فریاد مبارزه و صلح‌طلبی زنان شهر آمد در خیابان‌ها
زنانی که در خیابان‌های شهر آمد با آنها گفتگو کردیم، با تأکید بر اینکه خلق کورد خواهان روندی صادقانه برای صلح هستند، اظهار داشتند برای تحقق این هدف، همه مردم باید به مبارزه بپردازند.
مدینه مامداوغلو
آمد- در شرایطی که حزب عدالت و توسعه (AKP) و حزب حرکت ملی (MHP) برخی پیام‌ها درباره «مسئله کورد» مطرح می‌کنند، همزمان حملات خود علیه غیرنظامیان در شمال و شرق سوریه را نیز تشدید کرده‌اند. درست در همین ایام، در ٢٣ اکتبر، عمر اوجالان نماینده مجلس رحا از حزب برابری و دموکراسی خلق‌ها (DEM Parti) که برادرزاده عبدالله اوجالان رهبر خلق کورد نیز هست، در زندان امرالی با وی دیدار داشت. عمر اوجالان پیام عبدالله اوجالان را بدین شرح به اطلاع عموم رساند: «انزوا کماکان ادامه دارد. اما اگر شرایط مهیا شود، من از ظرفیت نظری و عملی لازم برای خارج کردن این روند از مسیر خشونت و درگیری و هدایت آن به مسیر قانونی و سیاسی برخوردارم.»
ما در خیابان‌های آمد، نظر زنان را درباره پیام عبدالله اوجالان و اینکه چه نوع صلحی را مطالبه می‌کنند، جویا شدیم. زنان ضمن بیان اینکه «اگر قرار است صلحی محقق شود، باید همین حالا اتفاق بیفتد»، خواستار گسترش مبارزه در راستای تحقق این هدف شدند.
دیگر بس است
آیسل ارتاش با اشاره به اینکه در برابر کشتار از صلح دفاع می‌کنند، گفت: «دیگر بس است. هیچکس نمی‌تواند نفس بکشد. ما زنان قادر به انجام هیچ کاری نیستیم. هر روز زنان کشته می‌شوند. هر روز مردی زنی را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهد اما کسی کاری نمی‌کند. دولت کجاست؟ آنها هم اقدامی انجام نمی‌دهند. برای تحقق صلح باید گام‌های محکمی برداشته شود. فقط با صلح می‌توان جلوی این کشتارها را گرفت. اگر قرار است صلحی برقرار شود، باید فوراً این اتفاق رخ دهد. من الان از ترس نمی‌توانم فرزندانم را به مدرسه بفرستم. خودمان در جنگ بزرگ شدیم. چیز زیادی از صلح ندیدیم، نمی‌خواهیم فرزندانمان هم این تجربه‌ها را داشته باشند. می‌خواهیم کودکانمان در صلح و زیبایی رشد کنند. دیگر چیزی از زندگی برای ما باقی نمانده است. ما فقط می‌خواهیم زندگی کنیم.»
مردم باید مبارزه و صدای خود را رساتر کنند
گلسن کیزیل نیز که سخنانش را با عبارت «من به عنوان یک زن خواهان صلح هستم» آغاز کرد، معتقد است که با صلح، بحران اقتصادی کاهش می‌یابد، کشتار زنان متوقف می‌شود و اوضاع سر و سامان می‌گیرد. گلسن کیزیل می‌گوید: «به این مردم، این ملت و همه ظلم می‌شود. هرچه سریع‌تر باید به این ستم خاتمه داد. حیف زنان، کودکان و جوانان! مردم دیگر زندگی نمی‌کنند. راهپیمایی و صحبت دیگر فایده ندارد. باید اقدامات جدی صورت گیرد.»
گلسن کیزیل با تأکید بر اینکه تنها راه توقف جنگ مبارزه است، افزود: «تا زمانی که مبارزه نکنیم هیچ تغییری حاصل نمی‌شود. هر کس در حوزه خود مبارزه کند. کشور باید به پا خیزد، در غیر اینصورت این روند ادامه نمی‌یابد. قدرت برقراری صلح و جنگ، در دستان مردم است. مردم باید مبارزه و صدای خود را رساتر کنند. اگر مردم این کار را نکنند، هیچکس نمی‌تواند این جنگ را متوقف سازد. همه خسته شده‌اند. هر روز زنی کشته می‌شود، هر روز کسی ناپدید می‌شود. دولت نیز در این روند مقصر است. آنها هم باید در این فرایند نقش ایفا کنند، این کشور نیازمند عدالت و صلح است.»
وقتی مردم متحد شوند، حکومت چاره‌ای جز تسلیم ندارد
صفیه اوچار که یکی از آسیب‌دیدگان زلزله است، گفت: «به عنوان یک زلزله‌زده می‌توانم بگویم که در این کشور هیچ چیز تغییر نمی‌کند. اقتصاد وضعیت بسیار بدی دارد و همه چیز بدتر می‌شود. من به عنوان یک مادر طبیعتاً طالب صلح هستم. ما می‌خواهیم در کشور خودمان در آرامش زندگی کنیم. می‌خواهیم به عنوان یک زن زندگی کنیم. من از اینجا به عنوان یک زن، فراخوان می‌دهم که زنان را نکشید. برای این، به عدالت و صلح نیاز است.»
صفیه اوچار که معتقد است برای تحقق صلح در وهله اول باید مردم و زنان متحد شده و با هم مبارزه کنند، اظهار داشت: «وقتی مردم متحد شوند، حکومت دیگر چاره‌ای جز تسلیم ندارد. همه باید متحد شویم، کنار هم بایستیم تا صلح برقرار گردد. زنان می‌خواهند آزادانه زندگی کنند. مطالبه دیگری ندارند. از خودمان که بگذریم، نگران فرزندان و نوه‌هایمان هستیم. کسی متوجه نیست اما واقعاً در وضعیت بسیار بدی به سر می‌بریم.»
آنچه زنان بیش از هر چیز به آن نیاز دارند، صلح است
آیسل پاموکچو نیز با تأکید بر اینکه زنان هر روز و هر لحظه در معرض خشونت قرار دارند، خواستار یافتن راه حلی برای این معضل شد. آیسل پاموکچو با بیان اینکه «امروز ما پیش از صلح، خواهان زندگی کردن هستیم. این کشور به مرگ نیاز ندارد، به حیات نیاز دارد. و بیشترین کسانی که این را می‌خواهند، زنان هستند»، گفت: «امروزه در کشور، زنان در تمامی عرصه‌ها مورد ظلم واقع می‌شوند. و کسی در قبال این وضعیت اقدامی نمی‌کند. تنها خواسته ما برقراری صلح و زندگی در آرامش است. اگر صلح برقرار شود، تغییرات زیادی رخ خواهد داد. البته این مستلزم مبارزه است اما سهم اصلی همچنان متوجه دولت است. زنان در همه زمینه‌ها مبارزه می‌کنند اما این مبارزه باید گسترش یابد. به هر نحو و در هر شرایطی باید از صلح دفاع کرد. جز صلح حرف زیادی برای گفتن نداریم. آنچه این جامعه و این زنان بیش از هر چیز به آن احتیاج دارند، صلح است.»
ما خواهان صلحی هستیم که در آن شرایط برابر حاکم باشد
لیلا بادیکی سخنانش را اینگونه آغاز کرد: «در ترکیه، زن، کودک یا حیوان بودن بسیار دشوار است، در واقع به طور خلاصه زنده بودن در این کشور بسیار سخت است. امروزه کل بودجه تحت عنوان جنگ به یغما می‌رود». او توضیح داد که در ٢٠ سال اخیر خشونت تشدید شده اما حکومت همچنان بر ادامه جنگ اصرار می‌ورزد. لیلا بادیکی که خواستار برداشتن گام‌های صادقانه است، خاطرنشان کرد: «ابتدا باید صلح برقرار شود تا بتوانیم سایر موضوعات را به خوبی بررسی کنیم. هم اکنون با وقوع کوچک‌ترین اتفاقی، فوراً جنگ را پیش می‌کشند. با برقراری صلح، می‌توانیم به چالش‌های دیگر نیز بپردازیم. وقتی صلح برقرار شود، قادر خواهی بود تمامی مطالبات خود را مطرح کنی. اما وقتی نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که جنگ به مذاق برخی سیستم‌ها و افراد هم خوش می‌آید. وقتی زنی کشته می‌شود، بلافاصله با گفتارهای نژادپرستانه فریادهای جنگ سر داده می‌شود و کشتار رخ داده به دست فراموشی سپرده می‌شود. خلق کورد خواهان روندی صادقانه برای صلح هستند. هر بار سه گام به جلو و سه گام به عقب برمی‌داریم. دیگر به جایی رسیده‌ایم که نمی‌توانیم به صلح باور داشته باشیم. زمانی که همه شرایط یکسان باشد، آنگاه «صلح» را بر زبان خواهیم آورد و به آن ایمان خواهیم داشت. این برای همه در این کشور صادق است. من شخصاً به این روند و این گفتمان‌ها اعتقاد ندارم اما امیدوارم صلحی برابر و صادقانه برقرار گردد.»