شبنم توکلی

تهران - دومین جشنواره بین‌المللی آبرنگ از ١٨ تا ٢١ فروردین ماه ۱۴۰٣، در نگارخانه فرهنگسرای نیاوران با حضور صد و پنجاه اثر از هنرمندان ایرانی و خارجی برگزار شد. این آثار توسط هیئت داورانی از ایران، ترکیه، مکزیک، هند، ویتنام و کانادا انتخاب شدند. همچنین به طور همزمان نمایشگاه انفرادی مائوری ویرتانن از کشور اکوادور نیز در نگارخانه شماره دو این مجموعه برگزار شد. برگزار کنندگان این جشنواره مهسا مهدی‌زاده و سوگل قمسیانچی بودند.

مهسا مهدی‌زاده می‌گوید: از دوران دبیرستان آبرنگ را شروع و همان دوران مقام اول کشور را در این ضمینه کسب کردم. سال ٢٠١٨ اولین جشنواره خارجی که در ایتالیا برگزار شد را شرکت و در آنجا مقام آوردم. همین مرا خیلی خوشبین کرد که در جشنواره‌های بین‌المللی دیگری شرکت کنم. وقتی که رزومم قوی‌تر شد گفتم باید کاری را انجام بدهم چون من هم مادر دو فرزند و هم کار خانه هم داشتم، آن وقتی را که باید برای هنر می‌گذاشتم نمی‌توانستم مثل قبلاً داشته باشم و می‌ترسیدم که توانایی‌ام را از دست بدهم. به همین دلیل تصمیم گرفتم که هنرم را با شغلم در کار مدیرت تلفیق کنم. یکی از عضوهای نمایندگان جامعه‌ی   IWSدر ایران شدم. اولین نمایشگاهی که گذاشتم در سال ۱۴۰٠ بود وسط کرونا در گالری آرت لند اوین که با استقبال زیادی روبه‌رو شد و نمایشگاه بین‌المللی بود. همین باعث شد با آدم‌های زیادی ارتباط پیدا کنم. چند ماه بعدش در ٢٢می به فستیوال ازمیر به عنوان لیدر دعوت شدم و این تبدیل به سکویی برای من شد که ارتباطات و افکارم را وسیع‌تر کنم. از همان موقع تصمیم گرفتم با همسرم یک نمایشگاه بین‌المللی بگذاریم و که دو سال طول کشید. به عنوان یک زن خیلی زمان محدود و کمی داشتم. صبح‌ها باید بچه‌ها را به مدرسه می‌بردم ظهرها آنان را برمی‌گرداندم و در این میان کار می‌کردم، عصر و شب هم درگیری خانواده بود. تا اینکه  متاسفانه  یک سال و نیم پیش همسرم را در تصادف از دست دادم و همین بار مسئولیتم را چند برابر کرد. ولی بعد از یک هفته به خودم آمدم و گفتم نباید چیزی جلوی مرا بگیرد. با قدرت شروع به گرفتن مجوز و هماهنگی کارها کردم چون همسرم واقعا دوست داشتن من این کار را انجام بدهم. در میانه راه  با همکارم خانوم  قمسیانچی آشنا شدم و فهمیدم او نیز مثل من در کارش جدی است و حاشیه برایش مهم نیست و فقط هم جلویش را نگاه می‌کند. باهم تقسیم کار کردیم، نهایتاً توانستیم بعد سال‌ها که فرهنگستان نیاوران بازسازی می‌شد اولین نمایشگاهی باشیم که به صورت بین‌المللی و با حضور یک استاد خارجی مجوز را بگیریم. ما یک نفر رو به عنوان استعداد برتر انتخاب کردیم و بیست نفر را در این جشنواره برنده کردیم.

سوگل قمسیانچی می‌گوید: از کودکی شروع به نقاشی کشیدن کردم. رشته تحصیلی‌ام مدیرت بود ولی علاقه‌ام به هنر باعث شد که هیچ گاه از آن غافل نشوم. نقاشی‌ام را کنار درسم ادامه دادم. با استاد سمندریان آبرنگ را شروع کردم، هرچند من از کودکی به آبرنگ علاقه داشتم و آرزویم این بود که این تکنیک را یادبگیرم. مجموعه آثارم را که طی سال‌ها کار کرده بودم را جمع و در گالری آتش‌زاد اولین نمایشگاهم را برگزار کردم و بعد از آن به صورت حرفه‌ای آبرنگ را شروع کردم. کالکشنی را شروع کردم به اسم پرنده‌ها که مجموعه‌ای از رنگ‌ها و پرنده‌های متنوع با اندازه‌های خیلی کوچک بود. که این کالکشن ٣٠٠ عدد پرنده تک پا دارد به این هدف که اگر انسان یا هر موجودی چیزی را بخواهد به تنهایی هم باشد می‌تواند خودش را حفظ کند و آن چیز را به دست بیاورد. از مجموعه‌ی رنگ‌ها استفاده کردم چون باور دارم که در هر شرایطی می‌شود شادی زندگی را حفظ کرد. در انجمن با خانوم مهدی‌زاد آشنا شدم و تصمیم گرفتیم کارمان را با هم جلو ببریم. افتخار می‌کنم در لیست و اسامی که در این جشنواره می‌دیدم خیلی از زن‌های خصوصاً دختران خیلی جوان ایرانی از شهرستان‌ها، کارهایشان انتخاب و وارد مجموعه‌ی ما شد. به عنوان یک زن و مادر خیلی می‌دانم انجام دادن خیلی از فعالیت‌ها در ایران بسیار سخت است. هرچند این در همه‌ی جای دنیا وجود دارد. چون یک زن غیر از کارش مسئولیت‌های دیگری نیز دارد. اما خیلی خوشحالم که این زن‌ها توانستند در این جشنواره شرکت کنند چون می‌دانم در شهرستان‌ها خیلی شرایط محدود و استادهای محدوی وجود دارد. ما تمام تلاشمان را کردیم که افراد زیادی را از همه جا جمع کنیم و خوشبختانه موفق شدیم. کارهای قوی و زیبای بسیاری به جشنواره حضور پیدا کردند. خوشحالم با خانوم مهدی‌زاده به عنوان دوتا زن توانستیم چنین فستیوال موفقی را داشته باشه باشیم و امیدوارم توانسته باشیم برای همه راه سبزی را باز کنیم.