بیانیه شماری از فعالان فرهنگی در محکومیت بازداشت‌های اخیر در ایران

گروهی از فعالان فرهنگی، نویسندگان، شاعران و روزنامه‌نگاران خارج از ایران در بیانیه‌ای مشترک بازداشت زنان، فیلم‌سازان و کارگران را محکوم کرده و خواستار آزادی فوری و بی‌قید و شرط آنان شدند.

مرکز خبر- به گزارش خبرگزاری زن، روز جمعه ۲۴ تیرماه گروهی از فعالان فرهنگی، نویسندگان، شاعران و روزنامه‌نگاران مقیم خارج از ایران در بیانیه‌ای ضمن محکومیت موج تازه‌ی بازداشت‌ها در ایران، خواستار آزادی فوری و بی‌قید و شرط مادران دادخواه آبان ۹۸، زنان بازداشت شده‌ی مخالف حجاب اجباری، کارگران، هنرمندان و معلمان شدند.

امضا کنندگان این بیانیه نوشته‌اند: «ما برای جلوگیری از ایجاد فضای ارعاب و ترس در جامعه و ممانعت از خاموشی انتقادات و اعتراضات اساسی و اصولی نسبت به رفتار و سیاست‌های حکومت جمهوری اسلامی، ضمن حمایت از همه‌ی فعالان سیاسی و کنشگران مدنی در داخل ایران» حمایت می‌کنیم.

این بیانیه به امضای ۱۴۰ چهره‌ی شناخته شده‌ی ایرانی چون داریوش اقبالی، پروین اردلان، هوشنگ اسدی، هما سرشار، ناصر زراعتی، نازی عظیما، اسفندیار منفردزاده، اسماعیل نوری‌علا، رضا علامه‌زاده، کاظم علمداری، فریدون فرح‌اندوز، شکوه میرزادگی، ویدا فرهودی و ...رسیده است.

امضا کنندگان این بیانیه بر «حق مسلم آزادی نقد و انتقاد توسط هر فرد یا هر گروه سیاسی و مدنی و همچنین پشتیبانی از برگزاری اعتصابات، اعتراضات و تظاهرات همه‌ی اقشار مردم» تأکید کرده و گفتند که در وضعیت بحرانی داخل ایران «نهادهای امنیتی چندگانه و تصمیم‌گیران اصلی رژیم در رده‌های بالای حکومتی، به تبعیت از ارداه‌ی مستقیم علی خامنه‌ای، در روزهای اخیر شمشیر را از رو بسته» و برای ایجاد هراس در جامعه و به منظور پیشگیری از سقوط حکومت و رژیم جمهوری اسلامی، اقدام به سخت‌گیری‌های بیشتر در فضای اجتماعی، از جمله برخورد شدیدتر با مخالفان حجاب اجباری و سرکوب بی‌رحمانه‌تر منتقدان و مخالفان و فعالان کارگری و صنفی و حقوق مدنی، بازداشت‌های غیرقانونی و یورش به منزل خانواده‌های جان‌باختگان آبان ۹۸ و شخصیت‌های فرهنگی، هنری و سینمایی کرده‌اند.

امضا کنندگان این بیانیه هدف از بازداشت‌ها و اتهامات واهی به هنرمندان و خانواده‌های دادخواه آبان ۹۸ را ایجاد فضای رعب و وحشت برای خاموش کردن صدای دادخواهی مردم ایران دانسته و نارضایتی‌های و اعتراضات و اعتصابات مردم ایران را ناشی از فساد گسترده در ارکان مختلف نظام، ناکارآمدی مقامات و تبعیض به ویژه در خصوص زنان، دگراندیشان، اتنیک‌های قومی و مذهبی دانستند.