مرکز خبر- در حالی‌که جمهوری اسلامی سال‌هاست با صرف بودجه‌های کلان و صدور بخشنامه‌های متعدد، تلاش می‌کند نرخ رشد جمعیت را افزایش دهد، تازه‌ترین داده‌های رسمی نشان می‌دهند که این سیاست‌ها نه تنها بی‌ثمر، بلکه در تقابل آشکار با واقعیت‌های زندگی مردم قرار دارند.

بر اساس پیمایش ملی «تمایلات ایرانیان به فرزندآوری» که توسط ستاد ملی جمعیت منتشر شده، بیش از ۷۷ درصد زوجین در سن باروری اعلام کرده‌اند که تمایلی به فرزندآوری ندارند.

این عدد به‌وضوح بیانگر عمق بحران بی‌اعتمادی به آینده و فشارهای اقتصادی طاقت‌فرسا در جامعه امروز ایران است.

 

فقر، تورم، ناامنی شغلی و سقوط امید اجتماعی

پاسخ‌دهندگان دلایل اصلی این بی‌میلی را چنین بیان کرده‌اند: نداشتن درآمد کافی، مشکل مسکن، فشارهای اقتصادی روزافزون، و احساس ناامنی مطلق نسبت به آینده فرزندان.

از نگاه مردم، آوردن فرزند جدید به این جهان، در شرایطی که نان شب تضمین‌شده نیست، نوعی بی‌مسئولیتی است.

درواقع، این عدد فریاد خاموش یک نسل است که می‌پرسد: چگونه می‌توان بچه‌ای را در کشوری به دنیا آورد که حتی ابتدایی‌ترین نیازهای خودش را هم نمی‌تواند تأمین کند؟

 

سیاست‌های جمعیتی بدون پشتوانه اقتصادی، فقط شعاری توخالی‌ست

جمهوری اسلامی سال‌هاست بدون توجه به شرایط عینی و مطالبات اجتماعی، بر لزوم افزایش جمعیت تاکید می‌کند. در حالی‌که بسیاری از زوج‌ها حتی از تأمین اجاره خانه، هزینه درمان، پوشک و شیر خشک عاجز هستند، مسئولان صرفاً به توصیه‌های اخلاقی و طرح‌های تشویقی بی‌اثر اکتفا کرده‌اند. هیچ‌گونه زیرساخت اقتصادی، اجتماعی یا حمایتی واقعی برای زوج‌های جوان فراهم نشده است. بیمه‌های ناکارآمد، وام‌های ناچیز و سیاست‌های آمرانه، نه‌تنها کمکی نکرده‌اند بلکه نوعی تحقیر مضاعف به طبقات فرودست جامعه تحمیل کرده‌اند.

 

نگرانی برای آینده؛ از تربیت تا مهاجرت اجباری

بیش از ۷۷ درصد از افراد، مهم‌ترین دلیل مخالفت با فرزندآوری را «نگرانی از آینده» فرزندان‌شان عنوان کرده‌اند. در جامعه‌ای که هر روز آمار خودکشی جوانان، مهاجرت نخبگان، ترک تحصیل کودکان کار و فقر غذایی افزایش می‌یابد، والدین ترجیح می‌دهند نسلی تازه را درگیر این زنجیره رنج نسازند.

 

میل احساسی؛ اما نه منطقی

در سوی دیگر، بررسی‌ها نشان می‌دهد که ۴۱ درصد افراد از نظر احساسی و دلی با افزایش جمعیت موافق هستند، اما این میل عاطفی در مواجهه با واقعیت‌های اقتصادی و اجتماعی کمرنگ شده و در تصمیم نهایی زوجین تأثیرگذار نبوده است.

 

جوانان ۲۰ تا ۲۴ ساله؛ بیشترین تمایل به فرزندآوری

نکته قابل توجه در این پیمایش، بیشترین میزان تمایل به فرزندآوری در گروه سنی ۲۰ تا ۲۴ سال بوده است. این یافته نشان می‌دهد که تمایل به فرزندآوری در ابتدای سنین باروری بیشتر است، اما با گذر زمان و مواجهه با مشکلات اقتصادی و اجتماعی، این انگیزه کاهش می‌یابد.