روشيل جونيور

سویداء- اعضای تیم صبایا سند،(دختران حامی) تأکید کردند که همبستگی زنان می‌تواند درد را به مقاومت روزمره تبدیل کند و حمایت از بیماران مبتلا به بیماری سلیاک از ساده‌ترین جزئیات، مانند نان پخته‌شده با عشق، آغاز می‌شود.

در بلده شهبا از توابع شهر سویداء و در شرایط انسانی دشواری که منطقه با آن مواجه است، یک ابتکار داوطلبانه زنان تشکیل شد که توسط گروهی از دختران تحت نام «صبایا سند» هدایت می‌شود. این گروه گرد هم آمدند تا نان مخصوص بیماران سلیاک را تهیه کنند، اقدامی که روح همبستگی اجتماعی را نشان می‌دهد و توانایی زنان در تبدیل بحران به حمایت مستقیم را به نمایش می‌گذارد.

این گروه پیش‌تر با نام «تعوا نغنی» شناخته می‌شد و از آواز خواندن به عنوان وسیله‌ای برای بیان احساسات، تخلیه فشارهای زندگی و پخش شادی در میادین کوه و تئاتر رومی استفاده می‌کرد، اما حمله‌ای که به سویداء شد مسیر آن‌ها را تغییر داد. آن‌ها تصمیم گرفتند نام گروه را به «سند» تغییر دهند تا واقعاً پشتیبان جامعه در لحظات سخت باشد.

از آواز به نان، و از شادی به تجمعات هفتگی که خواستار آزادی گروگان‌ها هستند، این گروه در هر گوشه‌ای از بلده شهبا حضور دارد، دست خود را به سمت بیماران، کودکان، مهمانان و نگهبانان دراز می‌کند و ثابت می‌کند که همبستگی زنان می‌تواند درد را به مقاومت روزمره تبدیل کند.

جمانه ناصف، مسئول گروه، می‌گوید: «امروز آمدیم تا برای بیماران سلیاک در شهبا نان بپزیم. مقدار آردی که ماه گذشته دریافت کرده بودیم، ذخیره کرده بودیم تا در صورت قطع نان، آماده باشیم. صلیب سرخ قبلاً ما را تأمین می‌کرد، اما امروز به دلیل تأخیر کاروان مجبور شدیم خودمان نان بپزیم، زیرا می‌دانیم این گروه بسیار مظلوم است و مردم خطر این بیماری را نمی‌دانند و نمی‌فهمند که کوچک‌ترین نقض رژیم غذایی می‌تواند عوارض جدی ایجاد کند. بنابراین تصمیم گرفتیم با دستان خود نان بپزیم و به هر بیمار بدهیم تا مجبور نشود چیزی بخورد که به او آسیب می‌رساند.»

 

پیام حمایت و پشتیبانی

در شهر شهبا حدود شصت نفر به بیماری سلیاک مبتلا هستند که بیشتر آن‌ها در شرایط سخت زندگی می‌کنند و به کمک‌های متناوب وابسته‌اند. جمانه ناصف از اعضای تیم «صبایا سند» گفت: «امروز امیدواریم بتوانیم به هر بیمار یک یا دو قرص نان برسانیم. این فقط یک اقدام غذایی نیست، بلکه پیام حمایت و پشتیبانی است؛ زیرا باور داریم که همبستگی واقعی از جزئیات کوچک، مثل نانی که با عشق تهیه می‌شود، آغاز می‌شود.»

عبیر کفیری، یکی از بیماران، درباره سختی‌های خود گفت: «از هشت سال پیش رژیم غذایی‌ام را رعایت می‌کنم و می‌دانم شکستن آن چه عواقبی دارد. در دو ماه و نیم گذشته تنها یک یا دو بار نان دریافت کرده‌ایم و بسیاری هنوز در مراکز اسکان موقت هستند. حتی وقتی آرد در دسترس است، نمی‌توانیم نان بپزیم و از سازمان‌های انسانی درخواست کمک داریم.»

رامیه حمزه، عضو دیگر تیم، توضیح داد که تیم ابتدا با موسیقی و اجرای فرهنگی فعالیت می‌کرد، اما پس از خشونت‌ها و بحران‌ها در سویداء، تصمیم گرفتند فعالیت خود را به کمک مستقیم به مردم تغییر دهند. آن‌ها امروز نان می‌پزند، در مراکز اسکان حضور دارند، نگهبانی می‌کنند و اقداماتی مانند برگزاری تجمعات هفتگی برای آزادی افراد ربوده شده انجام می‌دهند و تأکید می‌کنند که هیچ‌کس را تنها نمی‌گذارند.

 

«ما توانایی پذیرش مسئولیت را داریم»

متخصص تغذیه ضحى الخطيب در این ابتکار علمی و عملی تیم را همراهی کرد و بر اهمیت نان بدون گلوتن برای بیماران سلیاک تأکید کرد. او گفت: «بیماری سلیاک بسیار حساس است و بیماران به گلوتن، یعنی گندم و مشتقات آن، حساسیت شدید دارند. نان‌هایی که از دمشق می‌رسیدند قطع شده و ما مجبوریم آن را با آرد ذرت تهیه کنیم. علائم مصرف گلوتن بسیار شدید است و می‌تواند به خصوص در کودکان عوارض خطرناکی ایجاد کند. کاری که امروز صبایا شهبا انجام می‌دهند، انسانی و حیاتی است و باید از همه جهات حمایت شود. فشار زیادی بر زنان است، اما آن‌ها روزبه‌روز ثابت می‌کنند که توانایی پذیرش مسئولیت و مقابله با محاصره و گرسنگی با کرامت را دارند.»

در پایان، گروه «صبایا سند» از طریق خبرگزاری ما«خبرگزاری زن» از سازمان‌های انسان‌دوست و زنان در جهان خواست حمایت کنند: «ما در کنار هم ایستاده‌ایم؛ نه محاصره ما را بازمی‌دارد، نه گرسنگی ما را ضعیف می‌کند.»