زینب عیسی

رقه - نیروهای مزدور وابسته به دولت اشغالگر ترکیه، تحریرالشام، شب ٢٧ نوامبر به شهر حلب و کانتون شهبا حمله کردند. در این مناطق، آوارگان عفرین زندگی می‌کردند. نتیجه این حملات، هزاران نفر را دوباره به مسیر آوارگی انداخت و بسیاری از آن‌ها قربانی شکنجه و کشته شدند. مردم این منطقه برای یافتن امنیت به مناطق شمال و شرق سوریه پناه بردند.

شیرین احمد، یکی از آوارگان عفرین، از جمله کسانی است که مجبور به ترک خانه‌اش شد. او به دلیل حمله دولت ترکیه به عفرین، ناچار شد به کانتون شهبا پناه ببرد. اما پس از حمله نیروهای مزدور وابسته به ترکیه و تحریرالشام به این منطقه، به مناطق شمال و شرق سوریه پناه برد. شیرین در گفت‌وگو با خبرگزاری ما از وضعیت دشوار و تجربه آوارگی‌اش صحبت کرد.

 

«وقتی در شهبا بودیم، همیشه امید ما بازگشت به عفرین بود»

شیرین احمد درباره تجربه آوارگی خود از عفرین به شهبا می‌گوید: «ابتدا در عفرین زندگی می‌کردیم و همه چیز طبیعی بود. همیشه مردم هشدار می‌دادند که حمله‌ای در راه است، اما ما باور نمی‌کردیم. تا اینکه در سال ۲۰۱۸ حملات نیروهای مزدور وابسته به دولت ترکیه به عفرین آغاز شد و ما ناچار شدیم خانه‌هایمان را ترک کنیم و به شهبا پناه ببریم. به عنوان مردم عفرین، در مسیر آوارگی با مشکلات زیادی روبرو شدیم. بسیاری از خانواده‌ها در خانه‌هایشان ماندند و تعدادی از کودکان و مادران از یکدیگر جدا شدند. وقتی به شهبا رسیدیم، همواره امید داشتیم که روزی به عفرین بازگردیم. ما به عنوان مردم عفرین هیچ‌گاه امید خود را از دست ندادیم.»

 

«ما مردم شهبا، شهر خود را تسلیم نکردیم»

شیرین در مورد آوارگی دوم خود از شهبا به شهر طبقه صحبت کرده و ادامه می‌دهد: «بعد از ٧ سال آوارگی، زندگی خود را در شهبا ادامه دادیم. اما دوباره نیروهای مزدور وابسته به دولت اشغالگر ترکیه تحریرالشام به حلب، تل رفعت و شهبا حمله کردند و مردم دوباره مجبور به آوارگی شدند. اما ما مردم شهبا، شهر خود را به راحتی تسلیم نکردیم. ما تا آخرین لحظه در شهر ماندیم، اما دشمن ما را مجبور کرد که از شهر خارج شویم و آواره شویم و  به مناطق شمال و شرق سوریه پناه بردیم و اکنون در شهر طبقه اسکان یافتیم. ما سختی‌های زیادی را در مسیر راه از جمله سرما، گرسنگی و مشکلات زیاد را تجربه کرده‌ایم.»

 

«اداره خودمدیریتی روژاوا مکانی امن برای ما فراهم کرد»

شیرین احمد بیان کرد که رهبری اداره خودمدیریتی تمام نیازهای زندگی را برای ما فراهم کرده و مکان‌های امنی را در اختیارمان قرار داده است. او گفت: «وقتی از شهبا آواره شدیم و به سمت طبقه آمدیم، هیچ چیزی نداشتیم. اما وقتی به طبقه رسیدیم، اداره خودمدیریتی همه چیز را برای ما فراهم کرد. مکان‌های امن برایمان آماده کردند، کودکان ما را از سرما محافظت کردند، غذا به ما دادند و ما را اسکان دادند. بسیاری از مادران سالخورده بیمار بودند و برایشان پزشک آوردند و درمان شدند. به عنوان مردم عفرین، ما هرگز تسلیم نخواهیم شد و همیشه در مسیر مبارزه خواهیم بود. تا زمانی که میهن‌مان را از اشغالگران آزاد نکنیم، با امید به بازگشت به عفرین زندگی خواهیم کرد.»