«هر بار که از صلح سخن می‌گوییم، مورد حمله قرار می‌گیریم»
بستگان زندانیان که در روزهای اخیر برای تأمین خواسته‌های زندانیان به آنکارا سفر کرده بودند، اعلام کردند: هر بار که از صلح سخن می‌گوییم، با حملات آنها مواجه می‌شویم. در برابر این سیاست‌ها تسلیم نخواهیم شد.
مدینە مامداوغلو
جولەمرگ- در تاریخ ٢٧ نوامبر ٢٠٢٣، زندانیان سیاسی در زندان‌های ترکیه و کوردستان برای لغو محرومیت‌ها دست به اعتصاب غذا زدند. از تاریخ ۴ آوریل، این اعتصاب به شکل تحریم ملاقات خانوادگی، تماس تلفنی و عدم حضور در دادگاه ادامه یافت. اعتصاب برای عدالت که خانواده‌ها برای جلب توجه به محرومیت‌های موجود در زندان‌ها و مقاومت در برابر آن آغاز کرده بودند، به تدریج گسترش یافت و به «صدای آزادی باش» تبدیل شد. بستگان زندانیان با اشاره به اینکه انزوای شدید رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان، در زندان امرالی به تمام حوزه‌های زندگی، از جمله زندان‌ها گسترش یافته است، تأکید کردند که تا آخرین لحظه در برابر سیاست‌های انزوا ایستادگی خواهند کرد. بستگان زندانیان از هر مکانی که هستند، صدایشان را بلند می‌کنند و با اشاره به اینکه این مسئله‌ای اجتماعی است، در روزهای اخیر برای حل مشکلات موجود به آنکارا رفتند و خواستار ملاقات با وزارت دادگستری شدند. با این حال، خانواده‌ها هیچ پاسخی دریافت نکردند.
مادران کورد از گَوَر با تأکید بر اینکه «در این کشور عدالت و قانون وجود ندارد»، روند موجود را توضیح داده و تمامی خلق کورد را به اعتراض در برابر سلب حقوق و آزادی‌ها دعوت کردند.
«سیاست‌های جنگی راه حل نیست»
کیمت دوغما با تأکید بر اینکه حکومت به خلق کورد اعلام جنگ کرده است، خاطرنشان کرد که خلق کورد به طور پیگیر خواستار صلح با عزت هستند. او بیان داشت که به مبارزه علیه سیاست‌های جنگی ادامه خواهند داد و افزود: «ما برای متوقف کردن خونریزی مبارزه می‌کنیم. همه زندانیان باید آزاد شوند. مادران تا آنکارا رفتند اما موفق به ملاقات نشدند. تا کی باید این وضعیت ادامه یابد؟ ما از فرزندانمان بی‌خبریم و هر بار یک جنازه می‌آید. همه مادران باید از زندانیان حمایت کنند. ما می‌خواهیم صدای فرزندانمان را بشنویم و همیشه پشت فرزندانمان هستیم. اردوغان می‌خواهد این خونریزی را تشدید کند اما ما می‌خواهیم به آن پایان دهیم. ماه‌هاست که نمی‌دانیم وضعیت زندانیان ما چگونه است. این شکنجه است، اگر قبلاً این اتفاق می‌افتاد همه جا به آشوب کشیده می‌شد اما اکنون همه خود را کر و لال نشان می‌دهند. ما تا آخرین قطره خون مقاومت خواهیم کرد. نه ساکت خواهیم شد و نه شکنجه‌های آنها را خواهیم پذیرفت. ما به عنوان مادران همیشه در میدان خواهیم بود.»
گام‌هایی برای حل بحران
نورتن سانجاق، یکی از مادرانی که به آنکارا سفر کرده بود، اعلام کرد که برای درخواست صلح و مذاکره این مسیر طولانی را طی کرده‌اند. وی اظهار داشت: «ما به آنکارا رفتیم تا برای زندانیان عدالت طلبی کنیم. به عنوان مادرانی که داغدار و نگرانیم، خواستار پایان یافتن این شکنجه هستیم. ما خواهان صلحی با عزت و کرامت هستیم. تا کی باید این خونریزی و مرگ ادامه یابد؟ این بحران با مرگ حل نمی‌شود، بلکه با پایان یافتن این شکنجه‌ها و محرومیت‌ها حل خواهد شد. بیایید همگی با این مسئله مقابله کنیم. هر روز منازل خانواده‌ها مورد یورش قرار می‌گیرد و جوانان بازداشت می‌شوند. ما خواستار حقوق خود هستیم و می‌خواهیم در آزادی زندگی کنیم. ما به آرمان خود پایبندیم و تا پایان در این مسیر ایستادگی خواهیم کرد. بسیاری از مادران در راه درخواست صلح، جان باختند یا دچار حملات قلبی شدند. سال‌هاست که حکومت به این شکل بحرانی سیاست می‌کند. ما این وضعیت را نمی‌پذیریم و می‌گوییم: بس است.»
«ما تسلیم این سیاست‌ها نخواهیم شد»
میسیرهان چوروه با تأکید بر اینکه در برابر روند جاری سکوت نخواهند کرد و به مبارزه ادامه خواهند داد، اظهار داشت که همواره در میادین برای دفاع از حقوق زندانیان حضور خواهند داشت. وی گفت: «ما نه تنها برای خود، بلکه برای همه مردم به آنکارا رفتیم. شاید از وضعیت مادران متوجه شوند، به همین دلیل به آنجا رفتیم. ما در آنجا خواهان صلح و پایان فشارها شدیم. اما به خواسته صلح ما پاسخی ندادند. سال‌هاست که همان سیاست‌های تکراری را اعمال می‌کنند و دیگر برای ما تعجب‌آور نیست. آنها نه عدالتی دارند و نه قانونی. نه ما را می‌شنوند و نه وضعیت زندان‌ها را درک می‌کنند. اما ما علیرغم این فشارها به مبارزه ادامه خواهیم داد. بله، ما خواهان صلح و عدالت هستیم، اما در برابر این فشارها تسلیم نخواهیم شد. تا زمانی که این نابرابری‌ها پایان نیابد، ایستادگی و مقاومت خواهیم کرد. ما از گَوَر برخاستیم و تا آنکارا رفتیم تا این خونریزی‌ها متوقف شود.
اما وقتی صحبت از گفت‌وگو می‌شود، می‌گویند کوردها خواهان جنگ هستند، در حالی که آنها واقعاً خواهان جنگ‌اند. آنها زبان، حقوق و اراده ما را ممنوع می‌کنند. ما هیچ حرفی برای گفتن به این دولت نداریم. آنها با عدالت نامشروع‌شان هر کاری می‌کنند. ما ساعت‌ها روی آن سنگ‌ها نشستیم و منتظر ماندیم. مبارزه‌ای که در آنجا انجام دادیم، همچنان ادامه دارد. ما تسلیم نخواهیم شد و همیشه در کنار فرزندانمان خواهیم بود.»