کنگره گفت: «این کنگره از دو روز پیش آغاز شده و با سخنرانی افتتاحیه‌ی برگزارکنندگان و سپس پنل‌هایی پربار همراه بود. زنان از نوزده کشور و بیش از دویست فعال زن در آن شرکت دارند.
محور اصلی گفت‌وگوها، ساختار ذهنیت مردسالاری بود؛ چه در قانون، سیاست، اجتماع یا سنت‌های خانوادگی. اما چیزی که این بار تفاوت داشت، نگاه ژنئولوژی به موضوعات بود؛ دیدگاهی علمی-فلسفی از دل مبارزات زنان که می‌تواند راه‌گشای آینده‌ای متفاوت باشد.
ما تنها برای طرح مشکل گرد هم نیامده‌ایم؛ این بار تمرکز بر یافتن راه‌حل، سازماندهی جمعی، و تدوین سازوکارهای دفاع از ارزش‌ها و انقلاب‌ها بود.»
او افزود: «از ایران نیز زنانی حاضر بودند. در گروه‌های ورکشاپ درباره‌ی فعالانی چون وریشه مرادی، پخشان عزیزی و زینب جلالیان که سال‌هاست به دلیل فعالیت‌شان در زندان هستند، صحبت شد. ما پرسیدیم: اگر فعالیت برای برابری جرم نیست، چرا برای این زنان حکم اعدام صادر می‌شود؟ چرا صدای زن ایرانی باید خاموش شود؟
تلاش ما این است که مسئله‌ی زندانیان زن همچون وریشه، پخشان و زینب محدود به مرزهای ایران نباشد و در سطح منطقه مطرح شود.
همچنین سازمان «نادا» فعالیت‌هایش را به عنوان یک نهاد پیونددهنده‌ی منطقه‌ای تشریح کرد و از پیشنهاد ایجاد یک ائتلاف زنان خاورمیانه‌ای سخن گفت؛ ائتلافی که بتواند فعالیت‌های مشترک را فراتر از مرزها گسترش دهد و ما را به سوی آینده‌ای همبسته‌تر ببرد.»