مرکز خبر- روز یک‌شنبه ٢٣ دی‌ماه، شیرین عبادی، حقوقدان و برنده‌ی جایزه‌ی صلح نوبل، اقدام دیوان عالی کشور در تایید حکم اعدام ناعادلانه و غیرانسانی پخشان عزیزی، زندانی سیاسی، را تلاش جمهوری اسلامی برای ایجاد فضای رعب و وحشت عنوان کرد و خواستار «اتحاد و همبستگی برای لغو حکم اعدام پخشان عزیزی، وریشه مرادی، مجاهد کورکور و تمام گروگان‌های محکوم به اعدام در زندان‌های جمهوری اسلامی» شد.

شیرین عبادی با اشاره به سیاست جمهوری اسلامی طی چهار دهه‌ حکومت بر ایران که سیاست سرکوب مخالفان از طریق اعدام بوده است، نوشت: «حذف مخالفان، اصلی‌ترین شیوه جمهوری اسلامی برای بقا از طریق ایجاد فضای رعب و وحشت بوده است و چه در زندان و چه در خیابان، این قاعده از بدو استقرار وجود داشته است. شاید بتوان خلاصه‌ی این تاریخ، که از گورستان خاوران تا همین امروز ادامه داشته، را در گفته‌های جاویدنام نوید افکاری شنید: «دنبال گردن برای طناب دارشان می‌گردند. این سیاست امروز نیز جریان دارد و تصور می‌کنند افزایش طناب‌های دار و قتل زندانیانی چون مجاهد کورکور و عباس دریس می‌تواند نجات‌بخش حکومت درهم‌شکسته‌شان باشد.»

وی در ادامه تایید حکم اعدام ناعادلانه و غیرانسانی پخشان عزیزی، زندانی سیاسی، را تلاش جمهوری اسلامی برای ایجاد فضای رعب و وحشت عنوان کرد و نوشت: «این روزها، تأیید حکم اعدام پخشان عزیزی، بهروز احسانی و مهدی حسنی در دیوان عالی کشور موجی از خشم و نگرانی در میان مردم، به‌ویژه در میان فعالین سیاسی و اجتماعی ایجاد کرده است تا مشخص شود جمهوری اسلامی تنها راه مقابله با اعتراضات سراسری پیش رو را در سرعت بخشیدن به احکام اعدام می‌بیند. حکومتی که اقتصادش در هم شکسته، مشروعیتش را در میان اکثریت مردم از دست داده و تمام آنچه خرج محور مقاومت کرده بود دود شده و به هوا رفته، نیاز دارد راهی برای ابراز وجود پیدا کند. جمهوری اسلامی می‌گوید: «اعدام می کنم، پس هستم.»

وی در ادامه‌ی گفته‌های خود جامعه، نهادهای مدنی، مخالفان حکومت و شخصیت‌های شناخته‌شده را به طرح این پرسش از خود فراخواند که «آیا پخشان عزیزی اولین و آخرین زندانی محکوم به اعدام است؟» و نوشت: «در این میان، جامعه، نهادهای مدنی، مخالفان حکومت و شخصیت‌های شناخته‌شده چه می‌توانند بکنند؟ شاید ابتدا باید از خود بپرسند: آیا پخشان عزیزی اولین زندانی محکوم به اعدام است؟ آخرین خواهد بود؟ پاسخ بدون شک منفی است. اینجاست که ضرورت همبستگی و اتحادی چشمگیر و قابل‌توجه برای مقابله با «مجازات اعدام» احساس می‌شود.»

این برنده‌ی جایزه‌ی صلح نوبل در پایان نوشته‌ی خود به لزوم اتحاد اپوزیسیون ایران برای لغو کامل حکم اعدام و نجات جان انسان‌هایی که حکومت جانشان را می‌گیرد، تأکید کرد و نوشت: «به ساختار حکومت نگاه کنیم؛ چگونه اصلاح‌طلبان، به‌اصطلاح میانه‌روها و تندروها دست در دست هم تلاش می‌کنند مانع فروپاشی نظام شوند؟ مسعود پزشکیان اصلاح‌طلب، قالیبافی که امروز بخشی از مافیای اقتصادی است، محسنی اژه‌ای که از فالانژهای شناخته‌شده بوده و زمانی برنده جایزه بین‌المللی چماق شد، امروز مشترکاً ریاست سه قوه مجریه، مقننه و قضاییه را در دست دارند. آیا اپوزیسیون ایران هم حاضر است با هر نگاه و ایدئولوژی که دارد، با هر ایده‌ای که برای ساختار سیاسی بعد از جمهوری اسلامی دارد، برای نجات جان «انسان‌هایی که حکومت جانشان را می‌گیرد» متحد شود؟ اعتراض سراسری در قالب کمپین‌ها، اعتصابات و اعتراضات خیابانی با هدف مشخص «لغو مجازات اعدام» می‌تواند شکل بگیرد. این سوالی است که مخالفان جمهوری اسلامی باید از خود بپرسند.»